Hieronder lees je een stukje uit mijn nieuwe boek over eetstoornissen, het geeft een intiem beeld in hoe een eetstoornis als, in dit geval, anorexia kan werken.
Door Asli Hoek, ervaringswerker Human Concern
“In Anorexialand heeft iedereen een CV, zonder CV kom je het land niet eens binnen, eentje waar je op vermeld hoeveel behandelingen, opnames, dwangmaatregelen en therapieën je hebt gehad. Hoe vaak je sondevoeding hebt gehad en hoe vaak je hebt gebalanceerd op het randje van de dood. Je zult begrijpen, dat hoe groter en langer je CV is, hoe dichter je bij het worden van Koningin Anorexia komt, het ultiem haalbare. Je zult dan geprezen worden door mede-anorecten in Anorexialand, echter je zal ook beneden worden door deze zelfde personen.
Als je CV oneindig lang is, mag je ‘bijna’ zeggen dat je een dieptepunt hebt bereikt. Dan zou volgens Koning Anorexia je herstel kunnen en mogen beginnen. Anders ben je een aansteller, een aandachttrekker. Het is nooit erg genoeg, want in Anorexialand is er altijd iemand die een langere CV heeft dan jij. Het dieptepunt ligt dan dus lager. Je kan altijd dieper, altijd lager.
De grond in Anorexialand is bezaaid met de dood. Dat is niet negatief, want Koningin Anorexia laat jou zien hoeveel rust je daar kunt vinden. Hoe langer je daar ronddoolt, hoe meer je zal zien dat de dood veilig en zo fijn is. Je hebt je dieptepunt gehaald of eigenlijk net niet, je kon niet meer vechten. Koningin Anorexia heeft gewonnen. Wil je rusten, dan doe je dat in de dood. De beste CV bereik je niet door te rusten, in Anorexialand bestaat er geen rust. Het gaat door, 24 uur lang. Rusten? Dat ben je niet waard. Je moet harder werken om te bereiken wat Koningin Anorexia wil.”
Social media, en dan met name Instagram, is inmiddels een broedplaats geworden (als je weet waar je moet zoeken) van dit soort ‘lijstjes/cv’s’ met opsommingen van behandelingen, diagnoses en opnames. Alsof het een soort troeflijst is, met een rangorde. Hoe meer behandelingen, diagnoses, zelfmoordpogingen en of lage gewichten je kunt noemen, hoe meer volgers je hebt.
Zieke vriendinnetjes met eetstoornissen
Toen ik in mijn eetstoornis zat, was ik hard opzoek naar gelijkgestemden en (h)erkenning. Om mij heen had ik onwijs veel ‘zieke’ vriendinnetjes, dat kon ook niet anders na een half leven in klinieken en ziekenhuizen. We snapten elkaar en konden bij elkaar uithuilen, klagen en ook lachen en leuke dingen doen. Toch merkte ik keer op keer dat het contact wat we hadden, ondanks dat het soms heel gezellig was en we het vooral niet over onze eetstoornis hadden, toch altijd een ondertoon had van ‘eetstoornis’. Onbewust lette ik goed op wat mijn vriendinnetje wel of niet aten en paste mijn gedrag daarop aan. Ook merkte ik dat ik meegezogen werd op momenten dat het niet goed ging met een van m’n vriendinnen. Ik werd weer herinnerd aan het feit dat herstel niet mogelijk was. Vooral als ik via social media erachter kwam dat er ‘weer’ een groepsgenootje was overleden…
Toen ik was uitbehandeld en naar huis werd gestuurd om te sterven, heb ik bewust besloten om al het contact met mijn ‘zieke’ vrienden zowel live als op social media te verbreken. Ik wilde mezelf nog één kans geven en vooral ook mijn groepsgenoten en vriendinnen niet meeslepen in mijn ellende. Wat vond ik dit verschrikkelijk moeilijk, want het waren allemaal zulke lieve meiden en we hadden ook echt leuke tijden en op momenten motiveerden we elkaar ook absoluut. Toch is het achteraf het beste geweest wat ik heb gedaan in mijn herstel en ik zou het iedereen willen aanraden.
Ik kwam in een ‘eetstoornisvrije’ wereld terecht, met mensen die totaal niets van mijn ziekte snapten en daardoor ook geen rekening hielden met mij. Ze boden mij gewoon een appeltaartje of lunch aan, zonder oordeel over of ik het wel of niet zou opeten. Ik miste op momenten oprecht de (h)erkenning, maar de ‘gezonde’ wereld heeft mij enorm geholpen om stappen te zetten. Ik zag voor het eerst hoe normaal het was om gewoon te eten.
Geen contact
Ik moest in het begin onwijs mijn best doen om niet alsnog op de accounts van mijn vriendinnen te kijken… Daarom stuurde ik ze een privéberichtje waarin ik uitlegde dat ik op dit moment even geen contact kon hebben. Nu, 6 jaar later, heb ik met veel meiden wel weer contact, op een hele fijne manier.
In mijn tijd was Instagram nog niet actief, echter als ik nu zie hoe sommige meiden geobsedeerd bezig zijn met het volgen van meerdere accounts, waarop ieder eetmoment gedeeld wordt, kan ik er alleen maar heel verdrietig van worden. Hoe positief de accounts ook zijn, het is super ongezond om alles wat je eet te delen met de wereld en ook om dit te volgen. Het is obsessief en geeft een verwrongen beeld van een écht gezond eetpatroon. Dan hebben we het nog niet eens over de verschrikkelijke pro ana of mia pagina’s, waar een eetstoornis verheerlijkt wordt. Ik kan alleen maar zeggen, waar je mee omgaat wordt je mee besmet!
Mijn advies zou zijn… verwijder alle eet-gerelateerde pagina’s, accounts en contacten uit je lijsten en omring jezelf met (echt) gezond. Ga pagina’s volgen waarin je geleerd wordt Ikea meubels om te toveren tot de mooiste dingen of van een favoriete serie. Omring jezelf met gezond en je zult zien hoe je gedrag en gedachten hierdoor veranderen. Als je sterk genoeg bent kan je er altijd weer voor kiezen om de contacten aan te halen!
Asli Hoek
Lees ook:
Blog Carmen Netten: Mijn opinie over Pro-ana
Ervaringsverhaal Asli Hoek: geluk zit niet in omvang, geluk zit in jezelf!
