Waar moet ik beginnen? Hoe begin je een ervaringsverhaal? De afgelopen 2 jaar zijn erg hectisch geweest, van diepte punten naar hoogte punten. Het begon allemaal toen ik 17 jaar was, mijn relatie van 1,5 jaar ging op een vervelende manier uit en daar bovenop begonnen mijn ‘vriendinnen’ me in de steek te laten en zich als het ware tegen mij te keren. Alsof dat niet genoeg was voor mijn zelfvertrouwen – dat had ik gelukkig al zo erg… niet dus, werd ik ook nog eens bedreigd door een groep meiden die ik eigenlijk niet eens kende en zij mij ook niet. Ik heb een van die meisjes een keer (ietwat arrogant, hé dat doe je wel eens op die leeftijd), aangekeken tijdens uitgaan en moest toen vervolgens berichtjes lezen op Hyves dat mijn nek gebroken moest worden en ze zouden dansen op mijn graf. Zelfvertrouwen? Wat is dat? Heb je dat nodig dan?! In mijn ogen kon ik eigenlijk niks goed doen en was ik niemand, ik begon mezelf letterlijk en figuurlijk onzichtbaar te maken. In december 2010 begon ik met alleen nog maar gezond eten wat uiteindelijk over ging in tot bijna niets meer eten. In die periode liep ik stage bij een modebedrijf M&S Mode, op het hoofdkantoor, dit moest voor mijn toenmalige (niet afgemaakte) MBO mode opleiding.
Af en toe was er een terugkom dag op school, je ziet je klasgenootjes weer en ja dat heb ik geweten ook… Toen ik namelijk thuiskwam en op Twitter keek, had ik weer het geluk dat ik dingen over mezelf kon lezen, “Ik was angstaanjagend dun”, “een griezel”. Het werd toen als het ware voor mijzelf bevestigd dat ik niemand was.
In die tijd is het heel snel gegaan, ik verloor zoveel kilo dat ik zwaar ondergewicht had, 2x in de week moest ik naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken en 2x in de week naar Human Concern maar ook lichamelijk ging het snel: mijn nieren gingen flink achteruit, er werd een hartfilmpje gemaakt en ik kon niks meer, echt helemaal niets. Het had ook niet veel langer zo door moeten gaan..
Ik herinner me het nog zo goed, de dag voordat mijn neef ging trouwen, ik lag op de bank en plots begonnen mijn armen en benen zo raar aan te voelen alsof ik ze niet meer kon bewegen. Mijn ouders helemaal in paniek, uit wanhoop mijn therapeut gebeld, het was nu of nooit; ik moest opgenomen worden in de kliniek. “WAT, DE KLINIEK?! PAPA, MAMA ALSJEBLIEFT”.
Ik schrok hier zo van omdat de kliniek nooit een optie is geweest voor mij en mijn ouders, de manier van aanpak zou niet werken voor mij persoonlijk. Inmiddels was mijn tante er ook, een pittige tante (letterlijk en figuurlijk) ik heb haar nog nooit maar dan ook nooit zien huilen, maar die middag was ze in tranen net als mijn vader, die zie je ook niet zo gauw huilen. Dat doen vaders nou eenmaal niet of zo.. Het was de combinatie van naar de kliniek gaan, mijn familie zo diep ongelukkig zien en het besef dat dit zo langer niet ging. Ik schreeuwde: “IK DOE HET ZELF, IK GA NIET NAAR DE KLINIEK, IK GA DE KNOP OMZETTEN”. En daar heb ik me aangehouden, want hier ben ik, mijn ervaringsverhaal aan het typen.
Tijdens de therapie bij Human Concern leerde ik de oorzaak van mijn eetstoornis kennen en alle onderdrukte gevoelens die daar bij hoorde. Maar ik leerde bijvoorbeeld ook mijn goede en slechte kwaliteiten kennen en die kon ik vervolgens gaan toepassen in mijn proces. Anders dan in een andere kliniek gaat het bij Human Concern niet om je gewicht maar om je probleem. Ik hoefde niet aan te komen maar had ook een strikte afspraak met mijn therapeut dat ik ook absoluut niet mocht afvallen. Het was fijn om je even niet druk te hoeven maken om je gewicht maar om het probleem zelf.
