Groei maakt sterk, en gezond zijn geeft vleugels!
Ze gaf zich op voor het televisieprogramma Tot Op Het Bot, omdat ze voelde dat gezonde gedachten minstens zo belangrijk zijn als een gezond gewicht. Zelftwijfel veroorzaakte mist in haar hoofd, maar haar honger naar gezond eten groeide evenredig met haar zelfvertrouwen. “Met hulp van Human Concern Ervaringsprofessional Karin van de Kimmenade en Leontien van Moorsel heb ik mezelf opnieuw leren kennen”, zegt Nancy (18). “Zij wisten beide natuurlijk precies wat ik doormaakte, waardoor ik me meteen begrepen voelde. Bovendien vormen zij het levende bewijs dat genezing echt mogelijk is.”
Al op de basisschool voelde ze zich anders. Haar dyslectie en daarmee haar moeite met lezen en schrijven voedden haar onzekerheid. Van een spontaan meisje veranderde ze in een stille en teruggetrokken tiener. Wie was ze nu eigenlijk? En waarom vond ze het steeds moeilijker om contact te leggen met leeftijdsgenoten? En wilde ze wel groter groeien, vrouw worden? Op haar 15 e was haar gewicht te laag om nog te sporten of geregeld naar school te gaan. Steeds vaker viel ze flauw, ook die keer nadat ze bloed had laten prikken. Een zachte aanraking voelde als een klap, zo broos was ze.
“Als je zo doorgaat, ga je dood. Is dit wat je wilt?”, vroegen haar ouders. Nee, dit was niet wat ze wilde. Maar hulp bleek moeilijker te verkrijgen dan ze dachten. Klinieken zaten vol, wachtlijsten waren lang. Dan gaan we het met elkaar doen, besloten ze samen. Ze vonden op internet een eetlijst, waarop precies stond wat je minimaal moet eten om gezond te worden. Zo’n twee jaar lukte het Nancy om zich hier gram voor gram, letter voor letter aan te houden. Haar gewicht naam toe, haar leven was niet langer in gevaar en ze kon weer naar school. De werkelijke oorzaken waren hiermee echter niet verdwenen. En daarom gaf ze zich op voor het tv-programma Tot Op Het Bot.
Drie doelen formuleerden ze voor 2013: het dansen weer oppakken; naar de bioscoop met Niels (contact leggen met leeftijdsgenoten); en drie: naar Ghana voor vrijwilligerswerk én er sterker vandaan komen. Ook ging ze in therapie bij Human Concern om te herstellen van de eetstoornis. Alle doelen wist ze gedurende 2013 te verwezenlijken. Zelfs haar vrijwilligerswerk in Ghana zette ze door ondanks het feit dat haar gewicht nog niet op peil was.
Zowel Leontien als Human Concern-therapeut Karin hadden er alle vertrouwen in dat het haar mentaal en daarom uiteindelijk ook fysiek goed zou doen. Ze vond het er ook geweldig, al belandde ze er in het ziekenhuis vanwege uitdroging, omdat haar darmen moeite hadden met het plaatselijke eten.
Eigen tempo volgen
Aankomen bleef dat hele jaar lastig, terwijl ze echt meer en anders at. Op advies van Karin liet ze haar eetlijst helemaal los, net als de wekelijkse weegmomenten: “Concentreer je op geestelijk herstel en eet wat goed voor je voelt op momenten dat jij het wilt.” Nancy: “Ik vond het heel fijn dat ik mijn eigen tempo mocht volgen en dat de nadruk lag op het krijgen van gezonde gedachten. Ik was mezelf helemaal kwijt, wist niet meer wie ik was. Eén oorzaak voor mijn anorexia kan ik niet geven, het waren er meerdere. In de brugklas veranderde mijn lichaam en werd ik geraakt door opmerkingen over mijn toegenomen gewicht. Zo is de wens om af te vallen ontstaan, iets waar ik heel goed in bleek te zijn. Op mijn slechtste momenten was ik alleen lichamelijk nog aanwezig en hoefde ik me met niets anders bezig te houden dan met (niet-)eten.”
Maar de eetstoornis is voltooid verleden tijd. Ze heeft zichzelf “opnieuw opgebouwd”. En hoe! Ze heeft nieuwe vriendschappen gesloten en oude verloren, omdat ze zich niet meer continu wil aanpassen. Een jaar geleden raakte zich hierdoor soms van slag wat zich kortstondig vertaalde in minder eten. Want ligt het dan toch aan mij? Doe ik iets verkeerd? Nu haalt ze haar schouders op en denkt: jammer. Maar als iets niet goed voor je is, kun je er beter afstand van nemen. Ze weigert zichzelf te verliezen in negativiteit. En ook hier was en is Leontien er (nog altijd) voor haar als het nodig is. Hoe druk de oud-wielerkampioene ook is, waar ze ook is. Altijd een belletje of een berichtje.
