Door: Jory Jagtenberg – Ervaringsprofessional Human Concern
The world seems different now, more like a home somehow
De zomer bracht onvoorspelbaarheid, veel samen en veel bloot; kwetsbaar, zichtbaar, barbaar.
Toe maar. Niets voor haar. Liever droeg ze truien, met kabels ervoor.
Klokslag 17.00 uur avondeten en drie uur later het tv-programma
waar goede – en slechte tijden elkaar afwisselden. Daar wel.
Zonder zomer bleef de tent op zolder en de caravan op zijn plek. Geen stress van de ander
waar zij zich als een spons mee vulde, omdat ze nog niet wist hoe ze moest zeggen: ‘nee’.
De zomer bracht ijsjes, barbecues en oma op slippers.
Te veel warmte om te verstoppen, niet mee doen was afwijzen, dan zouden de poppen gaan dansen, ze leerde de gevolgen. Wie weg is, wordt gezien.
Dus zwemmen dan maar, hop in bikini.
Niet zeuren, ijs eten en een speklap van de barbecue, speciaal gekocht.
Niet afwijzen. Doen alsof. Gewoon heel blijven. Recht blijven. Om later in bed, koud te worden van eenzame gedachten.
De zomer brengt jouw lach, oma op slippers. Comfortabel in bikini, geen etenstijd.
Doen wat ik wil. Voelen wat liefde is.
De zomer geeft ruimte, geen tv-programma dat me herinnert aan de tijd en dat het avond is,
de dag bijna voorbij is, zodat ik nog even kan blijven, heel even blijven.
Ik luister en praat, jij vertelt over een land dat lampen en aandacht heeft
en maakt ruimte.
We vergeten de tijd en alles wat was. Omdat het anders wordt, anders is.
Afwassen doen we morgen en samen met jou verdwaal ik in de ruimte,
die ik ervaar, nu ik niet meer bezig hoef te zijn met alleen maar: heel blijven.
Ik ben er en besluit er te horen –
