De boom die elk jaar opnieuw roze kleurt naast m’n huis werd een aantal weken geleden gekapt. Net op het moment dat ze vol in bloei stond hing er een jongen in met een reusachtig elektrisch zaag ding. Elk jaar gaf ze me een teken dat het ging beginnen, alleen zij wist wanneer het tijd was, zichzelf zichtbaar makend strooide ze met plukjes geluk. Ze was eigenwijs, intelligent, arrogant, scherpzinnig. Ik vond haar mooi. Als haar missie erop zat vertrok ze weer.
Maar haar vertrek zou tijdelijk zijn. Ze bleef, in dat stukje weten.
Haar laatste teken is geweest, het teken dat de zomer gaat beginnen. Sinds haar weggaan herinner ik me hoe de start van de zomer me voorheen angst kon inboezemen. De zomer betekent buiten zijn, bloeien, lachende mensen, zonder jas naar buiten en ijsjes en samen. Mijn zelfverkozen isolatie was veel makkelijker toepasbaar zonder zomer. Wegkruipend in mijn te grote trui met kabels ervoor. Dat wat ik zag hoefde niet binnen te komen, ik draaide me er van weg en vermengde de beelden met mijn gedachtewereld om er mijn eigen acceptabele versie van te maken.
Nu is ze weg. Haar teken zal uitblijven. Haar weggaan raakt iets in mij. Want sinds een aantal jaren boezemt haar startteken mij geen angst meer in en besef ik mij dat haar bloeien mij een plukje geluk laat voelen, een sprongetje in m’n hart; het gaat beginnen!
Ik verheug me dan op buiten en bloeien en mensen en zonder jas en ijsjes.
Samen, zonder kabels.
Ze liet me herinneren dat ik iemand ben die dat wat ze ziet binnen wil laten komen, zich daar niet van weg wil draaien en beelden niet wil vermengen met haar gedachtewereld om er een eigen versie van te maken.
Ik laat haar blijven. In dat stukje weten.
Jory Jagtenberg
Human Concern Ervaringsprofessional
