Vaak wordt gedacht dat alleen vrouwen eetstoornissen als anorexia en boulimia hebben. Dat eetstoornissen vrijwel automatisch geassocieerd worden met vrouwen heeft volgens een Brits onderzoek ernstige gevolgen. Omdat het probleem te weinig erkend wordt bij mannen, herkennen ze ook zelf de signalen niet, waardoor ze geen hulp zoeken.
40 personen, waaronder 10 mannen, werden ondervraagd over hun ervaring met eetstoornissen. De deelnemers tussen 16 en 25 jaar kregen vragen over vroegtijdige symptomen, de erkenning van het probleem en het zoeken naar hulp. Vooral de attitude van mannen was opvallend: door de vervrouwelijking van eetmoeilijkheden zoeken zij veel te laat hulp. Bovendien durven ze er niet over te praten met hun omgeving, familie of hulpverleners.
Uit eerder onderzoek bleek al dat er veel meer jongens/mannen een eetstoornis hebben dan aanvankelijk werd gedacht. Er wordt maar weinig onderzoek gedaan naar eetstoornissen bij mannen, alhoewel 10% van de gevallen met een eetstoornis in Engeland man is.
Schaamte
Omdat hulpverleners en mannen zelf niet de symptomen van een mogelijke eetstoornis bij een man herkennen en er om die reden verkeerde diagnoses gesteld worden, duurt het, triest genoeg, veelal lange tijd voordat jongens of mannen hulp krijgen of deze zelf gaan zoeken. Mannen praten er ook amper over, en al zeker niet met andere mannen. De schaamte onder mannen om uit te komen voor hun eetproblemen is nog groter dan bij vrouwen. Vooral negatieve gedachten en aannames rondom mannelijkheid maken deze schaamte extra hevig. Zelfs in onze moderne tijd is dit nog een groot taboe.
HC-therapeut Irene de Groot behandelt zowel mannen als vrouwen. “Een eetstoornis gaat vaak over diepe gevoelens en kwetsbaarheid. Dit is voor zowel mannen als vrouwen heel spannend om in te ‘porren’, los van de omgeving. Mijn ervaring is dat mannen bij mij in gesprek eigenlijk weinig schaamte laten zien. Althans, niet meer dan vrouwen. Al vrij snel ervaar ik ook bij hen zeer open en kwetsbare verhalen. Mannen zijn ook mensen met gevoelens en onzekerheden, al zal daar in sommige groepen minder mee te koop gelopen worden. Waarom dit is, dat weet ik eigenlijk niet. Gelukkig spreek ik genoeg mannen en vrouwen die fijne vrienden en familie hebben waar ze wel hun kwetsbaarheden met elkaar kunnen bespreken. Wat ik wel merk in de therapie, maar dat geldt ook voor zowel mannen als vrouwen, is dat onbegrip van naasten een eenzaam of soms ‘stiekem’ leven aanmoedigt.”
Onzekerheden
“Verder heb ik niet het idee dat de symptomen van de eetstoornis van die van een man nu echt verschillen van die van een vrouw. Het gaat vaak over dieperliggende functies van de eetstoornis. Over onzekerheden, over gevoelens en hoe hiermee om te gaan, over pijn.”
Bron:
– The Conversation
– het onderzoek
Lees ook:
En mannen dan?
Reageer op dit artikel hieronder of op onze Facebookpagina.
