Inmiddels vind ik het fijn om te delen hoe ik mijn eetstoornis en herstel heb Be-Leefd! en nog beleef ;-). Dat is wel anders geweest! De eerste jaren hield ik mijn probleem het liefst voor mijzelf. Ik vertelde er niets over en trok mij vaak terug. Ik liet mensen en mijzelf geloven dat ik gewoon graag alleen was. Het hele eetprobleem viel in mijn ogen wel mee, ik noemde het monstertje zelf niet eens bij de naam. Eerlijk gezegd zag ik er in het begin eigenlijk geen kwaad in. Ik kon lekker veel (vr)eten, zonder aan te komen door middel van compenseren. Super handig. Ik had geen idee wat het allemaal aan zou (kunnen) richten in mijn lichaam. Hopelijk stimuleer ik anderen/jou met mijn verhalen om bepaalde dingen anders aan te pakken. Om sneller open en eerlijk te zijn over je probleem bijvoorbeeld. Nu denk ikzelf namelijk ‘had ik maar…’ maar goed, dat is in mijn geval achteraf.
Er was destijds, in het jaar kruik, sowieso minder aandacht voor dan tegenwoordig. Op dat moment had ik ook nog een normaal gewicht en figuur, dus aan de buitenkant was niets zichtbaar. Ook zogenaamd ‘super handig’. Langzaam maar zeker viel ik af, ik kreeg meer en meer complimentjes dus was er zelf wel blij mee. ‘Helaas’ prikte op een vakantie in Zwitserland mijn toenmalige vriendje door mij heen. Ik kon inmiddels niet meer een week lang, 24/7, alles mee-eten wat zij daar aten. Ik kon het weinige eten niet meer verbergen. Het eet-gekloot viel op en het hoge woord kwam er eindelijk uit. Hij sleepte mij na de vakantie mee naar de vertrouwenspersoon op onze school. Ik zat toen in de tweede klas van de middelbare en was 14 of 15 jaar.
Via de vertrouwenspersoon kwam ik bij de schoolpsycholoog terecht en van daaruit ben ik behandeling in- en uitgegaan. Tegen tig behandelaars, en ook mijn ouders, heb ik in het begin gelogen. Gedaan alsof het wel prima ging. Bij een bepaalde psycholoog is het woord eetstoornis zelfs nooit gevallen. Ik liep na een aantal gesprekken gewoon weer ‘vrij’ naar buiten met de stempel ‘erge onzekerheid / pubertijd’. Wie hield ik voor de gek? Voornamelijk mijzelf besef ik nu.
Een half jaar later gaf ik aan mijn moeder aan dat ik toch wel iets van hulp wilde, want ik voelde dat ik zo niet langer door kon gaan. Dat ik het vele eten en compenseren of juist praktisch niets eten niet zelf kon stoppen. Wij hadden allebei geen idee hoe of wat en daarom bespraken wij dit met de huisarts. Hij verwees mij door naar instelling voor een deeltijdbehandeling doordeweeks.
Alleen al over mijn behandeling daar kan ik een bij wijze van spreken een boek schrijven. Kort samengevat speelde ik daar de keurige leerling. Ik zou wel even laten zien dat ik gewoon een eetlijst kon volgen (eten) en dan snel weer weg mocht. Ik vergeleek mijzelf ook erg met de anderen die er in behandeling waren en vond dat mijn probleem minder ernstig was. Ik was immers niet zo dun en kon als het moest ‘best die lijst volgen’. De focus lag tijdens mijn behandeling bij een instelling in Amsterdam op eten. Op aankomen, op binnen een bepaalde tijd je bord leeg eten onder toezicht en op zo min mogelijk bewegen en vooral rusten.
Dat de behandeling daar mijn zelfbeeld niet veel goeds heeft gedaan, en psychisch niet veel in positieve zin heeft veranderd, is een understatement. Ik kon met mijn gevoel en verstand op nul mijn eetlijst volgen, maar eenmaal thuis ging het weer mis. Ik ‘skipte’ dingen. Ik minimaliseerde, ik compenseerde, ik manipuleerde. Ook tijdens het halve jaar dat ik uit huis ‘moest’ en bij mijn tantes woonde loog ik de boel nog erg vaak bij elkaar.
Het probleem in mijn hoofd was niet weg, maar volgens de behandelaars bij de instelling was ik op een gegeven moment zogenaamd ‘klaar’. Zij zeiden letterlijk dat ik psychisch nog veel stappen moest maken, maar dat ik prima een zogenaamde eetlijst kon volgen en zij mij niet verder konden helpen. Zij adviseerden mij wel om verder te gaan met een individuele therapie, meer gericht op het achterliggende probleem.
