Oud-cliënt Mirjam (27) worstelde tien jaar lang met verschillende eetstoornissen. Na diverse ziekenhuisopnames en behandeltrajecten kwam ze terecht bij Human Concern. Hier leerde ze dat haar hoop op herstel terecht was. Inmiddels ziet ze haar leven met een eetstoornis als een leven dat achter haar ligt.

Mirjam groeit op in de omgeving van Rotterdam met haar ouders, broertje en zusje. Terugkijkend op haar jeugd was ze zich altijd al bewust van haar lichaam. Daarnaast is het zo dat Mirjam met weinig moeite heel mooie prestaties haalt op de basisschool. Dit was voor met name de jongens in haar klas een reden om haar te pesten. Mirjam is een gevoelig meisje, dat zich heel verantwoordelijk voelt en zich dingen snel aantrekt. Het pesten heeft dan ook veel invloed op haar dagelijks leven en gemoedstoestand, ook al heeft ze vriendinnetjes en zit ze op een gezellige sportvereniging. Ze vindt het moeilijk om de dingen die haar klasgenootjes tegen haar zeggen, los te laten en raakt hier onzeker van.

Het besef van een eetstoornis

Met de start op de middelbare school hoopt Mirjam de nare periode van het pesten achter zich te hebben gelaten. Ze gaat naar het gymnasium en komt in een hoger sportteam terecht. Op beide vlakken loopt het echter anders dan verwacht: haar prestatiegerichtheid en cijfers vallen op en zijn weer een aanleiding om gepest te worden. Mirjam doet hard haar best om aansluiting te vinden en denkt dat afvallen daar een positieve invloed op kan hebben. Daarbij merkt ze dat de focus op eten en calorieën haar op dat moment afleiding bieden van haar problemen. Wanneer Mirjam een half jaar later tijdens een training flauwvalt en met haar ouders bij de huisarts terecht komt, beseft zij zich dat haar eetgedrag meer invloed op haar heeft dan ze zich gerealiseerd had. De huisarts ziet sterke aanwijzingen voor anorexia nervosa en verwijst haar door naar een ambulante behandeling bij een GGZ-instelling.

Mirjam heeft hier een jaar therapie, maar gaat enkel achteruit. Bij de andere deeltijd behandeling die hierop volgt, lukt het haar ook niet haar eetstoornis in de kern aan te pakken. In die periode zijn er zelfs ziekenhuisopnames nodig om haar overeind te houden. Na jaren van behandeling, waarin er geen positieve verandering plaatsvindt, wordt haar uiteindelijk verteld dat zij zal moeten leren leven met haar eetstoornis. Uiteindelijk komt zij terecht bij Human Concern, waar zij beseft dat ze hier geen genoegen mee hoeft te nemen.

In behandeling bij Human Concern

Mirjam vertelt: “Ik moet zeggen dat ik weinig verwachtingen had toen ik met de behandeling bij Human Concern begon. Ik had me er min of meer bij neergelegd dat herstel voor mij onwaarschijnlijk zou zijn. Ik was inmiddels gestopt met school en met sporten, vriendinnen waren afgehaakt en ik leefde iedere dag van eetmoment naar eetmoment.

”“Mijn eetstoornis was mijn identiteit geworden en ik kon me eigenlijk niet voorstellen hoe een leven zonder haar eruit zou zien."

De behandelingen die ik tot dan toe gevolgd had, leken erg op elkaar en draaiden vooral om mijn eetgedrag. Het verbaasde me dan ook, dat mijn Therapeut bij Human Concern minder geïnteresseerd leek in hoe het met eten en bewegen gegaan was. Ik was zo gewend om dit iedere sessie door te nemen, dat ik in het begin niet eens wist waar ik het anders met haar over kon hebben. Mijn leven en gedachten werden nu eenmaal door eten en bewegen beheerst.

Het heeft best wat tijd gekost om te gaan inzien dat het leven nog meer was dan eten alleen, maar stap voor stap begonnen we in therapie de laag onder mijn eetgedrag te onderzoeken. Waarom had ik deze identiteit zo nodig en was het voor mij zo moeilijk om deze los te laten? Wat voor gevoelens vermeed ik, door mezelf zo uit te hongeren dat er überhaupt geen energie meer over was om te kunnen voelen? Beetje bij beetje leerde ik mijzelf beter kennen, maar werd ik hierin ook geconfronteerd met mijn eigen onvermogen om hier direct verandering in aan te brengen. Want wie was ik zonder die eetstoornis? En wilde ik die persoon wel zijn?”

