Kwetsbaarheid is: risico nemen, onzekerheid trotseren en emotionele blootstelling. Kwetsbaarheid is krachtig zijn, de bron van moed, creativiteit, innovatie, geluk maar het is ook de plek waar je het meest gevoelig bent voor angst, schaamte en boosheid.
Een groot deel van mijn leven was ik een perfectionist en was ik altijd bang dat ik niet goed genoeg was, niet geliefd genoeg was en niet succesvol genoeg was. Altijd wilde ik de beste van de klas zijn en wanneer ik niet hoger dan een 8 had gehaald had ik het gevoel alsof ik had gefaald. Ik denk dat dit komt omdat we leven in een wereld van prestatie en competitie. Dat perfectionisme is denk ik hieruit voorgekomen omdat ik denk dat perfectionisme een soort afweermechanisme is want als ik alles perfect dacht en deed kon niemand kritiek op me hebben en hoefde ik me niet te schamen en veroordeeld te worden.
In mijn eindexamenjaar liep mijn goede voornemen om gezonder te eten totaal uit de hand. Eerst stopte ik met snoepen, maar een paar maanden later at ik op een dag alleen nog maar een halve maaltijd en een crackertje. Toen de tijd gaf het me een gevoel van controle omdat ik het idee had dat ik geen invloed had op mijn eindexamens zelf. Ik had totaal niet door dat ik bezig was met het ontwikkelen van een eetstoornis. Het sloop erbij in. Doordat ik zo bezig was met calorieën tellen, kilo’s kwijtraken, opschrijven hoeveel ik at en bewoog had ik een stevige muur om mezelf heen gebouwd waar niemand doorheen kon. Het was alleen mijn eetstoornis en ik. Ik denk dat een grote functie van die muur ook was dat het mijn bescherming was zodat ik mij niet kwetsbaar hoefde op te stellen naar de buitenwereld.
Maar nadat de eindexamens waren afgelopen en we met school op vakantie gingen naar Mallorca ging er een knop om en dat had de volgende reden. Na een paar dagen wilden namelijk twee goede vriendinnen met mij praten omdat ze vonden dat ik veel te dun was en ze zagen dat ik weinig at. Ik wuifde dit weg en zei dat het kwam door de stress. Maar mijn vriendinnen namen daar geen genoegen mee en zeiden: “Wat jij in de spiegel ziet klopt niet” Ze vertelden dat dit soort gedachtes en gedragingen horen bij iemand met een eetstoornis. Op dat moment brak ik en voelde ik me zo kwetsbaar omdat ik realiseerde dat er iets aan de hand was met me terwijl ik eerder nooit een ‘probleemkind’ was of iets dergelijks. Heel voorzichtig werd de muur een beetje dunner en vertelde ik waar ik allemaal mee bezig was, dat ik me vaak schuldig voelde als ik at en dat ik altijd zoveel van mezelf ‘moet’. Nu ik er zo op terug kijk luchtte dit gesprek wel een soort van op omdat ik mijn gedachtes met iemand kon delen.
Thuis heb ik eerst geprobeerd zelf het probleem op te lossen. Want ja, ik wilde het eerst echt zelf en alleen proberen. Maar ik voelde dat de dwang om niet te eten sterker was dan ik zelf. Toen heb ik mij aangemeld bij Human Concern en heeft mijn therapeut mij geholpen om weer de kracht in mezelf te vinden en me wél kwetsbaar op te kunnen stellen naar anderen toe. Tijdens mijn therapie heb ik geleerd om de perfectie los te laten en het woord ‘moeten’ zo min mogelijk te gebruiken. Ik weet dat het leven nu niet alleen maar gaat over positieve dingen en dat het leven bestaat uit ups en downs. Tijdens mijn therapie heb ik mezelf ook helemaal uitgespit. Ik weet nu waar ik aan kan werken, wat mijn angsten zijn, hoe ik gedachtes kan ombuigen, waar mijn schuldgevoelens liggen en waar boosheid vandaan komt. Ik heb weer geleerd hoe het is om te voelen en om mijn gevoelens uit te spreken. Ik weet ook dat er moed voor nodig is om kwetsbaar te durven zijn, tegenover jezelf, tegenover degene waar je van houdt om jezelf te laten zoals je bent. Maar omdat ik geleerd heb hoe ik dit nu kan doen merk ik dat mijn leven zoveel mooier en lichter is en kan ik weer volop genieten.
Demi
