Op zoek naar jezelf. Waar begin je? In de boekenkast? In een oud fotoalbum met foto’s van jou in een berenpak of in een schattig tutuutje en twee staarten met grote linten in je haar? Bij je vrienden, familie of zeer vage kennissen?
Jezelf zoeken, aan jezelf werken, jezelf terugvinden. Vooral begrippen om vaag te blijven als je iemand niet alles wilt vertellen. Iemand vroeg mij een keer hoe je dat doet, aan jezelf werken. “Ga je dan op een stoel zitten en iets doen of zoiets?” Ik vond het toen een stomme vraag. Maar tja, inderdaad, hoe doe je dat eigenlijk? Hoe werk je aan jezelf, hoe zoek je jezelf?
Ik denk dat het begint met naar binnen durven kijken. Naar jezelf. Naar je angsten, je dromen, je verwachtingen en teleurstellingen. Zelf ben je immers niet zoek, je bent er al die tijd geweest. Maar je hebt jezelf verstopt in je lichaam. Ver weg in een donker hoekje waar niemand jou en al jouw slechtheid, lelijkheid en stomheid kan zien. Althans, dat is je eigen oordeel. Meestal zit er vooral veel moois en wonderlijks verstopt.
Ook ik ben op zoek naar mezelf. Of eigenlijk naar delen van mezelf die zijn zoekgeraakt gedurende mijn kinder- en tienerjaren. Ik heb inmiddels kleine stukjes zelfvertrouwen gevonden. Grotere stukken liefde. Een klein beetje durf. En een aantal kilo’s van het spontane, speelse, maar ook gevoelige meisje van vroeger. Hoewel dit al veel delen zijn, weet ik dat er nog veel meer te vinden valt. Om de rest te vinden, heb ik die reeds gevonden beetjes zelfvertrouwen en durf hard nodig.
De durf, om op ontdekkingstocht te gaan. Het zelfvertrouwen, om wat ik tijdens de tocht vind, toe te laten. Want ik kan mezelf zoeken en vinden, maar als ik er eigenlijk niet mag zijn van mezelf, heb ik daar vrij weinig aan. Als er dan een stukje Jos om de hoek komt kijken, even “hallo” komt zeggen, zeg ik snel “dag” en duw ik het weer terug in het donkere hoekje. Om eerlijk te zijn ben ik dat hoekje een beetje zat. Iets in mij zegt dat het voor veiligheid zorgt. Voor een bescherming tegen falen, teleurstelling, pijn, verdriet en afwijzing. Maar dat hoekje is juist mijn eigen afwijzing. Daar zit alles wat ik van mezelf niet mag zijn.
Dit is denk ik herkenbaar voor veel mensen met een eetstoornis. Überhaupt voor veel mensen. Maar waarom zouden we ons verstoppen, terwijl we daarmee stiekem zoveel moois verschuilen in dat donkere hoekje. Je hoeft niet gelijk in de spotlight te staan, maar een beetje zonlicht is voor iedereen fijn. Ik gun iedereen om vrij te zijn in wie hij is. Om los te komen van zijn eigen afwijzing. Ik probeer dit mezelf ook elke dag een stukje meer te gunnen. Ik ontwaak, onderzoek, beleef, ervaar, voel en vind. Dus nee, jezelf vinden gaat niet door op een stoel te gaan zitten en “iets” doen of zoiets. Het gaat over gaan, erop uit gaan, nieuwe dingen doen, nieuwe smaken proeven. Ontdekken. Ontdekken wie je bent.
‘Iedereen wacht,’ zegt ze. ‘Ik niet. Ik wacht niet.’
‘Waarop?’ vraag ik.
‘Nergens op,’ zegt ze. ‘Want ik wacht niet.’
Ze lacht.
‘Nou, ik ook niet. Ik was alleen ergens naar op zoek, maar ik weet niet meer waarnaar.’
‘Zocht je mij?’ vraag ze. Haar stem zingt. ‘Je zocht mij, hè?’
‘Ik heb jou nog nooit gezien.’
‘Dat geeft toch niet? Je kan toch best iets zoeken wat je nog nooit gezien hebt?’
(Janneke Jonkman – Soms mis je me nooit)
Jos
