“Voor duurzaam herstel is het nodig dat de omgeving mee verandert”. Maar hoezo dan? Iedereen om me heen is perfect en hoeft niet te veranderen, ik ben de eetgestoord en doe het nooit goed; het ligt allemaal alleen maar aan mij.. Toch?
Na een jaar in behandeling te zijn bij Human Concern heb ik ervaren dat het anders zit. Tuurlijk is niemand perfect! Perfectie bestaat namelijk helemaal niet! Het leven is alles behalve statisch en iedereen constant in beweging. Maar leef je in een omgeving waarin je daar niet mee wordt opgevoed, ‘klein’ wordt gehouden, en een eetstoornis nodig hebt om te overleven in dit ‘systeem’ dan heb je dat niet door. Vastgeroest in oude patronen en kameleongedrag doorwinterde ik met mijn eetstoornis; de sleutel tot herstel werd zichtbaar door systeemtherapie. Pleasen is niet meer nodig.
Voor mij leek het leven lange tijd planbaar (en dus hanteerbaar) en ik bewoog makkelijk met alle winden mee. Maar in dit ‘gemaakte leventje’ vergat ik (voor) mezelf een stukje in de puzzel te leggen. Losmaken uit de ‘oude vertrouwde omgeving’, in denken, maar ook in doen, heeft heeft ervoor gezorgd dat ik anders naar het leven ben gaan kijken. Individu worden. Van binnen naar buiten, in plaats van het vertrouwde van buiten naar binnen.
De eerste, en direct moeilijkste opgave hiervoor was open en eerlijk zijn, en dus kwetsbaar. Hoewel ik heel benaderbaar ben, heb ik geleerd dat dit iets heel anders is dan ‘spreken over wat je hart aan gaat’, wat er in het allerbinnenste van mij, de kern, afspeelt. Met mijn masker op kon ik me altijd naar iedereen ‘goed’ voordoen, en ging het schijnbaar ook een lange tijd goed. Maar er kwam een moment waarop ik de schijn niet langer op wilde houden, en mensen in mijn omgeving (later heel NL – in het tv progamma ‘je zal het maar zijn’) vertelde hoe het zat.
Door ze een kijkje te geven in mijn denkwereld, begonnen ze mij te snappen, en creëerde ik begrip. Het was een hele stap om mijn familie en vrienden te vertellen over mijn eetproblemen, maar ik heb daardoor zoveel steun, mooie woorden en liefde gekregen die me in mijn herstel hebben gesterkt. Ze weten waar ik mee bezig ben, en dat het hard werken is, maar hebben enorm veel respect. Dit respect en de steun gaan nog dieper bij liefdevolle mensen in mijn directe omgeving, waarvan er vier ‘mee zijn geweest in therapie’. In de sesssies is een basis gelegd om samen te werken aan herstel. Dus niet als in alle andere therapieën ALLEEN, waarin ik dacht dat ik alle ‘ballast’ alleen moest verdragen en ‘problemen’ op moest lossen, maar samen. Vriendinnen hebben handvatten, en ik heb het vertrouwen gekregen dat ze me kunnen en willen helpen als ik in een dipje zit. En m’n ouders zien steeds meer in waar de eetstoornis écht over gaat. Met behulp van een systeemtherapeut kan ik met ze in gesprek, en worden ook hun rollen en verantwoordelijkheden zichtbaar. Waar ze eerder ‘pushten’ om te moeten eten, heeft mijn moeder een hele andere benadering aangeleerd, ‘je moet het zelf maar weten’. Mijn intrinsieke motivatie wordt ook door de omgeving gestimuleerd, en ik krijg het vertrouwen van hen dat ik het zelf kan. Zonder dat ze mee waren genomen in mijn ‘BeLeeFwereld’, hadden ze dat nooit kunnen bereiken. In termen van ‘de puzzel’ kan ik het denk ik dan ook het beste zo uitleggen: Als de stukjes van de puzzel knellen, zul je er stukjes uit moeten halen, en ze opnieuw moeten leggen. Niet alleen dat ene stukje moet misschien van plek veranderen, maar ook anderen. Een verandering begint ergens, maar werkt door op andere vlakken, anders knelt het nog. En precies daarom is de systeemtherapie van Human Concern zo waardevol.
