“Oh ja, dat is natuurlijk ook een optie…” hoorde ik mijn cliënten vaak reageren tijdens de behandelsessie, als ik ze voorstelde anderen ergens bij om hulp te vragen. Die hulp was dan ook vaak dichterbij en meer voorhanden dan gedacht, evenals het organiseren ervan gemakkelijker bleek. Vaak bleek er veel meer mogelijk dan gedacht.
Door Carolien den Brok – Human Concern
De studiebegeleider reageerde bijvoorbeeld met veel meer begrip en dacht actief mee hoe de studiebelasting tijdelijk verminderd kon worden. Of op de stageplek viel er best wat aan te passen en rekening te houden zodat het mogelijk was de behandelsessies op dezelfde intensieve frequentie door te laten gaan. Collega’s wilden zich best vaker beschikbaar stellen voor het ruilen van een dienst, nu duidelijk was voor welk doel. Terwijl je als cliënt vaak denkt ‘het kan niet anders’ en ‘ik moet het allemaal zelf doen’, willen anderen vaak best meedenken in wat handig is voor jouw behandeling en goed is voor jouw herstel. En dát scheelt vaak een hoop gestress!
Door stil te staan bij ‘wat heb ik nodig’ zijn de oplossingen vaak binnen handbereik. Is dat meer/vaker een luisterend oor? Dat anderen op de hoogte zijn en weten hoe ze je kunnen helpen? Iemand je afleiding biedt bij bewegingsdrang? Je liefdevol begrenst als je dreigt door te slaan? Overleg met je behandelaar wat je in gang kunt zetten om dit te bewerkstelligen. Een ander kan het niet vóór je doen, maar wil het meestal wel mét je doen. Samen zoek je uit welke do’s en dont’s voor jou en je naastbetrokkenen van toepassing zijn.
Wat helpt jou?
Eerlijkheid en openheid naar anderen is hiervoor voorwaarde. Een ander kan niet raden wat je nodig hebt. En oei wat kan dat een proces zijn, om voor je zelf helder te krijgen waar je dus eigenlijk behoefte aan hebt, wat jou helpt, wat jij hierin nodig hebt. Je therapeut kan je helpen dit concreet te krijgen. Én voor te bespreken hoe en bij wie je dit aan kunt geven. Belangrijk is ook bij je therapeut steeds aan blijft geven wanneer jij het gevoel hebt wel of niet de juiste weg in te zijn geslagen. Weet jij al vooraf dat iets geen resultaat gaat opleveren omdat je het al eerder probeerde? Weet je dat het ene je niet voldoende helpt, of dat je eigenlijk meer van het ander nodig hebt… laat het dan weten! Geef dus vooral uiting aan dat onbestemde of ontevreden gevoel dat je ervaren kunt bij de stappen die je voor bespreekt en samen evalueert.
‘Waarom moeilijk doen als het samen kan’ (Loesje)
Heb geduld
En ja natuurlijk ga je je neus geregeld stoten. Omdat je van anderen nu eenmaal niet direct krijgt wat je nodig hebt. De broodnodige steun ook wel eens uitblijft. Je goedbedoelde adviezen krijgt maar dit niet aansluit bij waar jij op dat moment tegenaan loopt (en wat overigens morgen weer anders kan zijn). Je naastbetrokkene het voor je op wil lossen, in plaats van je te ondersteunen bij het zelf doen. Heb geduld met jezelf en elkaar om samen uit te proberen en bij te stellen wat wel en niet werkelijk ondersteunend is. Leg het (nog een keer en nog een keer) beter uit. Probeer het langs andere wegen en bij anderen. Langzaam ontdek je dan dat hulp vragen geen falen maar sterk is. Dat je regie krijgt in je dagelijks leven over wat jij nodig hebt.
Meer tips over hulp vragen en ondersteuning bieden kun je lezen in de hand-out voor:
