Lieve jij,
Mijn ervaringsdeskundige Therapeut heeft mij in januari 2017 gevraagd om een blog te gaan schrijven voor Human Concern. Dit naar aanleiding van een brief die ik aan mezelf had geschreven en aan haar had voorgedragen. Mijn therapeut was hier door geraakt en vroeg of ik iets dergelijke met jou wilde gaan delen. Maar ik, Rixt, wil dan iets anders maken, iets beters, iets meer gericht op de lezer dan op mijzelf. En zo begon het proces van het willen schrijven van een blog voor jou (als lezer) maar daarbij ook nog om de lat torenhoog te leggen. De motivatie werd minder en het uitstelgedrag nam toe. Mooi gegeven op zich, want wat zit hier onder? Perfectionisme! Jup! Want het liefste wil ik een brief schrijven die lezers doen herstellen van hun eetstoornis. Had ik die kracht maar… en zo verstreken er nog meer dagen en weken (lees; maanden).
Want wat is nou de beste herstelformule? Ik als ex-eetgestoorde zou dit toch moeten weten? Wat als ik op dit moment ga schrijven over hoe fantastisch het leven na een eetstoornis is? Zal dat jou motiveren? Ja, misschien inspireren, maar niet herstellen. En zo gingen er nog heel wat dagen voorbij en was ik alweer bijna vergeten dat ik de vraag van mijn Therapeut kreeg over het schrijven van deze blog. Dit zo bijzonder vond, me zo vereerd voelde. Alleen omdat ik me aan het richten was op hoe perfect hij zou moeten zijn… Zo was het ook bij mijn eetstoornis; het leven ging aan me voorbij omdat ik een bepaald beeld van mijzelf wilde nastreven, wilde worden. Hierdoor wilde ik de controle over eten hebben, dun zijn! Maar eigenlijk, wat hier onder andere onder dreef, was dat ik niet wilde voelen, waardoor ik ook niet het geluk na ellende kon voelen. Het leven ging aan mij voorbij omdat ik mij focuste op eten en niet eten, extreem bewegen en nog meer compensatie gedrag vertoonde om zo uiterlijk perfect te zijn maar innerlijk steeds meer meer af sterven was.
Misschien ben je op zoek naar hulp? Misschien wil of durf je niet? Misschien heb je al de hoop gevonden om te herstellen of misschien ben je nog op zoek naar die hoop? Waar je ook staat in je proces, welke angsten je ook kent; weet dat deze quote echt waar is! Aan de andere kant van angst bevindt zich vrijheid. Misschien ken je het wel, de vrouwelijke (hysterische) angst voor spinnen. Op een avond zit je heerlijk alleen op je kamer en daar zit het dan; De spin, de angst. Niemand anders kan hem pakken dus je bent op jezelf aangewezen. Vervolgens weet je op wat voor manier ook de spin te pakken/ killen/ z’n vrijheid te geven en voel je je weer op je gemak. Je hebt je angst overwonnen door jezelf de vrijheid/ relaxtheid te geven. Dit is ook wat onder andere bij mij en mijn herstel van mijn eetstoornis heeft geholpen. Stapje voor stapje mijn angsten, oppervlakkig maar ook onderliggende aangaan.
Het begon bij het uitstellen van mijn bewegingsdwang tot dit niet meer nodig hebben, stapje voor stapje. Tot het eten van een snoepje naar het kunnen eten van een pizza. En om uiteindelijk mezelf weer te durven wegen, het getal op de weegschaal zonder angst of schaamte weer te kunnen zien, met ook nog eens een dosis liefde. Klinkt misschien makkelijk, was het niet. Het was een groot, ellendig gevecht. Maar ik wist dat dit, voor mij, de enige weg naar vrijheid zou zijn. Naar een leven zonder eetstoornis. Naar het weer worden van mijzelf, het weer leren voelen, het weer leren leven!
Graag wil ik nog een heel persoonlijk iets met je delen. Onderstaand een stukje uit de brief die ik naar mijn ex-eetstoornis heb geschreven, toen ik al hersteld was maar er nog één angst was vanuit mijn eetstoornis die ik aan wilde gaan. Dit is een deel van de brief waar ik eerder over schreef. Ik hoop dat het je een inzicht geeft of misschien wel inspireert. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik gun het je zo!
