Dat Anne Loes een verstoord eet- en beweegpatroon heeft, weet ze eigenlijk al in haar tienerjaren. Ze vertelt: ‘Vanaf mijn 16e speelden de symptomen van een eetstoornis, maar in die periode heb ik dit absoluut met niemand gedeeld. Ik was altijd heel erg met eten en diëten bezig, ook bewegen speelde een belangrijke rol in mijn leven. Mijn middelbare school was niet in de buurt en elke dag fietste ik wel 50 kilometer. Als tiener voelde ik me erg onzeker en ik hoorde op school nergens echt bij. Destijds had ik een vriendinnetje die enorm was afgevallen en die vond naar mijn idee daarna wel aansluiting met de klas. Dus toen dacht ik dat als ik dat ook zo zou doen, ik er ook bij zou gaan horen. Dit was voor mij reden om mijn eetgedrag aan te passen. Mijn omgeving had echter niet in de gaten dat ik afviel omdat ik altijd al slank was. Via een vriendin die zich zorgen om mijn veranderde gedrag maakte, heb ik wel een paar gesprekken met schoolmaatschappelijk werk gehad. Zelf vond vond ik dat allemaal niet nodig. Ik had mezelf immers wijsgemaakt dat het allemaal best goed ging.’
Op eigen initiatief in behandeling
Als Anne Loes achttien jaar oud is, ontmoet ze haar vriend en die relatie doet haar heel erg goed. ‘Ik voelde me zekerder door het besef dat iemand mij leuk vond. Mijn eetgestoorde gedrag raakte hierdoor wat op de achtergrond. Weg was het niet, ik was nog steeds heel erg gefocust op eten en kon bijvoorbeeld precies vertellen wat ik heel de week gegeten had, maar restrictief eten en afvallen deed ik niet meer.’ Uiteindelijk trouwt Anne Loes op haar 23e en in korte tijd volgen er meer veranderingen in haar leven. ‘Trouwen, een grote verbouwing en de daarbij horende verhuizing, een nieuwe opleiding starten: dat bleek allemaal teveel bij elkaar en ik had de behoefte om ergens controle over te hebben. Toen speelden de symptomen van mijn eetstoornis weer op. Ik ging een streng dieet volgen en sportte heel veel.’ Ook deze keer viel het haar omgeving niet op dat Anne Loes afvalt en dat het niet goed met haar gaat. Ze weet zelf de moed bij elkaar te rapen en vertelt haar man over haar eet- en beweegpatroon en welke problemen dat veroorzaakt. Op eigen initiatief zoekt ze contact met een Psycholoog en ze is gemotiveerd om haar mentale gezondheid aan te pakken: ‘Ik had wel door dat er iets moest gebeuren, ik had alle symptomen van anorexia en ik viel heel erg af. Ik dacht: ‘Als ik nu niks doe, dan kan ik mijn opleiding kinderverpleegkunde niet afmaken. Omdat ik het deelnemen aan en halen van die opleiding erg belangrijk vond, gaf dat me voldoende motivatie om in behandeling te gaan.’ Bij het afronden van de behandeling bij de Psycholoog stelt Anne Loes zichzelf een doel, het lopen van een Muskathlon in Ethiopië. Ze traint intensief en haalt een mooi bedrag op om te doneren aan het goede doel. ‘Met het finishen van de Muskathlon had ik het gevoel dat ik mijn eetstoornis letterlijk en figuurlijk achter me had gelaten. Ik geloofde hier ook echt in, maar dit bleek helaas niet zo te zijn.’