Mijn examen mocht ik niet in een jaar tijd doen maar ik moest dit opsplitsen in twee jaar. Puur aangezien ik teveel lesuren had gemist. Ik baalde als een stekker, want nu moest ik nog een jaar langer op de middelbare blijven. Ik ben er stiekem nog steeds van overtuigd dat ik het in een keer allemaal had kunnen halen. Maar het mocht niet, punt. Doordat ik minder vakken volgde had ik wel meer tijd voor individuele therapie. Die startte ik dan ook bij dezelfde instelling bij een therapeute die weinig kaas had gegeten van eetstoornissen. Dat zorgde bij mij, puber?, voor irritaties en ik gooide vaak mijn kont tegen de krib. Ik deed niet echt (echt niet) mijn best, was erg nonchalant en ik leefde echt in mijn eigen wereldje. Niemand liet ik toe. En ik dacht destijds dat ik dat wel prima vond. Die eetstoornis had mij echt 100% in ‘zijn’ greep.
Ik kon net aan alle ballen in de lucht houden en doorliep mijn gymnasium grotendeels in een roes. Ik was slechts oppervlakkig blij met mijn diploma. De echte ik was er echt niet bij.
Ook de keuze voor mijn vervolgopleiding heb ik onbewust gemaakt. Ik koos voor de Hoge Hotelschool in Maastricht.
Om eerlijk te zijn heb ik deze keus achteraf gezien gemaakt uit angst, en grotendeels gebaseerd op de mening van anderen. Ofwel: de maatschappij en haar ‘zo hoort het nu eenmaal en dit en dat is beter voor jou’. Ik vind het niet gek dat ik mijn mening baseerde en overnam van anderen. Destijds had ik het zelf allemaal niet op een rijtje. Ik had geen idee wat ik wilde doen, wie ik wilde zijn en wat ik allemaal leuk vond.
P a s s i e
Nou ja, stiekem wist ik wel waar ik diep in mijn hart blij van werd en nog steeds. Maar dit paste helemaal niet binnen het kader dat voor mij als opgelegd en verplicht voelde. Dus deze crea-bea gepassioneerde ideeën kraakte ik af met kreten als ‘dat lukt mij toch nooit, anderen zijn beter, straks vind ik geen baan die goed verdient’. Ik koos voor de ‘veilige’ brede, goed aangeschreven, studie. Daar kon ik immers nog alle kanten mee op met in elk geval een ‘goed papiertje’ op zak, overtuigde ik mijzelf. Binnen een maand wist ik al dat de studie aan de HHM niet mijn passie was. Dat dit vakgebied niet voor mij is weggelegd. Het leukste vond ik het nog om in de keuken te werken. Maar dit beslaat slechts een aantal weken in het eerste jaar van de vierjarige studie.
S o c i a a l
Managen + ik met mijn eetstoornis + een flink minderwaardigheidscomplex was absoluut geen match. Ik vond het allemaal maar doodeng en durfde echt niet leiding te geven. Ik was te lief, wat de ‘eerstejaars’ (die ik moest managen) wel gezellig vonden, maar waar de leraren minder over te spreken waren. Zoals gewoonlijk vond ik mijzelf niet goed genoeg om anderen te delegeren, wie was ik nu eenmaal? Bovendien had ik natuurlijk ook 0,0 energie, want dat krijg je als je op “een appel en een ei” leeft. Ook tijdens groepsopdrachten kostte het mij veel moeite om mijn mening en mijn ideeën te tentoonstellen. Ik kraakte ze in mijn hoofd alweer af, en als ik al praatte tijdens discussies en overleggen was dit zo zacht dat ik überhaupt niet te horen was. Binnen de studentenvereniging ben ik door mijn eetstoornis helaas veel minder actief geweest. Dat wil ik stiekem nog wel een keer overdoen!
Net als het maken van meer vriendschappen. Ik heb vrienden overgehouden aan de HHM, maar weet 100% zeker dat dit er meer zouden zijn geweest als ik mijzelf niet zo had afgesloten. Gezellig samen eten maken en bestellen waren er voor mij niet bij. Zo nu en dan zette ik mijzelf er toe om in elk geval minimaal mee te doen. Maar hierbij voelde ik dan alle ogen prikken. Die blikken zorgden ervoor dat ik de volgende keer toch weer afzegde en zelf op mijn kamer ofwel niets ofwel mega veel at wat ik vervolgens weer compenseerde. Ik kon de (door mij bedachte?) oordelende blikken niet verdragen. Destijds sprak ik er nog altijd met niemand over. Ik ontkende het zelfs keihard tegen de (letterlijk twee) personen die het mij durfden te vragen. Zij weten het uiteraard inmiddels wel. Heerlijk!
