Vorige maand was cliënt Marina tafelgast in het programma Jinek. Ze vertelde hoe ze hersteld is van anorexia, waar ze 10 jaar lang aan heeft geleden. Haar ervaring om op televisie te verschijnen met haar verhaal, beschrijft ze hier.
Een kort artikel, een behoorlijke uitdaging. Sinds ik heb toegezegd om dit artikel te schrijven, spookt hij geregeld door mijn hoofd. Naarmate de deadline nadert schreeuwt de stem steeds harder. “Je hebt niet voldoende woordenschat om boeiend te kunnen schrijven. Je bent een allochtoon. Het wordt vast een saai stuk. Wat weet jij nou de wereld te vertellen?” Herkenbaar? Jullie hebben vast wel zo’n ‘vriendje’ die oneerlijk en negatief vergelijkt, kleineert, uitvergroot en je aan het twijfelen brengt. En toch ga ik ervoor zitten. Puur omdat ik weet dat ik er door heen wil om mijn diepste verlangens te verwezenlijken. Ze zijn nog niet concreet. De zekerheid over de toekomst, die ik zo graag wil, is er ook nog niet. Ik voel echter dat mijn innerlijk kompas feilloos werkt. Toen Human Concern mij belde en mij uitnodigde om bij Jinek aan tafel te zitten, wist ik meteen dat dit iets is wat zo zou moeten zijn. De stem zei: “Ben je gek?! Met jouw brede kop??! Voor de camera zal je nog meer op een hamster lijken! Witte broek? OMG! Je zal hier zo veel spijt van krijgen. Jouw kont zal zooooo dik ogen dat je daarna zeker zal willen afvallen. Ga je praten? Help! Je zal de helft vergeten van wat je wilt zeggen. Schrijf alles van tevoren op papier en studeer dit in! Je zal fouten maken. Men zal je accent stom vinden. Durf je dit!? En denk je er aan dat je net bent verhuisd en dat je een nieuwe carrière begint? Beter om het in de doofpot te stoppen. Hoe beschamend zou het niet voor je naasten moeten zijn? Wat doe je hen aan!?”
“Ik verdien geluk in dit leven”
Pfff… Even time-out. Of juist time-in? Tijd om in te dalen. Van mijn hoofd naar mijn hart en naar mijn buik. Naar een onbekend gedeelte in het midden van mijn lijf waar ik het altijd wist. Waar ik, toen ik kleuter was, van alles en nog wat voelde wat ik met niemand kon delen. Waar ik wist dat ik veel psychisch zal lijden maar dat ik uiteindelijk mijn weg zal vinden omdat ik geluk in dit leven verdien. Waar ik wist dat ik in Nederland zou gaan wonen, omdat ik in het Russische systeem niet pas. Waar ik voelde wat voor man ik nodig heb om mijn temperament en gevoeligheid aan te kunnen.
- “En, ga je dit doen? Zal ik vanavond meegaan?” – vraagt een vriendin aan de telefoon.
- “Ik sta op een punt om af te zeggen. Ik vind het beschamend en veel te spannend. Geen zin dat men straks op mijn bord gaat letten en dat nieuwe buren en nieuwe collega’s een oordeel klaar zullen hebben” – zucht ik.
- “Misschien brengt deze uitdaging je juist een stap verder? Denk goed wat je wilt: bang blijven of in vrijheid leven?” – hoor ik haar zeggen.
Ik heb JA gezegd. Een witte jeans uit de kast getrokken (1-0 voor mij). Een donker blauwe bloes aangedaan (1-1 gelijk). De stem zei: “Doe je Louboutins nog aan. De kans dat je in de studio over je benen gaat struikelen is behoorlijk maar ze zullen jouw zelfverzekerdheid een boost geven.”
Hey… Hoor ik iets liefs?
Groetjes, Marina
P.S. De uitzending van Jinek heeft bij mij heel veel in gang gezet. Te veel om in één blogpost te omschrijven. Ik ben benieuwd of er binnenkort nog meer dingen naar boven komen die ik diep van binnen eigenlijk al wist.
Bekijk de uitzending van Jinek met Marina.
