Sociale media, je verbindt me, geeft me een plek waar ik vertel en deel, lees en er wat van vind, schaamteloos m’n mond voorbij praat. Je bent een plek waar ik mezelf laat zien en horen via klare taal, steken onder water of een liedje van mijn part. Nergens loert gevaar.
Je herinnert me aan de juf, de buurvrouw, de collega, de eerste keer verliefd. Ze zijn er nog, een beetje. Soms. Ik like je. Je verwijdert me, irriteert me, haalt me weg bij mezelf, maakt me onzeker. Wat ik niet like bestaat niet. Ik like je niet.
Je verhardt m’n denken langs vaste verbindingen, vertelt me wanneer ik gelezen ben en door wie; twee vinkjes in één klap en mijn lievelingskleur is blauw. Je laat me missen en verlangen naar wat echt is, voelbaar. Warm, warmer, warmst; een arm die me vasthoudt tot ik bedaar.
Ik like je. Ik like je niet.
Je bent een land dat geen lampen maar wel aandacht heeft.
Geen lawaai dat denken overstemt.
Geen tegendruk van buiten voor de drukte van binnen.
Je bent een platform van schone schijn, geen vuiltje aan de lucht.
Een rauwe wereld zonder kleren. Van kijk-wat-ik-vandaag-eet, tot in detail.
Ik wil het niet zien, niet weten, niet eten. Maar je duwde het door m’n strot, want ik wilde het zien en weten. Ik wil je nooit vergeten.
Dus ik like je, want wie niet liked, die wordt gezien –
Jory Jagtenberg
Ervaringsprofessional Human Concern
Lees haar ervaringsverhaal.
