Recentelijk zijn wij benaderd door een journalist van nu.nl. Naar aanleiding van een eerder artikel over de toename van het aantal (jonge) eetstoornispatiënten tijdens de coronapandemie, heeft zij zich gericht op een verdiepend artikel voor het gezondheidskatern. Het artikel zoomt in op de vraag hoe het te verklaren is dat sinds het begin van de coronapandemie het aantal jonge eetstoornispatiënten aanzienlijk gestegen is en of daar een oplossing voor is.
Onze Manager Behandelzaken en Klinisch Psycholoog Ravian Veenstra is voor het artikel geïnterviewd en vertelde het volgende:
“De wachtlijsten lopen binnen de ggz al jaren op en langer wachten betekent een verergering van klachten. Het duurt in de meeste gevallen lang voordat iemand met een eetstoornis om hulp vraagt. Is die stap eenmaal gezet, is de ziekte vaak al vergevorderd. De verstoorde relatie met eten bij alle varianten van eetstoornissen kan worden gezien als een symptoom van een onderliggend probleem. Met als gevolg dat de eetstoornis kan leiden tot het mijden van sociale situaties. Het lijkt erop dat de pandemie hier een versterkende rol in heeft gespeeld.
Daarom is het van belang de kern van het probleem te onderzoeken, en daar de behandeling op te richten. Het duurt in de meeste gevallen lang voordat iemand met een eetstoornis om hulp vraagt. Is die stap eenmaal gezet, is de ziekte vaak al vergevorderd en het lange wachten op hulp maakt het alleen maar erger. Het is een vicieuze cirkel. Corona was daarom voor veel mensen een trigger. Voor de mensen die al een eetstoornis hadden is het erger geworden en voor de mensen die op het randje stonden was het het laatste zetje.”
Gevraagd naar een oplossing, zegt hij: “Ik denk dat we naar het totaalplaatje moeten kijken. Niet alleen naar hoe de zorg is ingericht en hoe beschikbare financiële middelen besteed worden, maar ook naar welke behandelingen er zijn voor eetstoornissen en hoe effectief die zijn. Door alleen maar te kijken naar of en hoe financiële middelen beter verdeeld kunnen worden, blijft de inhoud buiten schot. Want je kunt wel degelijk herstellen van een eetstoornis. Bepaalde triggers zullen altijd blijven bestaan, het is juist belangrijk dat je die leert herkennen en leert omgaan met je eigen kwetsbaarheid. Voor een duurzaam herstel is daarom van groot belang dat er in de behandeling aandacht is voor de onderliggende problematiek.”
Het volledige artikel is te lezen op Nu.nl.
