Hoe zal ik beginnen? Er zijn zoveel dingen die ik zou willen vertellen en tegelijkertijd kan ik nog steeds niet altijd de woorden vinden. De woorden zijn er wel, maar het zijn er zoveel dat ik niet weet welke woorden uit te kiezen. Dit is ook hoe ik mijn eetstoornis heb ervaren. Als iets dat zoveel kanten heeft, zoveel laagjes. Je gaat steeds dieper en dieper in jezelf opzoek naar antwoorden, opzoek naar emoties, pijn en naar gedachten die je ooit over jezelf bent gaan geloven en die daarmee overtuigingen over jezelf zijn geworden.
Verwijderd van mezelf
Mijn verhaal begint bij het meisje dat ik was toen ik zes jaar oud was. Ik voelde me anders en daarom paste ik mezelf aan. Meer en meer wilde ik mezelf veranderen, om erbij te horen, om mezelf te begrijpen en om gewoon normaal te zijn. Hoe meer ik probeerde niet mezelf te zijn, hoe meer ik verwijderd raakte van wie ik diep van binnen was. Ik was ongelukkig en begreep heel lang niet waarom. Ik wilde me gelukkig voelen, ik wilde weten wie ik was en dus deed ik er alles aan om daarachter te komen. Ik maakte moodboards en tekeningen in hoe ik mezelf zou kunnen veranderen. Uiteindelijk zorgde niet mezelf zijn ervoor dat ik iets nodig had waarin ik mezelf kon uiten. Mijn eetstoornis ontstond. Niet eten, heel veel sporten en alleen nog maar met eten bezig zijn gaf me een identiteit om mezelf aan vast te houden. Eindelijk voelde het alsof ik wist wie ik was. Eindelijk dacht ik mijn wereld te begrijpen. Een wereld die ik zelf gecreëerd had, een illusie waarin het enigste dat bestond bewegen, eten en niet eten was. In het begin voelde deze wereld heel fijn. Ik had helemaal niet door dat ik een illusie wereld voor mezelf had gecreëerd. Het voelde veilig, ik voelde me even gelukkiger, soms had ik zelfs even het ‘on top of the world’ gevoel. Totdat die illusie ineens langzaam aan een donkere wereld werd. Een donkere wereld waarin ik me fysiek slechter ging voelen, waarin ik ineens toch weer (diep) ongelukkig werd.
“Lorenza, ben je niet hoogsensitief?”
Ik wilde in het begin niet inzien dat ik een eetstoornis had. Ik was mezelf zo gaan identificeren met mijn eetstoornis identiteit dat ik het alleen maar als ‘echt mij’ kon zien en niet als iets dat niet mij was en dat niet goed voor me was. Uiteindelijk kon ik daar niet meer omheen en ben ik bij Human Concern in behandeling gegaan. Ik kan me één van de eerste intake gesprekken nog heel goed herinneren. Het was een gesprek met systeem therapeut Simone Lenssen waarin ze me al na vijf minuten vroeg of ik niet hoogsensitief was. Ik had geen idee wat het inhield totdat ik er thuis meer over ging lezen. Ik herkende me in werkelijk alles. Ik weet nog dat er toen van alles door me heen ging. Ik voelde zoveel herkenning, ik voelde ineens dat dit iets was waarin ik mezelf beter kon gaan begrijpen.
Een lange zoektocht begon. Een zoektocht waarin ik door zoveel pijn en laagjes van mezelf heen ben gegaan. Het begon bij het ‘ontmaskeren’ van mijn eetstoornis om de anorexia langzaam los te kunnen gaan laten. Iets wat ik ontzettend moeilijk vond. Want wie was ik zonder eetstoornis? Wat bleef er van mij over? Ik was bang voor de leegte die er in mij zou ontstaan. Ik was bang dat ik opnieuw zoekende naar mezelf zou zijn, dat ik opnieuw mezelf zo waardeloos, onzeker en anders zou voelen. Vier jaar lang ben ik in behandeling bij Human Concern geweest en ben ik ook naar Portugal geweest. Vier jaar lang heb ik ontzettend veel over mezelf geleerd en vooral over alle onderliggende lagen die de voedingsbodem onder mijn eetstoornis waren. Ik heb heel veel momenten gehad waarop ik dacht dat ik nooit beter zou kunnen worden, waarop artsen mij hadden opgegeven, waarop ik echt geen enkel lichtpuntje meer zag. Toch bleef er een heel klein stemmetje in mij me altijd een heel klein beetje verder helpen. Dat stemmetje fluisterde me bijvoorbeeld een verlangen toe, iets wat ik heel graag zou willen als ik zou herstellen. Dat verlangen kwam echt vanuit mijn intuïtie, vanuit mijn diepste zelf.
