Wat een mooi, dapper iets
‘Je ogen stralen niet meer’. Dat zei mijn huisarts toen ik eindelijk, na jaren van mijn strijd in stilte, met mijn moeder voor hem zat. Ik weet niets meer van het gesprek, behalve dat ik me schaamde en me een aansteller voelde. Maar die vijf woorden van hem, die bleven hangen. Want hij, de buitenstaander, zag dat het niet goed ging met mij. Misschien stelde ik me toch niet aan.
Je kunt niet erkennen wat je niet weet, of ontkent. In mijn hoofd had je alleen een probleem als je een laag gewicht had, iets waar ik hard voor vocht, of wanneer je te zwaar was, iets wat ik probeerde te voorkomen. Niet makkelijk, met boulimia. Tenminste, niet voor mij. Mijn leven was eetbui na eetbui, vasten na vasten. Ik kwam aan, ik viel af: iedere week was het weer anders. Het hield niet op. Maar mijn lippen bleven stevig op elkaar.
Naast het feit dat ik vond dat ik geen probleem had, ik had ondanks de grote schommelingen immers een gezond gewicht, vond ik ook dat ik geen probleem mocht hebben. Klassiek voorbeeld van een meisje met veel geluk, liefde en kansen; een eetstoornis paste daar niet in. Oh, en ik schaamde me zo. Zat ik daar weer de bloeduitstortingen op mijn gezicht weg te werken met make-up. Was die nieuwe spijkerbroek nu alweer te klein. Zei ik wéér mijn vriendinnen af. KON IK ME WEER NIET INHOUDEN. Die eetbuien, he? Ik vond mezelf zó zwak. No way dat ik een probleem had. Ik moest gewoon sterker zijn.
Een eetstoornis hoeft niet zichtbaar te zijn. Wist ik véél.
Achteraf wou ik dat ik eerder iemand in vertrouwen had genomen. Echt had verteld wat er in me omging. Wat ik dacht, wat ik voelde, wat ik wenste, wat ik mezelf aandeed. Was het dan anders gegaan? Had ik minder hard hoeven vechten? Misschien. Maar mijn weg was mijn weg en ik heb niet langer spijt van wat was. In plaats daarvan kijk ik naar alles wat de eetstoornis mij, uiteindelijk, heeft gebracht: een krachtige, jonge vrouw die zichzelf durft te zijn, enerzijds voorzichtig, anderzijds vol in haar kracht.
Hoewel ik niet wil zeggen dat ik nooit hier zo vandaag zou zijn – herstellende en gelukkig – als ik niet gehoord was door mijn ouders, de huisarts en door de geweldige mensen bij Human Concern, want ik geloof vandaag meer dan ooit in mijn eigen kracht, zet ik er wel grote, GROTE, vraagtekens bij. Ik wist toen nog niet wat ik nu weet en wat ik nu weet, heb ik door hulp te vragen geleerd. Een eetstoornis is complex, sterk en komt in alle vormen en maten, weet ik nu. Net zoals wij. Maar wij zijn sterker.
Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe het voor anderen was om hulp te vragen. Vonden jullie het ook zo eng? Schaamde jij je ook zo? Ik wel. Ik vond mezelf extra stom en extra zwak. Wat was ik aardig voor mezelf, he? Nu weet ik, hulp vragen is niet stom. Misschien wel eng, maar niet zó eng. En het is zeker niet zwak, maar getuigt van daadkracht en moed. Het betekent dat je kiest voor jezelf, hoe moeilijk je het ook vindt. Het betekent misschien zelfs dat je diep van binnen wel weet dat er iets mooiers op je wacht. Dat dit – deze situatie – niet is waar je hoort te zijn. Daarbij maakt het niet uit hoe lang je al worstelt met eten, of hoe erg. Zodra je het (opnieuw) moeilijk hebt en je niet fijn voelt, mag je gehoord worden! Zoals ieder mens. Zoals jij met een open hart en liefde zou luisteren naar de mensen van wie jij houdt.
Ik ben iedereen in mijn leven nog iedere dag ontzettend dankbaar voor hun steun en support. Mezelf ook, omdat ik het – ondanks de angst – aandurfde een nieuwe weg in te slaan.
De drie jaar bij Human Concern waren zowel zwaar, als heel bijzonder. Vaak wist ik niet eens meer wat boven of onder was, maar toen ik begon te begrijpen wat mijn eetstoornis nu precies was en wat er eigenlijk echt onder het verdriet en de zelfhaat schuil ging, leerde ik weer kleuren onderscheiden en nog mooier: ze zelf te kiezen. Het hoofdstuk eetstoornis is nog niet gesloten, maar de toon van het verhaal is wél drastisch en geweldig veranderd en ik schrijf met liefde dit nieuwe deel van mijn boek.
Hulp vragen. Wat een mooi, dapper iets.
Liza