A n t w e r p e n – p r a k t i j k s t a g e
Mijn eerste stage was fysiek vrij zwaar. Ik werkte lange dagen met wisselende uren in de bediening van Het Hilton hotel. Het harde werken was eigenlijk TE zwaar, maar ik mocht mijzelf niet aanstellen, en moest en zou gewoon doorgaan. Belgen/Vlamingen zeggen wel eens van Nederlanders dat ze zo direct zijn. Nou, tijdens mijn stage heb ik meer dan ooit opmerkingen gekregen over mijn eetgedrag en dunne voorkomen. Ik woonde er een half jaar lang alleen in een flink afgelegen appartement. Ik durf te zeggen dat ik naast slapen en veel werken 75% van de overige vrije uren heb doorgebracht met eten en niet-eten. Ik hoop dat degenen die dit lezen en die in eenzelfde soort isolement zitten denken: ZONDE! En met dit oordeel iets weten te doorbreken.
In mijn laatste jaar ging het qua gezondheid en mijn algehele mood zeer wisselend. Ik heb absoluut meer kunnen genieten van vaker uitgaan en stappen. Waarbij ik ook meer en meer lieve mensen ontmoette. Ook ging ik iets omhoog in gewicht en kreeg ik mijn gevoelens voor jongens terug. Hell yeah. De laatste dag voordat ik Maastricht zou verlaten voor mijn eindstage in Bennekom, ontmoette ik de man waarmee ik tot nu toe nog altijd samen ben. Meant to be?
Tijdens mijn stage in Bennekom bij een erg leuk bedrijf verzorgde ik mijzelf weer slechter en slechter. Ik werkte knetterhard, wilde alles goed doen, maar at hierbij verre van voldoende. Wel heb ik mij op sociaal gebied deze periode een stuk verbeterd. Ik mengde mij meer met de andere stagiairs en organiseerde zelfs een etentje. Dit voelde goed. Ik heb bij dat bedrijf onwijs leuke projecten mogen doen. Maar toen de vraag kwam om er wat langer te blijven werken na mijn stage heb ik nee gezegd. Eigenlijk heeft mijn eetstoornis nee gezegd. Deze zag alleen maar obstakels zoals reistijd, weer een ander huis zoeken en meer -hoe ik het nu zie- smoesjes. En, ja, daar heb ik zeker spijt van. Hoewel ik niet per se geloof in ‘spijt hebben’.
T e r u g b i j m i j n o u d e r s t h u i s
Ik wist nog niet wat ik wilde doen na het behalen van mijn HBO aan de HHM en had ook nog geen woonruimte. Ik ging (tijdelijk?) terug naar Monnickendam, en hier -in mijn vertrouwde omgeving- verviel ik weer in oude slechte gewoonten. Ik zat in mijn oude vicieuze cirkel met overtuigende gedachten als ’ik weet niet wat ik wil en ik ben een mislukkeling niets gaat mij ooit lukken’.
Ik besloot wederom hulp te zoeken, ook als bewijs tegenover mijn naasten dat ik er echt voor een leven zonder eetstoornis wilde gaan, en werd doorverwezen naar een zekere instelling. Terwijl ik over hun werkwijze las dacht ik: dit past niet bij mij. Ik heb toen zelf letterlijk via Google gezocht op “eetstoornis behandeling Amsterdam” en kwam terecht bij Human Concern. Het feit dat zij er werken met ‘ervaringsdeskundigen’ en ‘ervaringsprofessionals’ heeft mij hen direct doen bellen. Dat ik zo daadkrachtig actie ondernam was eigenlijk de eerste keer dat ik direct deed wat goed voelde. Zij zouden mij echt begrijpen en verder kunnen helpen, daar was ik van overtuigd.
H u m a n C o n c e r n & f u l l t i m e w e r k e n
Vrij snel had ik mijn intake! Ik vond het spannend, maar voelde mij wel meteen begrepen. Aan bij wijze van 3 woorden had mijn therapeut genoeg. Ik voelde geen schaamte en ook de verhalen van de therapeut over haar eigen worsteling en weg naar herstel deden mij goed.
Ik kreeg weer vertrouwen dat ik echt beter kon worden. Vertrouwen in de toekomst. Maar nog sterker dan dat helaas, bleef ik vasthouden aan het gevoel dat ik gewoon moest doen wat ‘Jan en Greet en Piet’ ook doen. Fulltime werken. Dus ik solliciteerde uit ‘gevoel van plicht / zo hoort het’ en kon direct aan de slag. Ook verhuisde ik in dezelfde periode dat ik bij het bedrijf begon naar Volendam.