“Beste/ slechtste/ lieve/ versmorende eetstoornis,
Je bent er 10 jaar lang voor mij geweest, 10 jaar in opbouw en afbouw. 10 jaar van schreeuwen, weg zijn en ineens weer verschijnen. Je was mijn manier om om te gaan met de wereld, om grip te hebben op het leven, om niet te hoeven voelen. Om mezelf klein te houden en te schreeuwen om aandacht. Aandacht die ik niet voelde, aandacht waar ik mij niet voor open durfde te stellen. Je hielp mij om niet mijzelf te zijn, ik snapte niets van wie ik was. Ik voelde me zo anders omdat ik na dacht over zaken waar een meisje van 9, 10, 16 en 18 zich niet mee bezig hoorde te houden. Ik voelde me anders omdat ik me eigenlijk zo puur en kwetsbaar voelde en zo veel vragen had die ik niet durfde te stellen. Ik voelde me anders omdat ik eigenlijk zo’n sterke mening voelde maar deze niet durfde te uiten. Jij hielp me hierbij, snoerde mij de mond. Ik moest niet anders zijn, ik moest er bij horen. Wanneer ik mager zou zijn zou ik mooi zijn, zou ik niet meer anders zijn, zouden mensen mij zien staan. Jij liet me voelen dat het om de buitenkant draaide waarmee jij mijn binnenkant smoorde, kapot maakte. Je liet me zwijgen, je liet me mijn hart sluiten, nam mijn wilskracht weg, je liet me mezelf kapot sporten en niets meer doen eten. Jij liet me geloven in een illusie die eigenlijk een hele grote desillusie was. Je wilde mijn pure versie, mijn echte ik doden! Je wilde me zichtbaar maar ook onzichtbaar maken. Je liet me dingen doen waardoor ik mijzelf verloor. Je liet me mijn vinger in mijn keel stoppen om alles er uit te kotsen, de pijn, de gevoeligheid. Je liet me honger doen lijden, je liet me mijzelf afsluiten van de wereld om mij heen, van de mensen om mij heen. Je nam het af, je nam mij af en liet alleen jij er nog zijn. Je liet me verrot voelen, verdrietig, alleen en geobsedeerd. Maar weet je? Beste/ slechtste/ lieve maar vooral versmorende eetstoornis; jij bent niet mij! Je bent niet meer welkom. Je nam mijn wereld af!!!!!! Mijn leven!!!!!! Je nam mij af! Mij is niet de buitenkant, mij is niet de persoon van wie haar mond is gesnoerd, niet de persoon die niet haarzelf mag zijn en al helemaal niet de persoon die niet mag voelen. Want voelen doet een mens leven, wanneer je voelt voel je soms verdriet, voel je soms woede of teleurstelling, maar door deze emoties voel je ook geluk, blijdschap en liefde. Voel je trots, puurheid, warmte en wilskracht. Voel je het leven. En inmiddels weet ik, dat ik niet zonder deze gevoelens wil. Dat ik ook de negatieve gevoelens overleef en er mag laten zijn. Dat juist wanneer ik ze er laat zijn ze sneller weg zijn dan ik van te voren denk. Dat die ‘negatieve’ gevoelens het leven is, omdat ze mij de positieve extra doen beleven.
Zonder jou durf ik weer te praten, te omarmen, te huilen en te lachen. Zonder jou kan ik weer genieten, proeven en voelen. Zonder jou word ik de puurste versie van mijzelf. Zonder jou durf ik mijn wijsheid op te schrijven, te delen met de wereld om me heen. Zonder jou durf ik mensen te inspireren. Zonder jou durf ik mijzelf mooi te vinden. Jij maakte me klein, ik maak mezelf mijzelf. Niet groot, niet klein maar gewoon zijn!
Zonder jou heeft het leven weer kleur, doen de mensen om mij heen er weer toe maar doe ik er vooral ook weer toe. Zonder jou kom ik in mijn kracht, jij vloert me. En dat is verleden tijd. Dat is afgelopen. Ik wil geen mensen in mijn leven die mij naar beneden halen, waarom dan wel een eetstoornis? De kracht kan ik inmiddels uit de inspiratie om mij heen kan halen, de kracht die ik inmiddels uit mijzelf kan halen. Daar heb ik jou niet meer voor nodig. Met deze brief wil ik je dan ook vaarwel zeggen, wil ik je nog een laatste knuffel geven, een laatste schop. Ik wil je bedanken voor de wijsheid die je met je hebt mee gebracht op de weg dat ik je smoorde.’”
Grijp het leven alsjeblieft met beide handen aan, het heeft je zo veel meer te bieden dan de eetstoornis. Jij hebt de touwtjes in handen. Ga je dromen waar maken, doe wat jou gelukkig maakt en leef je leven! Laat je leven niet leiden door een eetstoornis. Geef alsjeblieft de power aan je wil. En ga er voor! Het is niet de eetstoornis die jou maakt, jij maakt jezelf. En ik weet zeker dat je hier uit kunt komen met wat voor vorm van hulp dan ook. Ik weet dat je ook een weg kunt vinden met de problematiek die de eetstoornis heeft gemaakt, ik weet dat je het op kunt lossen. Misschien niet altijd oplossen op de manier die je hoopt, maar wel kunt veranderen! Het draagbaar/ acceptabel kunt maken.
Ik gun het je zo, ik gun je dat herstel maar bovenal die vrijheid en het leven. Ik kan je dan geen herstel in deze brief aanbieden maar in mijn hart wens ik het je wel. Ik hoop je hoop en misschien een beetje kracht te hebben gegeven met dit verhaal, zodat je kunt gaan vechten voor hetgeen wat mijn grootste geluk is geworden en waarvan ik zeker weet dat dat voor jou ook is weggelegd. Hoe diep je ook zit, er is altijd een weg terug omhoog. Want bij een weg naar beneden betekent het ook dat die weg terug omhoog loopt, alleen heb jij nu de keuze hoe je je routekaart gaat vormgeven en welke weg je omhoog gaat nemen.
Liefs van mij, Rixt
Wil jij net als Rixt van je eetstoornis af? Lees hier meer informatie over onze behandeling van anorexia.