De toekomst ligt open
Nog een voorbeeld: Begin april voltooide ze haar studie Living & Design: versneld, omdat ze een week later naar Frankrijk wilde om als au-pair te werken. Maar wat ze erna gaat doen? Dat weet ze nog niet. Aan een nieuwe studie moet ze nu even niet denken, maar wie weet in augustus weer wel. Ze wil de ruimte nemen om erachter te komen wat ze echt wil en te kijken wat er op haar pad komt.
Een andere blijk van haar geestelijke en lichamelijke gezondheid: ze sport veel: moderne dans in een groep, trainen op de sportschool en ze loopt hard. Al met al een aantal maal per week, tenzij ze een keer echt geen zin heeft. Ze eet ook veel gezonder, grijpt graag naar een stuk fruit, gewoon, omdat het zo lekker is. En gek genoeg is haar gewicht alleen maar toegenomen sinds ze zoveel beweegt. “Ik heb nu zelfs genoeg energie om na het sporten nog iets leuks te gaan doen.”
Dat ze positief terugkijkt op haar deelname aan Tot Op Het Bot wekt dan ook geen verbazing: “Het heeft me zoveel gebracht. Ik heb mijn eetstoornis echt achter me kunnen laten met de hulp van Leontien en Karin. Ik weet beter wie ik ben en kan hierdoor keuzes maken die bij me passen. Bovendien heb ik van hen geleerd dat ik als volwassene nog best af en toe kind mag zijn. Ik neem mijn verantwoordelijkheid op school, thuis en in mijn bijbaan, maar het is ook oké om soms met een dekentje op de bank te liggen en een Disneyfilm te kijken.”
Genezing is echt mogelijk!
Er is nog meer. Zo had ze nooit durven denken dat je echt kunt genezen van een eetstoornis. Deze bleef toch altijd op de achtergrond aanwezig? “Maar Leontien en Karin vormden het levende bewijs dat herstel werkelijk mogelijk is. Ik verlangde in die periode zo naar contact met mensen die me echt snapten, die wisten wat ik doormaakte. In Karins verhaal herkende ik me meteen, waardoor ik al snel een band met haar voelde. Ik heb veel opgestoken van haar voorbeelden uit de praktijk. In ons laatste gesprek vertelde Karin dat mijn verhaal weer steun en hoop heeft gegeven aan andere meiden. Beter kan het toch niet?”
Afgelopen zomer (2014) stapte ze op het vliegtuig naar Nepal. Weer deed ze er vrijwilligerswerk, maar ook reisde ze bijna twee weken rond met een vriendin die ze in Ghana had leren kennen. Ze reden op olifanten door de jungle, bezochten tempels en namen het indrukwekkende landschap al paraglidend in zich op. De wereld aan hun voeten, aan haar voeten. Daar realiseerde ze zich pas goed hoeveel meer ze kon genieten dan het jaar ervoor in Ghana, hoeveel vrijer ze zich voelde. Groei maakt sterk. En gezond zijn geeft vleugels. De zomer van 2015 brengt ze door in de Franse Alpen, waar ze een half jaar lang op de babydochter van de Nederlandse campingeigenaren zal passen.
Moeder Astrid van den Berg:
“ Niet de protocollenen het BMI waren het belangrijkste maar Nancy zelf.”
“Wij hebben Nancy als jonge tiener zien wegvluchten in een eetstoornis. Steeds verder gleed ze af. Dankzij de eetlijst nam haar gewicht toe. We zijn nooit meegegaan met haar grillen of in haar denkwereld, wilden ons bijvoorbeeld niet aanpassen aan de door haar vastgestelde etenstijden. Dit heeft haar goed gedaan. Maar dankzij Karin van Human Concern zagen we ook in dat ze wel de regie voerde over onze boodschappen, want het liefste ging ze mee naar de supermarkt. Wij zijn echt blij dat we bij Human Concern terecht zijn gekomen. Dat niet de protocollen en het BMI het belangrijkste waren, maar Nancy zelf. ‘
“De sfeer aan tafel is weer ongedwongen gezellig. Het avondeten is het moment van de dag waarop we elkaar treffen en de dag doornemen. Niemand houdt nog met argusogen het boord van Nancy in de gaten. We zijn gewoon lekker samen.“
“Ik ben trots op haar, net zoals ik trots ben op onze andere kinderen. Nancy weet wat ze wil. Als zij iets in haar koppie heeft zitten, zet ze door. Nu ook weer, met haar versnelde examen. Haar deelname aan Tot Op Het Bot was niet vanzelfsprekend. Nancy heeft zichzelf opgegeven en als ouders stonden wij hierachter, maar haar oudere broer en zus realiseerden zich dat dit ook op hen impact zou hebben. Ook al hebben we alleen maar positieve reacties gekregen, vind ik het bijzonder dat ze dit voor hun zusje hebben willen doen. Ook wil ik een grote pluim geven aan Leontien. Zij maakt nog regelmatig een paar uurtjes vrij voor Nancy om even gezellig bij te kletsen.”
Lees ook: Hoe is het met Lina?
Meer inspiratieverhalen.