Zowel daar als op mijn werk was ik doodongelukkig. Mijn concentratie op het werk vergde zoveel aandacht en kostte mij teveel energie die ik niet had. Ik maakte er herhaaldelijk foutjes. Ik en fouten maken gaan/gingen niet goed samen en ik raakte erg gefrustreerd. Ik vond het typewerk wat ik moest doen niet leuk, maar ik vond dat ik CV-technisch minimaal een half jaar moest blijven werken bij het bedrijf. Zo gezegd zo gedaan. Gezondheid stond absoluut niet op de eerste plaats. Ik onderhandelde tot tweewekelijks therapie in plaats van wekelijks en ik zakte verder af, terwijl ik dit zelf deels niet doorhad. Ik werkte toch gewoon? Ik hield het toch vol? Ik woonde toch op mijzelf en was toch zelfvoorzienend? Dan moet het toch wel beter gaan? Tja, niet dus.
O n t s l a g e n o m s l a g
Na het nemen van ontslag was ik onwijs opgelucht. Ik voelde mij vrij. Dit was een goede zet. Ik wilde nu 100% focus op herstel. Geluk bij een ongeluk kwam ik terecht bij een andere therapeute bij Human Concern. Zij attendeerde mij, na het horen van mijn noodkreet, op hun klinische boost-behandeling van een maand lang in Portugal: Be-LeeF! Doodeng vond ik deze stap! Ik voelde namelijk dat ik nu echt mijn eetstoornis los moest/wilde gaan laten. Maar wie of wat ben ik zonder?
Ik zei JA. Ging mee, en leerde deze maand zo ontzettend veel! Ik ben mijzelf enorm tegengekomen. Het uiten van mijn mening en gevoelens in een groep, het voor mijzelf opkomen, het er mogen zijn, het uiten van emoties als boos zijn, het delen van alles waar ik het moeilijk mee heb/had, het verplicht eten van wat de pot schaft en heel veel meer.
Pas na de maand in Portugal moest ik echt aan de bak. In Portugal zat ik immers in een veilige omgeving. Gelukkig prikten de therapeuten daar wel door mijn ‘ik speel het beste meisje van de klas en fiets deze maand wel even door’ heen. Mooi niet. Weliswaar in de laatste week hadden zij mij helemaal door en pakten ze alle pijnlijke punten aan. Vervelend en fijn tegelijk.
L a n g z a a m a a n , o p m i j n m a n i e r
Ik kwam door het erg lange volhouden van het spelen van het brave schoolmeisje in Portugal van een flink koude kermis thuis. Ook tijdens Be-Leef! was ik over mijn grenzen gegaan. Ook daar had ik gewoon gedaan wat er van mij werd verwacht zonder zeuren –waar anderen deelden hoe moeilijk zij het met van alles en nog wat hadden-. Hoppa, dat moet ik kunnen, hoe moeilijk kan het zijn Nadine? Geen gevoelens toelaten, gewoon doen met een fake smile.
Thuis moest ik het zelf doen. Het delen van mijn gedachten en gevoelens wat ik eerder niet deed, doe ik nu sinds Portugal in de vorm van soms oncontroleerbare spraakwatervallen. Dit lucht zo op!
Grote stappen snel thuis zijn is helaas altijd een van mijn valkuilen geweest. En ook nu weer ik had mijn basis nog niet gevormd, maar handelde alsof ik tien stappen verder was uit stoerheid. Ik at weer uit wens van de ander een gebakje. Niet vertellend dat ik daar stiekem nog mega veel moeite mee had en erna compenseerde door te minderen met eten. Ik schoot niet op. Ik was weer veel teveel bezig met de verwachting van anderen, die in mijn kern niet goed voelen.
T u r n i n g p o i n t
Ik besefte op een zeker moment dat als ik zou blijven doen wat anderen van mij verwachten, terwijl het niet bij mij past, ik er nooit in zou slagen verder te komen. Dan zou ik nooit gelukkig en vrij worden van mijn destructieve houvast, de eetstoornis.