Er was een punt in mijn herstel waarop ik dacht niet verder te kunnen komen. Waarop ik uit de gevaren zone was en waarop ik al zoveel vooruitgang had geboekt maar waarop ik nog altijd niet gelukkig was en de eetstoornis niet los kon laten. Ik begreep niet waarom. Ik begreep niet waarom ik het nog steeds nodig had. Dit was voor mij misschien wel een van de moeilijkste momenten. Ondanks alle dieptepunten daarvoor die veel ‘gevaarlijker’ waren, voelde ik me hier het meest machteloos en wanhopig. Ik was al zover gekomen maar loslaten kon ik het nog niet. Ik dacht dat het nooit beter zou worden, iets wat ik niet wilde en niet kon accepteren.
In Thailand kwam ik thuis
Ik voelde toen ook heel intuïtief dat ik op reis wilde, naar Thailand. Ondanks dat niet iedereen in mijn omgeving en behandeling het ermee eens was ben ik toch gegaan. Ik voelde dat ik moest, dat dit echt iets was dat helemaal vanuit mezelf kwam. Iets wat ik bijna nog nooit eerder had gehad omdat ik geen contact met mezelf los van de eetstoornis had. Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstapte voelde ik iets in mezelf veranderen alsof er iets op zijn plek klikte. Ik voelde me thuiskomen, het was zo’n bijzonder gevoel omdat ik me mijn hele leven nog nooit ergens echt zo thuis had gevoeld. Iets wat ik niet wist, maar waar ik in Thailand achter kwam.
Mijn reis naar Thailand heeft voor mij alles veranderd. Ik kon daar de eetstoornis een beetje meer los laten waardoor ik meer contact maakte met mezelf, met mijn diepere zelf. Zonder eetstoornis, dwang en angsten. Het was het thuisvoelen in Thailand dat me hielp om echt bij mezelf te komen. Het leek alsof ik ineens als vanzelf contact kon maken met wie ik eigenlijk achter de eetstoornis was. Tijdens mijn reis ging het heel goed, de eetstoornis was er nog wel, maar zoveel meer op de achtergrond. Toen ik na een maand weer thuis kwam voelde ik opnieuw iets omslaan in mezelf. De verkeerde kant op. Mijn eetstoornis kreeg weer meer grip op mij en ik raakte de verbinding met mezelf weer kwijt. Maar dit keer was het anders. Ik voelde dat ik dit echt niet meer wilde. Ik voelde dat er meer was in mij dan mijn eetstoornis. Ik had eindelijk echt contact kunnen maken met het stuk in mezelf dat mijn echte mij was.
Ik wilde er alles aan doen om mijn echte mij voeding te geven in de breedste zin van het woord. Voeding in de zin van eten, maar ook door middel van andere dingen die ik nodig had om mijn echte mij sterker te laten zijn. Een heel belangrijk onderdeel daarvan was met mijn sensitiviteit aan de slag gaan. Mijn eetstoornis was hier zo mee verbonden omdat mijn sensitiviteit ervoor zorgde dat ik me anders voelde. Het zorgde ervoor dat ik het niet eten nodig had om mijn emoties (en die van anderen) minder sterk te voelen, het zorgde ervoor dat ik het niet eten nodig had om de overprikkeling in mezelf te dempen, het zorgde ervoor dat ik de eetstoornis identiteit nog steeds nodig had om mijn anders voelen niet te hoeven voelen.
Mijn hoog sensitiviteit is een kracht
Naast dat ik hier aandacht voor had in de therapie bij Human Concern had ik meer nodig. Ik ging opzoek naar iemand die me naast de therapie kon helpen om mijn hoogsensitiviteit echt te ontwikkelen, maar dat bleek lastiger dan ik dacht. Want bij veel coaches die ik bezocht leerde ik om de hooggevoeligheid in mezelf te onderdrukken. Ik leerde tips en tools om de lasten af te zwakken en om ze te dempen. Ik leerde ‘hoe ik ermee om kon gaan’. Dat voelde niet goed. Ik wilde er helemaal niet mee om leren gaan. Ik wilde niet opnieuw iets in mezelf onderdrukken. Ik was al mijn hele leven bezig geweest om mezelf te veranderen ik voelde juist dat ik nu eindelijk eens wilde leren hoe ik echt mezelf kon zijn, met alles dat bij mij hoorde. Ik wist onbewust dat mijn sensitiviteit juist mijn kracht kon zijn en ik wilde weten hoe.
