Ik heb nu het gevoel dat ik baas ben over mijn leven
Ze geniet van haar leven. Heeft vrede met wie ze is. En heeft bovenal het gevoel zelf aan de touwtjes te trekken… Anno 2017 ziet het leven van Jeanine (28) er totaal anders uit dan drie jaar. Ze beleeft de dingen anders en is vele malen milder geworden voor zichzelf. Boulimia speelt inmiddels geen rol meer in haar leven. Eén ding is echter hetzelfde gebleven: haar ADD, een aandachtstekortstoornis. Het verschil is dat ze nu weet hoe ze de storm in haar hoofd kan voorkomen of weer kan laten liggen. In 2014 vertrok ze naar Amsterdam, een grote wens van haar. Studie psychologie afgerond, grote reis gemaakt, relatie beëindigd. Weg van haar ouderlijk gezin, weg uit de provincie. Naar de stad waar je jezelf kunt zijn. Maar wie was ze eigenlijk? Juist daar drong zich deze vraag op. Ze woonde er samen met een vriendin en werkte overdag in de horeca. Ze ontdekte dat ze zich jarenlang had beziggehouden met de levens van anderen, met haar broer die problemen had, met haar moeder die hieronder leed. En dat ze niet zozeer háár hobby’s had uitgeoefend, maar eerder die van haar ex-vriendjes. Wat een leegte voelde ze, wat een troebelheid in haar hoofd. Als ze werkte, dan ging het nog. Dan was ze onder de mensen, al cirkelden gedachten over het lekkere eten dat ze uitserveerde voortdurend door haar hoofd: wanneer kan ik een hapje van dit nemen, en van dat? Als ze iets na drieën thuiskwam van haar werk en de rest van de dag zich als een blanco pagina aandiende, vroeg ze zich af wat ze in godsnaam zou gaan doen in de stad waar alles kan. Ze wilde een betekenisvolle baan vinden, genieten van de stedelijke geneugten en een sociaal netwerk opbouwen. Z-o-v-e-e-l mogelijkheden. Het voelde alsof ze een kastje opendeed en alle ballen eruit vielen. Kiezen lukte niet, dan maar lukraak een beetje opruimen, de keukenvoorraad inventariseren en van alle gezonde ingrediënten recepten zoeken en maken. En eten, veel eten. En spugen. De uren vlogen voorbij. Ze moest ook kijken naar vacatures, nee dit kon ze niet langer uitstellen. Weer hetzelfde euvel: want welke vond ze leuk? Op welke te reageren? Aan het begin van de avond was ze al kapot, én boos op zichzelf omdat ze weer niets had gedaan. Nu was ze niet alleen dik, maar ook nog lui en nutteloos. Een nobody…
Begonnen in Startgroep
“Ik wilde zo graag begrijpen waarom ik mijn eetbuien niet kon bedwingen en waar ze vandaan kwamen. Maar het lukte me niet. Toen ik steeds ongelukkiger werd, en niet meer in mijn kleren paste, laat staan dat ik in de spiegel durfde te kijken, ben ik op internet gaan zoeken. En inderdaad, ik had een eetstoornis. De psychotherapeut die ik jaren geleden bezocht voor mijn stemmingsklachten, had me dat toen al gezegd. Zo kon het niet langer.”
“Ik belandde op de site van Stichting Human Concern en stapte naar mijn huisarts voor een verwijzing. Begin 2015 kon ik terecht in de Startgroep. Ik vond het fijn om daar al aan de slag te kunnen met mijn eetstoornis, het gaf me rust. Vele malen beter dan op een wachtlijst te komen en te moeten afwachten. In de zomer startte mijn therapie. Al bij de kennismaking voelde ik me verbonden met mijn therapeut. Haar eigen verhaal en haar begrip voor mijn verhaal haalden alle barricades weg. In alle jaren ervoor ben ik veel onbegrip tegengekomen door mijn ADD bij studiegenoten en docenten (‘Dan doe je toch wat meer je best om je te concentreren’) en juist daarom was het voor mij een zegen dat ik iemand trof die me begreep.”
“Samen gingen we op ontdekkingstocht. In overleg met de psychiater stemde ik in met medicatie voor mijn ADD. Ik vond het fijn dat ik zelf inzage in het behandelplan had en zelf doelen kon bepalen. Dit gaf me een gevoel van regie, en juist dit gevoel bleek een groot thema te zijn. Eerder had ik kennelijk altijd het idee had gehad dat het leven me overkwam, dat ik geen invloed kon uitoefenen: niet over mijn eetbuien, niet over de moeilijke situatie thuis, niet over mijn moeder die onbewust op mij leunde. Ik had een plaatje gemaakt van wie ik moest zijn, ík was immers het gezonde kind, met wie het wel goed ging. Negatieve gevoelens pasten hier niet in. Alles beredeneerde ik continu met mijn hoofd. En ik kwam er niet uit: ik had immers bewust meer afstand van mijn familie genomen, waarom voelde ik me dan vaak zo rot als ik een fijn telefoongesprek met mijn moeder had gehad? En verzandde ik in veel eten?”