Ook met betrekking tot eten zat ik muurvast. Ik moest bepaalde dingen eten. Maar dit lukte niet, aangezien ik sinds een eerdere behandeling een afkeer heb ontwikkeld tegen bepaalde eetgewoonten. Maar zodra dit volgen van mijn lijst niet lukte, voelde ik mij slecht en gefrustreerd over mijzelf. En dan at ik Dusdanig erg dat ik aan mijn therapeut voorstelde om de behandeling (in tegenstelling tot Human Concerns visie) meer te focussen op gewicht, eten en aankomen. Ik had die stok achter de deur nodig. Met haar sprak ik af per week een afgesproken gewicht aan te komen. Als dit niet was gelukt: geen gesprek. Hoe ik het zou doen, daarin kreeg ik een vrijbrief in in het begin. Steady aankomen was het concreet gezette doel.
Ik zocht door het krijgen van deze vrijbrief op gebied van eten mijn eigen manier. Hiermee moest en zou ik bewijzen naar de -in het begin sceptische- therapeut en diëtist, dat deze eigen manier van eten zorgde voor wekelijks aankomen. Ik kwam onze afspraak nakomen. Mijn basis qua eten bestond en bestaat nog steeds uit producten die bij mij passen en waar ik blij van word. Daar omheen bouw(de) ik de voor mij spannendere producten uit. Aankomen voelde voor mij als nu of nooit. Het werd een wedstrijd tegen mijzelf, en ik wil stiekem altijd winnen. Ik probeerde stap voor stap meer dingen en producten uit, ook al vond mijn eetstoornis vaak afgrijselijk. Maar, daar moest ik doorheen. Want naast aankomen wilde ik ook meer leven naar het motto: niet lullen maar poetsen ofwel; niet denken maar doen. En doorgaan!
T e r u g n a a r e e n w e r k e n d l e v e n
Een stap vooruit was dat ik na Portugal niet direct weer ging werken als een malle, ook al kreeg ik wel banen aangeboden of getipt. Op de rem blijven drukken, niet weer dezelfde weg terug bewandelen!
Ik bouwde langzaam aan op met dingen die ik leuk vond en vind. Ik mocht een tijd lang op de pup van mijn tante passen. Daar startte ik ook mijn blog en het maken en verkopen van armbandjes met een verhaal.
Tijdens het passen op de pup, pakte ik het oppassen op kids bij m’n oude vertrouwde adres ook weer op. Daar haal ik (nu nog) heel veel plezier uit. I LOVE THEM LITTLE ONES en hun open en eerlijkheid. Kreten als: “jij bent echt zo dun, hier heb je mijn chocolaatje” maken inmiddels mijn dag!
P l e z i e r & t h e r a p i e
Het plezier dat ik uit het zelf dingen ondernemen en dingen aangaan haal, zorgt ervoor dat op de meeste momenten het eten iets meer naar de achtergrond verplaatst. Ik heb nu eenmaal de energie nodig om te kunnen doen wat ik leuk vind en ik eet nu dingen die ik fijn vind. Nog niet altijd genoeg, en nog erg kieskeurig. Maar dat kost tijd en ik blijf stappen zetten. Ik eet in elk geval nooit meer niets. En ik heb er wel mooi 13 kilo bij inmiddels. Op naar de volgende kilo’s. Zolang ik bij mijzelf blijf. Zolang ik mijn hart volg. Zo lang ik mij niet laat beïnvloeden door zogenaamd opgedrongen meningen en standaarden komt dit goed. For sure.
Ik geniet weer van uiteten gaan. Ik sport weer, ik woon samen en ik heb meer leuks om handen dan ik ooit had durven dromen. En om dit te kunnen blijven doen, blijf ik (meer en meer) eten. Klinkt simpeler dan het is en ja het kost tijd en struggles. Maar give it a try! Deel je dromen. Maak ze waar. Ga het aan. Niets is fout. Elk stapje is er 1! Ik zeg kom maar op met de toekomst die ik zelf in mijn eigen handen heb!
Ik heb nog altijd therapie, waar ik nu vaker en vaker heenga met plezier. Gek? Nee, ik vind van niet. Ik was lange tijd ook bij therapie keer op keer bang om te falen. Bang om bijvoorbeeld niet genoeg te zijn aangekomen. Bang dat mijn therapeut tegen mij was en niet tevreden over mijn eventuele resultaten. Ik kwel mijzelf niet meer met zogenaamd ‘haar’ (in mijn hoofd gevormde) mening en de door mij bedachte oordelen die zij zogenaamd zou hebben. Nu ben ik er wel achter dat die gedachten mijn eigen onzekerheden in stand hielden en mij gesloten de wekelijkse therapie in lieten gaan. Nu sta ik veel meer open voor haar ideeën, en zijn wij een team, in plaats van ‘tegen elkaar’. Als het goed is heb ik nog 3 maandjes therapie nodig en ben ik erna ‘klaar’…is this the final countdown?
Volg ook Nadine haar blog:
