Wat gaat er door jou heen als je aan de maand december denkt? Aan Kerst, aan de overgang van het oude naar het nieuwe jaar? Wat voel je, vóór je hoofd begint te spreken? Zijn er speciale dingen waar je naar uit kijkt? Tradities? Wat wens je voor het nieuwe jaar?
Ik heb heul veul zinnen geschreven, hele stukken weer doorgekrast en zelfs een keer uit ellende mijn notitieblok door de kamer gegooid. Met flair vloog m’n pen erachteraan. En nu zit ik achter m’n laptop, met een deadline hijgend in mijn nek. Toen ik werd gevraagd te schrijven voor deze nieuwsbrief, schreef ik enthousiast terug. I love December! En spelen met woorden! Feest. Kwam ik snel op terug. De invalshoek bleef uit. Ik greep naar het ‘tip-genre’, maar laat dat toch liever aan de professionals over. Wil ik dan vertellen over hoe ik omging met de feestdagen toen de eetstoornis nog voor mij sprak? Nehh, heb je ook niet veel aan (zo bracht ik een paar jaar geleden Kerst nog alleen en á la Bridget Jones door, omdat ik niet geconfronteerd wilde worden met eten en niet gezellig kon of wilde doen; was NIET leuk). Zou ik dan schrijven over hoe ik denk dat ik nu – bijna een jaar nadat ik Human Concern heb verlaten – denk om te gaan met de naderende feestdagen en de bijkomende struggles? Kan. En toen bleef de cursor angstvallig lang knipperen. Ik weet niet wat ik moet schrijven. Vergeef me dus mijn gebrabbel.
Ik geloof dat ik liever iets vraag. Terug naar het begin van deze lap tekst. Wat voel je, voor je hoofd (vóór je angst?) begint te spreken als je aan de feestdagen denkt? Hoe was Kerst voor jou als kind? En hoe vond je Oudjaar? Kun jij je dat gevoel van toen nog terug halen? Ik wel. Het opblijven, met rode wangen van de slaap. De Jip en Janneke champagne om twaalf uur. Ik herinner me kaarsjes en fonkelende lampjes. Ik hield van de kerstboom en diens geur, van het kerststalletje dat mama neerzette, die met de mooie handgemaakte poppetjes. Natuurlijk waren er cadeaus – welk kind wordt niet gelukkig van cadeaus? – en heel veel lekker eten, maar wat ik me vooral herinner, wat ik vooral voel, is Liefde. Dat ik Geliefd ben. Veilig. Warm. Thuis.
Hoe anders was de tijd met eetstoornis.
Het is moeilijk, zo niet af en toe bijna onmogelijk, te luisteren naar je gevoel wanneer de eetstoornis zijn scepter zwaait. Moeilijk, maar niet onmogelijk, zoals je inmiddels wellicht wel weet, of nog zult ontdekken. Ik heb geen idee hoe jij denkt over de feestdagen of waar je staat in je herstelproces. Misschien kan de maand december je gestolen worden. Kijk je er tegenop? Misschien ben je zoals ik. Gek op de dromerigheid en magie en warmte en liefde die Kerst met zich mee lijkt te brengen, verzot op de lichtjes en kaarsjes die de stad en vele huizen – je dromen – verwarmen. Sshht, laat het me even romantiseren. Harry Potter is weer op tv, de dagen zijn kort, de buitenwereld is sprookjesachtig verlicht… Mocht je zijn zoals ik was, gestressed en moe, omdat je het gevoel hebt dat je gezellig moet zijn en gelukkig en lekker moet eten terwijl dat nou net een pijnpunt is (ik at altijd veel te veel, en haatte mezelf erom), dan wellicht wil je nog eens nadenken over mijn vraag.
Als we fijne herinneringen ophalen, weer even kunnen voelen hoe we ons voelden toen we nog geen kennis hadden gemaakt met de eetstoornis, dan voelen we ook de hoop en het plezier van toen en is het makkelijker te herkennen vandaag. Dus, wat vind je leuk aan de feestdagen? Hoe zie jij Kerst en de jaarwisseling voor je? Wat geeft jou dat warme gevoel van binnen? Dit jaar, in plaats van ons te focussen op wat we lastig vinden, op alles wat voor stress, ongemak en wellicht zelfs woede zorgt, zullen we de bubbel waarin we leven even groter blazen, of juist kleiner, en een roze bril opzetten?
Een witte kerst zal het waarschijnlijk weer niet worden, maar een fijne hopelijk wel. In mijn hoofd hef ik alvast het glas: Fijne feestdagen, en een gelukkig nieuwjaar.
Ik hoop dat 2016 een mooi, lief, kick-ass jaar voor je wordt.
Liza
