Binnenkort ben ik jarig. Ik word 32. Er zijn mensen die als kind al een beeld hebben van hoe hun leven er uit zal zien als ze 32 zijn. Zij weten al ongeveer wat voor werk ze willen doen, of ze willen trouwen en kinderen willen krijgen.
Huisje-boompje-beestje
Ik heb dat nooit gehad. Als kind had ik geen beeld van hoe het leven zou zijn als ik volwassen was. Eigenlijk heb ik daar nooit een beeld van gehad. Ik heb altijd geroepen dat ik waarschijnlijk geen kinderen wil. Ook trouwen stond nooit hoog op mijn verlanglijstje. Wat voor werk ik wilde doen? Ik had geen idee. Ik heb nooit gestreefd naar huisje-boompje-beestje en dat is nog steeds niet wat ik wil. Jarenlang wist ik ook niet wat ik dan wel wilde. Ik wist alleen dat mijn leven geen standaard leven zou worden, voor zover er een standaard leven bestaat. In die zin heb ik nu al aan mijn eigen verwachtingen voldaan. Alleen niet op een prettige manier.
Dromen
Als ik terugdenk aan mijn 30e verjaardag, ben ik tegelijkertijd verdrietig en trots. Twee jaar geleden wilde ik me het liefst de hele dag onder mijn dekbed verstoppen. Ik voelde me mislukt op alle vlakken. Ik woonde weer bij mijn ouders, ging twee keer per week naar de dagbehandeling voor mijn eetstoornis en ik werkte niet. Wat ik me ook had voorgesteld van mijn 30e verjaardag, dit was het in ieder geval niet.
Nu is het twee jaar later. Ik woon weer op mezelf, werk, volg een opleiding en ga nog één keer per week naar therapie. De eetstoornis is er nog wel, maar wordt steeds kleiner. In tegenstelling tot twee jaar terug, durf ik weer te dromen. Ik droom ervan mijn diploma te halen en me verder te ontwikkelen. Ik droom ervan op reis te gaan, ik droom ervan verliefd te worden. Ik droom van een leven waarin eten geen probleem meer is. Ik droom ervan andere mensen te helpen. Ik droom van een gezond, sterk lichaam. Ik droom ervan te schrijven.
Het is voor mij belangrijk om mijn dromen serieus te nemen. Mijn halve leven werd ik geleefd door mijn eetstoornis en het bijbehorende gebrek aan zelfvertrouwen en regie. De enige droom die ik had was dun worden. Voor mijn gevoel was ik er nauwelijks bewust bij al die jaren. Ik leefde op basis van wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, in plaats van dat ik stil stond bij wat ik zelf nou eigenlijk van het leven verwachtte. Ik ging over mijn grenzen, uit angst voor afwijzing. Ik leefde op basis van angst en afkeuring, in plaats van vertrouwen en acceptatie.
Verloren jaren
Het doet me verdriet en maakt me boos, deze verloren jaren, ver verwijderd van mezelf. Al de dingen die ik heb gedaan die in theorie heel leuk en fijn waren, maar waar ik in praktijk niet echt van kon genieten. Ik hoor van anderen vaak dat ik door een gekleurde bril kijk en alleen de negatieve dingen van het verleden zie. Dit bevestigt voor mij dat niemand wist hoe ik me voelde. Ik wist het zelf niet eens, totdat ik leerde dat het ook anders kan.
Ondanks alles ben ik blij met alles met het dieptepunt van twee jaar geleden. Het was het begin van de moeilijkste strijd die ik in mijn leven heb moeten voeren, maar ook het begin van een verandering. Hoewel de angst en onzekerheid soms nog allesoverheersend zijn, word ik steeds sterker. Steeds minder eetstoornis, steeds meer mezelf.
De afbeelding is gemaakt door Lorenza. Haar project ‘Waarom is eetstoornis geen werkwoord?’ is een illustratieve serie die je een kijkje geeft in wat er omgaat, speelt en (niet) gevoeld wordt door iemand met een eetstoornis. Ik bestelde haar kaarten een tijdje terug. Haar afbeeldingen en bijbehorende teksten raakten mij, omdat ze zo goed duidelijk maken wat een eetstoornis inhoudt. Nieuwsgierig? Neem dan een kijkje op haar site.
Elske
NB de kaarten van Lorenza zijn ook op elke locatie van Human Concern te vinden.