Terugvallen en een nieuwe stap naar hulp
‘Na het lopen van de Muskathlon raakte ik vrij snel in verwachting van mijn dochtertje. Dat was een hele fijne periode, ik durfde alles te eten en voelde me heel mooi. Vlak na de geboorte ging het, ondanks een traumatische bevalling, op dit vlak behoorlijk goed gaan. Ik gaf borstvoeding en dat was een stok achter de deur om goed voor mezelf te blijven zorgen. Helaas moest ik hier na een half jaar mee stoppen, de chronische pijn die ik overhield aan mijn bevalling was te hevig en ik moest met zware pijnstilling beginnen. Omdat verschillende vormen van pijnstilling niet bleken te helpen en het jonge moederschap om die reden zo anders uitpakte dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen, viel ik terug in eetgestoord gedrag. Ik had weer de behoefte om ergens controle over te hebben en ergens goed in te zijn. Maar het afvallen ging vervolgens schrikbarend snel en ik kreeg een schrikbeeld van mezelf; waarbij ik diep in een eetstoornis in een kliniek zat, zonder mijn gezin.’ Door dit angstscenario en de bevindingen van de EMDR Therapeut waar ze inmiddels in behandeling was voor haar traumatische bevalling en chronische pijnklachten, meldt Anne Loes zich aan bij Human Concern om hulp te krijgen voor het herstellen van haar eetstoornis.
In behandeling bij Human Concern
Over haar tijd bij Human Concern vertelt ze: ‘In de eerste maanden ging ik niet heel hard vooruit in mijn herstel. Het lukte me namelijk niet goed genoeg om me open te stellen en om bij mijn emoties te komen. Die blokkeerde ik omdat het te heftig was om de ervaringen die die emoties veroorzaakten opnieuw te beleven. Parallel aan de behandeling bij Human Concern was ik ook bezig met verschillende medische trajecten om van mijn chronische pijnklachten af te komen. Dit werkte voor mij heel prettig, nare ervaringen van die trajecten konden ook besproken worden met mijn Therapeut. Vanaf het begin van mijn behandeling wist ik van de kort klinische boostbehandeling Be-LeeF! en ook wat dat zou kunnen betekenen in de weg naar herstel. Deelname aan het programma had ik in eerste instantie uitgesloten, omdat ik mijn gezin niet zes weken alleen wilde laten. Met mezelf heb ik toen wel meteen afgesproken dat als het binnen een jaar niet aanzienlijk beter zou gaan, dat ik dan deelnemen aan Be-LeeF! zou heroverwegen. Zover kwam het ook, na een jaar ambulante behandeling vertrok ik naar Portugal. Als ik nu terugkijk is dat de belangrijkste beslissing geweest op mijn weg naar herstel. In Portugal ben ik letterlijk en figuurlijk tot stilstand gezet. Na vier weken intensieve therapieën, gesprekken en opdrachten kon ik alleen nog maar op bed liggen. Toen besefte ik me pas écht dat ik al die tijd teveel had gevraagd van mijn lichaam. Be-LeeF! heeft me niet alleen veel geleerd over mezelf, maar ook geleerd dat ik veel te lang over alle grenzen van mijn lijf heen was gegaan. Die twee dingen samen maakten dat ik wél naar mezelf kon gaan luisteren en wél mijn emoties toe kon laten. Ze zorgden ervoor dat ik echte stappen kon gaan zetten in mijn herstel. Heel bijzonder om te ervaren dat ik me in de maanden na Be-LeeF! beter en beter ging voelen. Op een gegeven moment ging het zo goed met me en had ik zoveel vertrouwen om alle uitdagingen, bijvoorbeeld rondom de medische trajecten voor de chronische pijn, zelf aan te gaan dat ik in overleg met mijn Therapeut heb besloten mijn behandeling eerder af te ronden.’
Een toekomst zonder eetstoornis en chronische pijn
Anne Loes neemt ons ook nog graag mee in hoe ze na haar behandeling bij Human Concern de ruimte en het vertrouwen voelde om met haar chronische pijn om te gaan: ‘Bij Human Concern heb ik veel geleerd over mijn eigen grenzen. Hierdoor durfde ik het besluit te nemen om alle medische trajecten te stoppen en om op dit vlak mijn eigen pad te volgen. Bij een chronische pijncoach heb ik een traject van negen weken gevolgd, gericht op zelftherapie. Hierin heb ik een aantal sleutels gevonden waardoor ik nu kan zeggen dat ik al maanden pijnvrij ben.’ Naar de toekomst kijken durft Anne Loes ook weer. Dat is vooral de nabije toekomst, ze leeft in het nu en is ontzettend dankbaar dat ze na haar behandeling bij Human Concern en de pijncoach nu zonder eetstoornis en chronische pijn door het leven gaat. Dat is zoveel meer dan ze ooit had durven hopen.
