Toen ik werd gevraagd om een stuk te schrijven over het verschil tussen een zomer met en zonder eetstoornis, schoten er meteen een heleboel dingen door mij heen die ik deze zomer anders beleef. Zo heb ik nu het gevoel dat ik me mag laten zien en verheug ik me op lekker eten in de vakantie zonder dat ik erover na hoef te denken. Maar vooral vind ik het fijn om leuke dingen te doen zonder een druk op m’n schouders (of: de druk van de eetstoornis op m’n schouders) te voelen.
Door: Oud HC-Cliënte Demi (21)
Wat gezonder eten…
Drie jaar geleden was ik nog honderd procent bezig met mijn eetstoornis. Continue telde ik calorieën, keek ik in de spiegel, woog ik mezelf en was ik vooral druk met mezelf naar beneden halen. Mijn gevoel vs. ratio was helemaal uit balans, weet ik nu. Ik voelde eigenlijk niet zoveel. Vanaf december 2012 was ik alleen maar bezig met gedachtes. Ik deed dat jaar eindexamen en wilde natuurlijk slagen. Hierbij wilde ik ook wat gezonder gaan eten, dacht ik. Dat begon met het schrappen van zoetigheid. Toen dacht ik: hé, dit gaat makkelijk, er is al 2 kilo vanaf. Daarna kwam het schrappen van tussendoortjes en daarna het overslaan van maaltijden totdat het enige wat ik at op een dag een cracker en een half bord avondeten was. Hierin draaide ik dus een beetje door.
Al met al, dat jaar deed ik mijn vwo-eindexamen. Ik stond bekend als een hardwerkende leerling die haar eindexamen wel zou halen. Toch was ik super gestrest en legde ik mezelf een hoge druk op omdat ik de beste van de klas wilde zijn. Perfectionisme heeft altijd al in mij gezeten, mede hierdoor werd mijn eetstoornis ook getriggerd. Ik was super blij toen de examens voorbij waren en ik kon genieten van een welverdiende examen-vakantie op Mallorca. Maar daar kwam het volgende probleem: in bikini op het strand liggen tussen alle andere scholieren? No way! De weegschaal vertelde mij dat ik een aantal kilo’s was afgevallen, maar dit zag ik echt niet terug in de spiegel. Als mijn moeder en broertje me erop wezen dat ik was afgevallen, wimpelde ik het weg met de smoes: “Dat komt door de examenstress.” Ik wist toen ook al dat dat kant en klare onzin was, maar ik wilde niet dat mensen zich zorgen over mij gingen maken, want daar was ik niet goed genoeg voor, vond ik.
“Gaat het echt wel goed met je?”
Wanneer ik nu terugkijk op de vakantie in Mallorca, vind ik het nog steeds een topvakantie. Het was heerlijk weer en er heerste een relaxte sfeer. Toen ik op een dag op het strand liep, riep een andere scholier mijn naam en liep ik naar haar toe. Zij vertelde toen dat ik een super mooi lichaam had en dat ik er goed uit zag. Dit zag ik natuurlijk als een compliment. Mijn echt goede vriendinnen zagen toen mijn lichaam ook in bikini en hebben mij hier toen op aangesproken. Ze waren bezorgd en vroegen of het wel goed met mij ging. Ik vertelde dat ik alleen wat was afgevallen door de stress en dat het niets was om je zorgen over te maken. Zij geloofden dit niet en bleven doorvragen. Op een gegeven moment brak ik. Ik dacht dat niemand erachter zou komen, maar mijn vriendinnen hadden mij door. Ze zeiden dat het misschien een goed plan was om professionele hulp te zoeken, omdat ze wisten dat het vaak lastig is om zonder hulp te herstellen van een eetstoornis.
Eerst wilde ik het allemaal zelf oplossen. Ik dacht dat ik sterk moest zijn en het allemaal in mijn eentje moest doen. Ik kwam weer op gezond gewicht, maar mijn gedachten over mezelf waren nog steeds erg negatief. Na een tijdje zoeken kwam ik op de website van Human Concern. Ik vroeg een paar informatieboekjes aan en voor ik het wist, zat ik in de Startgroep. Een supergrote stap voor mij. In de Startgroep vond ik het heel fijn om begrepen te worden en te zien dat andere mensen ook met dezelfde problemen rondliepen als ik. Toen ik in ambulante therapie ging, vond ik het in het begin nogal lastig dat de focus honderd procent op mij was gericht en ik mezelf het niet waard vond om zo in het middelpunt te staan. Tijdens de ambulante therapie heb ik geleerd hoe het is om weer te voelen en jezelf lief te hebben. Ik denk dat dit bij het herstellen van een eetstoornis heel belangrijk is. Ik ging aan de slag met mijn negatieve gedachten. Dit voelde in het begin nogal onnatuurlijk, maar daarna heeft het heel goed uitgepakt.
Een zomer verder
De volgende zomer beleefde ik al anders. Ik was aangekomen en had niet meer het slanke lichaam van voorheen. Deze zomer ging ik naar Indonesië en had ik nog steeds de drang om af te vallen, terwijl ik wist dat dat niet goed voor me was. Hierdoor zit je in een soort van tweestrijd; je wilt beter worden, maar je wilt ook slank zijn. Ik baal nog steeds dat ik juist deze vakantie een eetstoornis had en dat had verschillende redenen. Eén van de redenen is dat de Indische cultuur juist heel erg om lekker eten gaat. Mijn opa en oma komen ook uit Indonesië dus dat heb ik ook van hen mee gekregen. Door mijn eetstoornis heb ik dus een heleboel lekker eten niet gegeten, omdat ik dacht dat het niet goed voor mij was. Ook heb ik minder genoten van de vakantie dan ik nu zou doen omdat ik continue bezig was met wat ik wel en niets moest eten.
Hallo zomer: hier ben ik!
Dit wordt de eerste zomer waarbij ik helemaal eetstoornis vrij ben. Ik heb nu echt het gevoel dat ik er mag zijn, dat ik mijn plek mag innemen en mezelf mag laten zien. Nogmaals, ik denk dat dat één van de belangrijkste dingen is bij het herstellen van een eetstoornis. Ik heb ook super veel zin in deze zomer om lekker te genieten van alles wat er is, zoals bijvoorbeeld van een lekker ijsje in de zon!