Ik ben toen zelf heel veel onderzoek gaan doen en heb heel veel gereflecteerd op mijn eigen proces. Het heeft uiteindelijk een paar jaar geduurd voordat ik mijn gevoeligheid op een positieve manier kon gebruiken. Het heeft voor mij al het verschil gemaakt om echt te kunnen herstellen, om helemaal mezelf te kunnen zijn en om echt gelukkig te zijn. Ik ging steeds meer voelen wat voor mij belangrijk was, waar ik voor wilde leven. Ik ging ontdekken dat het anders voelen wat ik me altijd had gevoeld juist mijn kracht was. Dat ik dat veel meer mocht laten zien. Dat ben ik vanaf dat moment ook echt gaan doen.
Andere vrouwen helpen om in hun kracht te staan
Ik besloot dat het proces wat ik had afgelegd anders moest en anders kon. Ik vond het frustrerend om om mij heen te zien dat andere sensitieve vrouwen leerde om de sensitiviteit in zichzelf te onderdrukken en daarmee dus alsnog niet helemaal zichzelf konden zijn. Daarnaast kreeg ik steeds meer de vraag van anderen vrouwen wat mij geholpen had in mijn proces om van mijn hoogsensitiviteit mijn kracht te maken. En zo begon ik voordat ik het wist anderen vrouwen te helpen met de methode die ik voor mezelf had ontwikkeld. Ik zag hun veranderen, ik zag ze krachtiger worden en daarmee werd mijn missie nog sterker. Ik wilde vrouwen gaan helpen om echt helemaal zichzelf te kunnen zijn en in hun kracht te gaan staan. Ik had zelf het allermeeste een plek gemist waar ik naartoe kon gaan die me inspireerde en motiveerde om mijn gevoeligheid te ontwikkelen tot de krachtige eigenschap die het is. En daarom startte ik mijn bedrijf JAIA (JAIA staat voor Just As I Am), een online platform voor de sensitieve vrouw waar je ebooks en online courses vind om je sensitiviteit te ontwikkelen tot een kracht.
Want dat is het. Het is iets waar je heel blij om mag zijn! Het is iets dat jou extra uniek en bijzonder maakt. Ik had zelf een paar jaar geleden nooit kunnen denken dat ik dit zou zeggen, maar het is echt waar: Ik zou mijn sensitiviteit nooit meer in willen ruilen! Doordat ik van mijn sensitiviteit mijn kracht heb gemaakt en het anders voelen in mezelf heb omarmt als mijn eigenheid, heb ik mijn hart gevolgd en mijn dromen waargemaakt. Ik woon nu het grootste gedeelte van het jaar in Thailand, run vanuit hier twee bedrijven (JAIA en een membership voor vrouwelijke ondernemers die zich spiritueel en op business vlak willen ontwikkelen), ik reis vanuit hier over de wereld voor inspiratie en ik geef yogalessen, meditaties en energie healingssessies op de mooiste plekken.
Het is mogelijk, echt!
Ik had zelf nooit geloofd dat mijn leven er zo uit zou komen te zien. Ik had gedacht dat ik nooit zou kunnen herstellen dat ik met de eetstoornis diep in mij zou moeten leven. Ik heb er keihard voor gewerkt, ben hele donkere dalen doorgegaan maar ik ben hieruit gekomen en dat kun jij ook. Echt waar. Het is makkelijk om zelf te denken dat dat niet voor jou is weggelegd maar dat is alleen maar de grip van jouw eetstoornis en je gedachten die jou dat wijs maken om jou klein te houden. Je kunt jezelf echt bevrijden van alles dat jou klein houdt, je kunt echt in je kracht komen.
Ik zou tegen iedereen met een eetstoornis willen zeggen: Onderzoek of je sensitief bent en ga naast het herstellen van je eetstoornis ook echt met je sensitiviteit aan de slag. Dit is iets dat voor mij heel veel verschil heeft gemaakt. Vanuit die sensitiviteit kun je de kracht in jezelf laten groeien om echt je eetstoornis los te laten.
Probeer voor jezelf contact te maken met het verlangen om helemaal jezelf te kunnen zijn. Ik weet dat ook jij dat verlangen in je hebt en ik gun het je om dat verlangen na te gaan leven. Zodat je je niet meer anders hoeft te voelen, zodat je geen eetstoornis of andere mechanismes meer nodig hebt die jou verwijderd houden van je diepere zelf. Je bent JIJ voor een reden, je bent hier niet voor niets, er liggen hele mooie en bijzondere kwaliteiten in jou verstopt die je echt mag gaan laten zien.
Je bent wie je bent voor een reden, in die eigenheid ligt jouw grootste kracht. Ren er niet van weg, maar beweeg er naartoe. Dat is de sleutel die jij nodig hebt om uit te komen waar je diep van binnen zou willen zijn.
Veel liefs,
Lorenza