Mijn therapeut en ik praatte veel, heel veel. Ik vond fijn om haar verhalen aan te horen en ze toonde ook echt begrip voor mijn verhaal. Ik kreeg ook wel eens opdrachten mee naar huis. Het eten zelf ging ook beter, ik deed er geen 3 kwartier meer over om een Nijntje baby biscuit op te eten. Achteraf besef ik me dat ik zo langzaam en kleine stukjes afbrak omdat ik dan langer bezig was met eten, mijn lichaam had dan al zoveel uur niks binnen gehad dat het ‘blij’ was als er iets binnenkwam. Er was nog wel een duidelijk patroon te zien, ik moest precies om een bepaald tijdstip eten en echt geen 5 minuten eerder. Maar hee je kan ook niet alles tegelijk!
Op de een of andere manier kon ik dingen heel goed zelf omzetten, ik moest het even van mijn therapeut horen en daarna deed ik het, ik kan hier helaas niet een specifiek voorbeeld van geven maar het komt er een beetje op neer dat ik de drang heb om dingen die ik beloof of zeg ook echt na te komen. Ik ben ook altijd eerlijk geweest naar mijn therapeut en mijn ouders, dat heeft ook erg geholpen.
Natuurlijk had ik nog steeds mijn paniek aanvallen en kon alleen mijn therapeut mij nog rustig krijgen, ik kon haar altijd bellen, ze stond altijd voor me klaar. Het is fijn om te weten dat je begrepen wordt en er iemand voor je is die precies weet hoe je weer rustig kan worden en weer door kan gaan met terug vechten. Zoals ik al zei ging het bij mij heel snel, ik werd heel snel heel erg ziek maar gelukkig ook heel snel weer beter.
Ik had dit niet zonder Human Concern gekund en zeker niet zonder mijn therapeut, mijn ouders en de rest van mijn familie en mijn allerbeste vriendinnetje. Het is belangrijk om ook tijdens je eetstoornis altijd eerlijk te blijven naar deze mensen. Maar ook nu merk ik hoe goed het is om eerlijk te blijven naar de mensen om je heen, ook zij hebben een heftige tijd achter de rug. Dat moet je samen verwerken. Sinds 7 maanden heb ik een lief vriendje, hij weet alles over mijn eetstoornis. Hij geeft me ook echt het gevoel dat ik iemand ben, dat is de afgelopen 2 jaar natuurlijk wel anders geweest.
Het is zo belangrijk om het achterliggende probleem te behandelen in plaats van je vol te moeten proppen met eten om maar aan te komen. Het feit dat er bij Human Concern alleen maar mensen werken die zelf ook een eetstoornis hebben gehad is voor mij heel speciaal. Ze zullen je veel beter begrijpen en je voelt je ook echt begrepen. Je neemt meer dingen van deze mensen aan dan van een psycholoog die ervoor heeft geleerd om jou zogenaamd te helpen, dat gaat niet werken, je bent al zo koppig in deze strijd.
Ik zei aan het begin al dat ik niet wist hoe ik moest beginnen maar hier ben ik dan aan het eind van mijn ervaringsverhaal. Aan het eind van mijn eetstoornis, mijn anorexia nervosa, mijn ‘Annie’. Ik heb het overwonnen maar zal het altijd met me mee dragen, ik kan weer leven en niet geleefd worden.
Life is good!
Lisa
Lisa heeft veel steun gehaald uit haar therapie met de Ervaringsdeskundige Therapeut. Mede dankzij haar Therapeut is ze hersteld van haar eetstoornis. Wil je meer weten over onze Ervaringsprofessionals? Lees dan hier verder.