Inmiddels heb ik ook de film ‘To the Bone’ gezien en wat ik hoopte kwam gelukkig uit. Lees hier mijn vooruitblik (Vooruitblik Carmen Netten over Netflix film ‘To the Bone’).
Ik was blij verrast. En vindt het echt een goede weergave van de werkelijkheid. Weliswaar in een Hollywood jasje gestoken, maar dat geeft niet. Tussen de regels door lees je prima waar het over gaat en zou moeten gaan.
Conclusie
Voor de ongeduldige lezer die meteen ‘To the Bone’ wil kijken, even in het kort mijn conclusie:
Een eetstoornis gaat niet over eten en gewicht.
Het gaat over een verstoorde identiteitsontwikkeling.
En herstel zit ‘m in leren leven en gaat met name over interne motivatie om die uitdaging aan te willen gaan, zonder eetstoornis!
Kortom: Je vormt op basis van je karakter in combinatie met je opvoeding een beeld over jezelf en de wereld. Als dit beeld beschadigd is dan trek je je middels een eetstoornis uit je leven terug. Die zogenaamde controle en houvast lijkt veilig maar is allesbehalve. Je komt in een self fulfilling prophecy terecht. En het negatieve beeld over jezelf en de wereld wordt bevestigd. Je vasthouden aan je eetstoornis wordt alleen maar sterker.
Behandelingen die gericht zijn op het afdwingen van herstel (middels straffen en belonen) door alleen enkel het symptoom aan te pakken (door te moeten eten, te stoppen met compenseren, op gewicht te komen of geen eetbuien meer te hebben), raken niet de kern en leiden tot veel terugval en verankering van de eetstoornis. Zelfs tot de dood.
Cut the crap
Wat een verspilde energie trouwens al die kritieken. We hebben het er maar druk mee. Dat de actrice zelf een eetstoornis heeft gehad zou afleiden van de boodschap en wordt zelfs flink afgekeurd, de film zou een eetstoornis verheerlijken, aanzetten tot… Jeetje, wat een onzin. Ik vind het trouwens van grote moed getuigen, dat een actrice openlijk uit komt voor haar ex-eetstoornis, en dat ze haar eigen lijf en leden inzet om anderen te waarschuwen en voor te lichten.
En dan de overheersende vraag, is het triggerend? En dit dan ook maar steeds weer bevragen in de media. Als er iets triggerend werkt, dan is dát het. Vertellen dat je de film maar beter niet kunt zien. Dát werkt triggerend.
Laten we beter aandacht besteden aan de inhoud, in plaats van onszelf door de ophef en kritiek van de mijn inziens oprechte boodschap af te laten leiden.
To the core
Als je goed kijkt naar de film dan zie je dat de makers en de actrice een zorgvuldig betoog houden. Zij snappen waar een eetstoornis over gaat. Ik heb dan ook respect voor de subtiliteit waarmee ze in een korte tijd, in film formaat, zoveel fundamentele aspecten van een eetstoornis in beeld brengen. Best moeilijk lijkt me dat. Dat zij beiden een eetstoornis hebben gehad, is wat mij betreft zeker dé reden dat het zo bijzonder goed verfilmd is, en een realistische indruk geeft van de ware aard van een eetstoornis. En niet alleen dat, maar ook de behandeling en de richting van herstel bestaat uit hele specifieke kenmerken en wordt mooi vormgegeven. Want die richting, zit ’m niet in symptoombestrijding zoals ook de film laat zien. Maar in het integraal behandelen (zie onze behandelaanpak via de link) van een complex en samenhangend/onderhoudend geheel van factoren.
Note: Zorgverlenend Nederland mag wat mij betreft best een voorbeeld nemen aan de film. De zorgstandaard (klik hier voor de GGZ richtlijnen eetstoornissen) schrijft helaas nog steeds symptoombestrijding voor.
Volgens mij hebben de maker en de actrice (die zelf dus blijkbaar een eetstoornis hebben gehad) hun huiswerk gedaan in lijn van hun doel en hun boodschappenlijstje netjes afgevinkt!
Bijna alle ingrediënten van een eetstoornis zitten verwerkt in de film.