Be-LeeF! in Portugal

Toen zowel Mirjam als haar Therapeut merkten dat het voor haar te lastig was om haar patronen in het dagelijks leven te gaan doorbreken, besloten zij dat het klinische boostprogramma Be-LeeF! van Human Concern in Portugal uitkomst zou kunnen bieden. “De voorbereidingen begonnen in de maanden hiervoor al. Ik merkte dat er iets in mij veranderde.

”“ Waar ik eerder niet geloofde dat herstel voor mij weggelegd was, leefde er nu een sprankje hoop in mij."

Ik hoopte zo dat dit programma mij dat zetje zou gaan geven dat ik zo nodig had om verder vooruit te komen in herstel. De periode in Portugal was voor mij alles tegelijk: verdriet, wanhoop, chaos en paniek, maar ook hoop, blijdschap, rust en warmte. Niet eerder werd ik zo met mezelf geconfronteerd en kon ik niet meer vluchten in verstoord eet- en bewegingsgedrag. Op sommige momenten had ik liefst mijn koffers gepakt, maar ik ben gebleven en heb stappen kunnen zetten die ik thuis nooit gezet had kunnen hebben.”

Na Be-Leef! gaat Mirjam in Nederland verder bij Human Concern met haar individuele ambulante therapie. Ze merkt dat het haar steeds beter lukt om het leven zonder eetstoornis te ontdekken: “Nadat ik mijn VWO-diploma behaalde, besloot ik een taalreis naar Canada te boeken. In mijn eentje vloog ik naar Toronto, waar ik mij voor het eerst aan anderen voorstelde als ‘Mirjam’ en mijn eetstoornis buiten beschouwing liet. Die weken waren een verademing. Niemand wist dat eten voor mij een ding was en hierdoor werd het voor mijzelf ook minder een issue. Sinds jaren at ik daar weer verschillende producten die ik eerder als ‘verboden’ zag.”

Grote stappen in herstel

Na deze reis start Mirjam met haar studie Psychologie. Haar studie verloopt voorspoedig en Mirjam zet grote stappen in herstel, al brengt dit ook de nodige worstelingen met zich mee: “Ik ging op kamers en ineens moest ik mijn maaltijden allemaal zelf gaan regelen. Dit ging niet vanzelf. Ik vond het lastig om balans te vinden en kon op sommige dagen heel veel eten, waarna ik dit op andere dagen weer compenseerde met nauwelijks eten. Achteraf gezien legde ik de lat te hoog voor mezelf: ik had inmiddels een gezond gewicht en vond dat het nu maar eens klaar moest zijn met mijn ‘rare’ eetgedrag. Deze gedachten hielpen niet en lieten weinig ruimte om hierin een nieuwe weg voor mezelf te vinden. Pas toen ik milder naar mijn situatie durfde te kijken, ontstond er ruimte om mezelf daadwerkelijk opnieuw te gaan ontwikkelen. Niet alleen op eetgebied, maar ook op emotioneel vlak. Dit laatste was misschien nog wel belangrijker, want om niet opnieuw terug te vallen in verstoord eetgedrag, was het nodig om op een andere manier met mijn gevoeligheid en onzekerheid om te leren gaan.”

”“De hoop op herstel heeft voor mijzelf uiteindelijk het verschil gemaakt."

In 2019 rondt Mirjam haar weg naar herstel af. Inmiddels is zij afgestudeerd als psycholoog, woont zij samen met haar vriend en heeft ze de eetstoornis volledig achter zich kunnen laten. Wanneer gevraagd wordt of zij nog een raad heeft voor personen die met een eetstoornis kampen, is zij heel zeker van haar antwoord: “Probeer echt hoop op herstel te blijven houden. Hoe lang je ook al aan het vechten bent of hoe vaak ook tegen je gezegd is dat dit waarschijnlijk niet meer zal lukken. Deze hoop heeft voor mijzelf uiteindelijk het verschil gemaakt.”.

Herstellen van een eetstoornis

Bij Human Concern geloven wij dat herstellen van een eetstoornis mogelijk is. Wil je meer weten over onze behandeling voor deze eetstoornis? Lees dan hier verder