Columns, tompouces en de moraal van het verhaal: eet je vrij!
Op 10 mei is een column van mij geplaatst in Metro Nieuws (!), getiteld ‘Tompouce vs. Superfood’. Deze schreef ik nadat ik in de sportschool iets opmerkelijks hoorde. “We zijn met Koningsdag gewoon open, dus mocht je spijt hebben van je oranje tompouce, dan kun je komen sporten.” En dat terwijl ik net zo blij ben te kunnen eten zonder schuldgevoelens en me had voorgenomen om na zes jaar anorexia en dus zes jaar zonder oranje tompouces, er dit jaar wel één te eten. Ik vond deze opmerking zo raar, omdat ik nu weet hoe je wél gezond kunt omgaan met eten en dat alleen maar gezond eten helemaal niet zo gezond is. Juist omdat ik zes jaar lang heb gezien – en aan mijn lichaam gevoeld heb – wat niet gezond is. Twee uiteenlopende reacties op mijn column
Maar nu komt het: afgelopen week keek ik toevallig op de website van Metro nieuws, toen ik ineens de column ‘Tompouce gedoe’ zag. Mijn hart klopte in mijn keel! Deze column bleek een reactie te zijn op: ‘Wel spijt’: nog een spin-off van mijn stukje. Eenmaal aan het lezen, viel mijn mond steeds verder open. Waar mijn hart inmiddels zat, weet ik niet eens meer. Meneer ‘Wel spijt’ zei “dat je je wel schuldig moet voelen na het eten van bijvoorbeeld een tompouce en na afloop alleen maar denkt aan dat uurtje op de crosstrainer want zo werkt dat toch.”
De schrijver van ‘Tompouce gedoe’ maakte hier kordaat korte metten mee. Wie hij is, weet ik niet, maar ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden: “Het feit dat je Lisa opnieuw oproept om zich wel schuldig te voelen over dat beetje vet zegt meer over jou dan over haar. Het is extreem ontactisch – je duwt haar terug naar haar denkwijze van vroeger met de anorexia. Je bent zelf degene waar Lisa het over heeft: de onbekende met een mening over eten. Je bent de stem die haar weer schuldig wilt laten voelen. Je bent de stem die ze na zes jaar eindelijk heeft afgezworen, jij bent de stem die weer oordeelt. Maar zij durft weer te eten, gaat er gezond mee om, nu jij nog.”
Ik was net een stuk chocola aan het eten Ik had echt net een stukje chocolade op toen ik dit allemaal las. Maakt dat wat uit? Ja, of eigenlijk nee, niet meer. Zes jaar lang heb ik namelijk mijn eten of eigenlijk niet-eten gekoppeld aan van alles: aan mijn gevoel, aan de gevoelens van anderen of wanneer er dingen mis gingen. Hierdoor lukte het me niet om bij mezelf te blijven en kon ik alleen nog maar luisteren naar mijn eetstoornis stemmetje. Nu ik aan het herstellen ben, merk ik dat ik juist naar mezelf mag luisteren. Voor het eerst durf ik echt op mezelf te vertrouwen en voel ik dat ik hier beter door word.
Het gaat nu gelukkig goed met me en ook vind ik dat ik overwinningen moet vieren. Zo ga ik er een traditie van maken om na elke overwinning een Anna-Nina armbandje voor mezelf te kopen. Hoeveel armbandjes kun je eigenlijk om één arm dragen? Ik ben namelijk niet van plan om te stoppen met mijn overwinningen. Dus of het nou chocola of een tompouce is of misschien gewoon een appel, het maakt niet uit wat je eet, zolang je het maar niet gaat koppelen aan iets oneigenlijks, of je zelfs schuldig gaat voelen. En als het even moeilijk is, gewoon kijken naar een arm vol met armbandjes!