“In de therapie leerde ik voelen wat er met me gebeurde. Ik kwam erachter dat ik me schuldig voelde dat ik er niet voor haar was, dat ik de overtuiging had dat je er altijd voor de ander dient te zijn. Ik voelde ook boosheid naar mijn moeder toe. Ik leerde gaandeweg dat deze gevoelens er mogen zijn en dat het goed is om deze te uiten. Tot dan toe had ik veel gepraat, maar nauwelijks iets gedeeld vanuit het hart, een valkuil.”
Wat maakt mij mij?
“Het gesprek met mijn ouders en therapeut heeft veel voor me betekend. Mijn vader bleef in ons gezin op de achtergrond en dankzij deze begeleide ontmoeting zag ik in dat hij wel degelijk betrokken was. Hij heeft gewoonweg nooit geleerd om zijn gevoelens te uiten. Het besef dat mijn vader en zeker ook mijn moeder er beiden voor mij waren, maakte dat ik me weer kind kon voelen. Het was oké was om de focus op mezelf te leggen, en belangrijker: ik kon hierbij op hun steun rekenen. Er kwam ruimte om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven.”
“Wat me hierbij enorm geholpen heeft, is het waarden- en normenspel dat ik speelde met mijn therapeute. Want wat maakt mij mij? Ik kwam tot deze acht kernwaarden: liefde, persoonlijke ontwikkeling, gezondheid, openheid, zinvolheid, optimisme, aandacht en ontspanning. Deze waarden omvatten alles wat ik belangrijk vind en waarnaar ik mijn leven wil inrichten. Als er iets op mijn pad komt, stel ik mezelf de vraag: past dit bij mijn waarden of doe ik het bijvoorbeeld om bevestiging van anderen te krijgen? Ik gebruikte de waarden zelfs in mijn sollicitatiebrieven. Ook keek ik samen met mijn therapeute naar de waarden die niet tot bloei kwamen in mijn leven, zoals ontspanning. Logisch, ik stelde ontspanning gelijk aan luiheid en falen. Maar zonder ontspanning kon ik me niet opladen, ontdekte ik.”
“Het genieten kwam steeds meer terug. Ik kreeg een vriend en kon met hem een hele middag door de stad struinen of in het park liggen zonder me schuldig te voelen. Durfde zelfs zonder drie lagen kleding aan naast hem ontbijt in bed te eten. Op een gegeven moment was ik helemaal niet meer constant bezig met eten. Soms realiseerde ik me pas na het eten van een pizza dat ik geen calorieën had geteld.”
“Eind 2016 stuitten alleen mijn ADD en de medicatie bij mij nog op weerstand. Met specialistische hulp van Human Concern heb ik meer inzicht gekregen in de manier waarop ADD mijn eetstoornis heeft beïnvloed. Door deze aandachtstekortstoornis is het voor mij moeilijk om met veranderingen om te gaan, om prioriteiten te stellen en het overzicht te bewaren. Dit veroorzaakte onrust, het gevoel geen regie te hebben, en maakte dat ik ging eten. Ik kreeg gaandeweg vrede met mijn medicijngebruik, en bovenal vrede met mezelf en met m’n leven.”
Keuzes maken die bij mij passen
“Inmiddels ben ik driekwart jaar uit behandeling. Ik durf grenzen aan te geven bij de mensen die me lief zijn en maak keuzes die bij mij passen, zonder me te laten leiden door het plaatje van bijvoorbeeld een goede dochter of goede psycholoog. Zo heb ik cursussen filosofie en personal trainer gevolgd, omdat ik dit gewoon ontzettend leuk vind. Ook heb ik een enorme trigger voor eetstoornisgedachten goed doorstaan. Zo werd een superleuke baan totaal onverwacht en zonder toelichting beëindigd. Ik stond mezelf toe om me een week lang rot te voelen, waarbij ik ervoor waakte me niet te verliezen in onzekerheid en schuldgevoelens. Daarna heb ik m’n hele netwerk ingezet om een nieuwe baan te vinden. Binnen drie weken was ik gedetacheerd.”
“Ik werk nu 20 uur per week, dit geeft me voldoende tijd om te herstellen en alle indrukken te verwerken. Genoeg ruimte ook om te ontspannen, mijn creatieve kant te ontwikkelen en te genieten van het leven. Ik heb nu echt het gevoel dat ik baas ben over mijn leven.”
”In de toekomst wil ik heel graag voor Stichting Human Concern werken. Nu is het daar nog te vroeg voor. Reizen is een andere wens. Ik ben enorm benieuwd wat er nog voor me in het verschiet ligt. Ik probeer er open in te staan, niet te veel te plannen en te kijken wat er op mijn pad komt. Soms vind ik dit lastig, maar ik weet ook dat het me tot nu toe veel moois heeft gebracht…
Behandeling Boulimia Nervosa
Ben je door het verhaal van Jeanine nieuwsgierig geworden naar de behandeling van de eetstoornis boulimia nervosa bij Human Concern? Lees dan hier verder.