Mikes verhaal begint met een eenzame jeugd. Hij groeit op in het zuiden van Nederland, voor hem is dit een plek waar hij nooit echt aansluiting heeft kunnen vinden. Zelf zegt hij hierover: ‘Ik kon me niet herkennen in anderen en ik voelde me ook niet geaccepteerd. Op de middelbare school werd ik vreselijk gepest. Ik was het kind dat na de gymles met kleren aan onder de douche werd gezet en waarvan de tas in de boom werd gehangen.’ Ook thuis is helaas geen warm nest, zijn ouders scheiden als hij twee jaar oud is en hij groeit op bij zijn moeder. ‘Voor de buitenwereld leek de band met mijn moeder goed, maar niets is minder waar. Ik werd vaak bij anderen gelaten, zodat ze zelf niet voor mij hoefde te zorgen. Ook was ze op emotioneel vlak totaal onbereikbaar voor mij.’
Het besef van een eetstoornis
Vanaf zijn tiende jaar weet Mike dat hij op jongens valt, maar hij voelt geen ruimte om het hier thuis en met zijn verdere omgeving over te hebben. Het duurt hierdoor tot zijn 19e dat Mike uit de kast komt. Ook voelt hij niet voldoende ruimte om eigen keuzes te maken of te bespreken, bijvoorbeeld op het gebied van studie. Onder druk van zijn moeder en dominante stiefvader volgt hij daarom na de middelbare school een beroepsopleiding aan de Hotelschool. In de beginperiode van zijn studie wordt hij ziek en valt hij veel af. Achteraf gezien is dit het beginpunt van zijn eetstoornis. ‘Ik had al jong door mijn ouders de koppeling gemaakt dat dik zijn niet goed is, dus dacht ik: als ik dun ben, dan is het leven wat beter. Ook was ik in de veronderstelling dat veel mannen liever een slank iemand wilden en dit was een motivatie om na het ziek zijn slank te willen blijven.’ Tijdens zijn studie verhuist Mike naar Utrecht. Voor hem persoonlijk een hele goede keuze, omdat hij eindelijk zijn eigen identiteit kan ontdekken en ontplooien. Wat betreft zijn al verstoorde eetgedrag een slechte keuze: ‘Ik kon nu helemaal los. Ik putte heel veel kracht uit het niet eten. Hier had ik namelijk zelf de controle over en kreeg ik zelfvertrouwen door. Het maakte dat ik alle ups en downs van het leven beter aankon.’
In behandeling bij Human Concern
Na twaalf jaar lang in de hotellerie gewerkt te hebben, durft hij eindelijk zijn hart te volgen en start hij op de opleiding Social Work. Door de lessen Pedagogiek die hij in het kader van zijn studie volgt, wordt hij met zichzelf geconfronteerd. Zelf zegt hij: ‘Ik kon de lessen niet volgen door mijn eigen verleden en de ervaringen die ik daarin had meegemaakt. Elke keer moest ik huilend de les verlaten.’ Zijn docent spreekt hem hierop aan en zo komt Mike voor het eerst bij de huisarts terecht, waar een doorverwijzing naar een GGZ-instelling volgt. Hier volgt de diagnose voor een persoonlijkheidsstoornis en een diagnose voor anorexia. Voor beiden gaat hij in behandeling. In de diagnose persoonlijkheidsstoornis kan hij zich vanaf het begin al niet vinden en door het ontbreken van een klik met de behandelaar van zijn eetstoornis stelt hij zich hier niet open voor de therapie die hem geboden wordt. In overleg met zijn hoofdbehandelaar besluit hij het traject bij deze instelling af te ronden en op zoek te gaan naar een andere behandeling.
In die zoektocht wordt hij door een vriendin die ook met een eetstoornis kampt, gewezen op het bestaan van Human Concern. Hij meldt zich aan en in de periode dat hij wacht op de intake en start van zijn behandeling, komt juist die vriendin te overlijden. Een enorm heftige ervaring, maar door de woorden die zij hem meegaf is hij de des te gemotiveerder om te herstellen. Zij vertelde hem namelijk vol vertrouwen: ‘Jij gaat het redden.’ Als hij voor zijn eerste behandeling op onze locatie in Bilthoven binnenkomt, wordt dit gevoel nog eens versterkt. Hij vertelt: ‘Ik stapte de drempel over en ik wist meteen: hier zit ik op mijn plek, hier word ik beter. En hier ga ik alles verwerken wat ik heb meegemaakt in mijn leven.’
