Hoe bewegen kan helpen tijdens herstel van een eetstoornis
Mijn eetstoornis is ontstaan toen ik op de dansacademie zat. Toch heb ik die tijd ervaren als de gelukkigste tijd van mijn leven. Ik danste er uren per dag, kon m’n grenzen verleggen, mezelf uitdagen, m’n lijf gewaar worden en mijn gevoel tot leven laten komen. Hier kon ik verschillende emoties op een veilige manier ervaren. Dansen hield me letterlijk op de been, omdat mijn thuissituatie erg chaotisch en onzeker was. Tijdens de lessen werd IK gezien, zag ik mezelf en voelde ik altijd trots als ik naar mezelf keek. Daarnaast vond ik de structuur van de (ballet)lessen heerlijk duidelijk.
Toen de dansacademie mij op liefdevolle wijze de deur wees vanwege ondergewicht, was ik pas echt alles kwijt. Mijn eetstoornis kwam tot een dieptepunt, dat zeven jaar aanhield. Ik miste het dansen enorm en liep vaak uren door de stad om het oude vertrouwde gevoel in mijn lijf te krijgen.
In een antroposofische kliniek maakte ik kennis met euritmie (een expressieve danskunst, red.). Ik vond het vreselijk maar was toch blij het te mogen doen, omdat dit het enige moment was dat ik iets voelde. Tijdens mijn laatste opname mocht ik op een bepaald moment hardlopen. Eindelijk weer een fysieke uitdaging, eindelijk gevoel en eindelijk me weer vrolijk voelen. Ik voelde me snel vooruitgaan en weer lenig worden. Ik ervoer totaal geen bewegingsdrang maar wel plezier dit weer te doen.
Iets in mijn lijf ging weer stromen. Dit was anders dan bewegingsdrang. In mij groeide de wens om weer te dansen en ik ben dan ook vertrokken met een afscheidsdans. Als ik deze dans oefende voor de spiegel vond ik mezelf weer mooi. Dit deed ik in dezelfde ruimte als waar ik moest spiegelen in bikini, waarbij ik geen goed woord voor mezelf over had. In de afscheidsdans kon ik uitdrukken hoe mijn eetstoornis al die jaren voelde, iets wat ik moeilijk kon verwoorden. De reacties van medecliënten en personeel waren aangrijpend.
Voor mijn plezier
Na deze (laatste) behandeling ben ik meteen een dansschool gaan zoeken. Ik kwam als eerste bij een flamenco les… heerlijk. Ook voor de spiegel staan vond ik fijn. Ik zag dat ik mooi was, al moest ik wel wennen aan dit nieuwe lichaam. Ik was weer trots op mezelf. Mijn zelfwaardering, mijn lichaamsbeleving en mijn lichaamsbeeld groeiden in deze lessen. Ik pakte ook mijn balletlessen weer op, gewoon, voor mijn plezier. Ik hoefde geen drie pirouetten meer te draaien, twee waren ook oké. Een betere therapie bestond er niet voor mij.
Ook nu, ik ben inmiddels over de 50, is ballet nog steeds mijn passie, net als andere vormen van dans. Wat er ook gebeurt… dit laat ik nooit meer los! Achteraf denk ik dat ik veel sneller tot herstel had kunnen komen als mijn behoefte om te bewegen erkend en gebruikt was in de behandelingen. Mijn bewegingsdrang kwam juist voort uit te weinig positieve aandacht voor mijn lichaam. Het begint wat mij betreft bij het ontwikkelen van lichaamswaardering: wees trots op je lichaam! Want het werkt ondanks alles wat jij met je lichaam doet: je kunt nog lopen, je nieren werken nog, etc. Pas als dat lukt, kun je gaan werken aan positieve lichaamsbeleving. Dat is je prettig in je lichaam voelen als je je ogen sluit. Je zult merken dat je lichaamsbeeld langzaamaan positief wordt. Het helpt als je jezelf mooi kleedt en iets doet waar je blij van wordt.
Zet jezelf in beweging!, is dan ook mijn advies. Ga tijdens je behandeling al op zoek naar wat je in beweging fijn vindt. Met zowel onder- als overgewicht kun je veel doen wat veilig is. Bewegen geeft vreugde en fungeert als een antidepressiva. Doe vooral prettige dingen met je lichaam en wees eerlijk. Beweeg en sport alleen als je er echt blij van wordt, zonder enige andere (eetstoornis) gedachte. Wees ook niet bang om te gaan bewegen, het is niet altijd de eetstoornis en je zult ook niet direct ‘doorschieten’. Je therapeut kan je helpen met zoeken naar wat voor jou geschikt is en ze kan je ook helpen met nagaan wat eetstoornis is en wat niet. Dus maak het bespreekbaar tijdens je therapie.
En als je geen zin hebt om te bewegen, omdat dit gewoon niet bij je past …lekker niet doen 🙂
Karin van de Kimmenade –
HC Ervaringsprofessional