Eerlijk is eerlijk, na een wat trage saaie start zie ik dan toch de volgende boodschappen in mijn mandje vallen.
De meesten daarvan zitten trouwens ook in de visie (lees de visie op onze website) van Human Concern. Niet voor niets omdat Human Concern ook eigen ervaring als bron gebruikt met onze ervaringsprofessionals.(lees op de website wat een ervaringsprofessional is)
- In de film worden geen harde eisen gesteld. Je mag eten wat je wilt. De behandeling is gebaseerd op vertrouwen en intrinsieke motivatie, vanuit verlangen. Dit is de drijvende kracht van herstel. (dit doen we ook in ons programma Be-leef!).
- Geen dwang of straf (lees blog knuffel therapie als alternatief voor dwang?) dit lijdt tot externe motivatie en is kortdurend en lokt stiekem gedrag uit
- Dat herstellen een keuze is en je zelf de weg bepaald (cliëntgericht behandelen). Het antwoord zit in jezelf (de eigen-wijze cliënt).
- Een eetstoornis gaat niet alleen over eten, maar om het leven leren leven met alles wat je daarin tegenkomt.
- Het gaat over de je achtergrond: je opvoeders (de moeders van Eli en afwezige vader), trauma’s (het meisje wat zichzelf suïcideert n.a.v. haar tekening).
- Het gaat over kwaliteiten (Eli is zeer creatief en gevoelig).
- Het gaat ook over genetische kwetsbaarheid (haar moeder had een aanleg voor depressie).
- Hoe het systeem van invloed kan zijn. Negatief maar ook positief.
- Over de liefde en verbinding en voeding uit je omgeving (letterlijk zelfs via de fles van moeder, mooi!)
- Over lichamelijke aanraking van o.a moeder, zusje, vriend. (lees blog professionele nabijheid i.p.v. professionele afstand)
- Over hoe belangrijk openheid is en liefdevolle begrenzing (moeder)
- Het gaat over een eetstoornis als identiteitsstoornis (lees blog eetstoornis als identiteitsstoornis en behandeling)en over een stukje daarin ‘inhalen’ (moeder en fles en lotgenotengroep als tweede familie)
- Het gaat over hoe belangrijk een open en ondersteunende behandelsetting en groepscultuur is. Over hoe destructief maar ook effectief die kan werken. Over lotgenotensteun en hoe voorbeeld doet volgen
- Over het goede aan gemengde groepen
- Over ervaringsprofessionals (want de dokter verteld iets over zichzelf)
- Over opgroeien intimiteit en seksualiteit en hoe dat beangstigend kan zijn (de liefde tussen hen twee)
- Over overal al geweest zijn
- Over betrokkenen die wanhopig zijn
- Over het dal bereiken
- Over durf en moed, ook van de behandelaar. Durven loslaten om op eigen benen te kunnen gaan staan
- Over doen en ervaren, dat geeft vertrouwen en hoop
- Ook laat de film zien dat alle eetstoornissen meerdere kanten zijn van dezelfde medaille
- Over dat het ook mannen betreft en je daarvoor geen homo hoeft te zijn
- Over hoe schadelijk een es is lichamelijk (miskraam)
- Over dat je dood kunt gaan aan een eetstoornis
- Over proeven van eten (het stukje chocolade)
- Zelfs pro Ana was erin verwerkt (Rexie)
- Over grenzen aangeven
- En ik heb vast nog wat over het hoofd gezien…
Maar mijn mandje zit al vol met kernachtige boodschappen. Ik zeg dus “zeer geslaagde film”! Fris en vernieuwend! Knap en moedig! Eindelijk eens niet alleen de oppervlakte, maar de diepere laag weergegeven. Wat mij betreft
een prima film om te bekijken. Patiënten, betrokkenen, doorverwijzers, behandelaren en zorgverzekeraars. Misschien zelf twee keer om bovenstaande boodschappen op te sporen en te bediscussiëren.
En ja… hij triggert wel, maar hopelijk op de goede dingen!
PS: en fijn ook dat een mannelijke behandelaar als Keanu Reeves (die ik overigens leuker vond in The Matrix) zo maar even op het bed mag zitten in de kamer van een cliënte!
Over out of the box gesproken… ;-).
