Catoo, hersteld van boulimia, aangenaam!

Catoo, hersteld van boulimia, aangenaam!

Samen met mijn ouders, broer en zusje groeide ik op in een dorp bij Leiden. Mijn ouders vulden onze jeugd met avonturen en cultuur. Het was heel ‘rijk’. Maar ik ervoer ook veel spanning. Ik was vaak overprikkelt en super sensitief voor onuitgesproken spanningen tussen mensen en onrechtvaardige situaties. Zowel in huis als op school. Ik wist als kind niet om te gaan met die extreme gevoeligheid. En de systemen om mij heen ook niet. Het idee dat er iets mis met mij was werd daardoor gevoed. De wortels van mijn boulimia hechten zich in die periode.

Toen ik elf was scheidden mijn ouders en kwamen we in een zeer ingewikkelde mentale en financiële situatie terecht. Dat was heel heftig voor ons gezin en zeker ook voor mij. We lagen als gezin in een gigantische crisis, ik ging net naar de middelbare school en ik woonde bij mijn moeder die haar eigen grote zorgen en problemen had. Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat ik op mijn 13e het huis uit ben gegaan. Eerst naar een woongroep en daarna naar pleegouders.

“Langzaamaan begon ik mijn eigen leven uit te stippelen.”

In die periode begon ik spoken word te maken en ideeën voor performances/voorstellingen, dat was een grote uitlaatklep voor me. En toen ik 18 was werd ik aangenomen op de Regie Opleiding van de Toneelacademie in Amsterdam. Ik verhuisde en bouwde daar mijn leven op. Maar onderweg raakte ik in een grote knoop. Een knoop die ik voelde maar niet durfde te zien. Totdat mijn lieve vriendin M. mij spiegelde op de liefste manier. Ik voelde me geconfronteerd én gedragen in een zacht veren bedje. Ik schreef me gelijk in bij Human Concern, waar zij zelf ook in therapie zat. Ik was mijn vertrouwen in hulpverlening inmiddels verloren en geloofde dat ik alles zelf kon fixen. Maar als zelfs M. het fijn had bij een therapeut dan móést ik het ook wel fijn vinden.

Toen werd ik uitgenodigd voor een intake

Toen ik werd uitgenodigd voor een intake, schrok ik want nu kwam het opeens heel dichtbij. Maar goed, daar ging ik, het diepe in. Ik besloot mijn opleiding tijdelijk te stoppen en met alle ruimte dit proces aan te gaan. De knoop bleek nog groter dan ik dacht. En het was geen makkelijk proces. Het was vallen en opstaan en leren te vertrouwen dat als ik viel, ik ook weer zou opstaan. Het was leren dat ik niet mijn eetstoornis ben. Het was leren mild te zijn voor mijzelf. En dat was zo eng. Jarenlang leefde ik langs een hele set aan regels. Zo kwam ik mijn dagen door. Het was vreselijk verstikkend, maar het gaf me controle en houvast. Om die regels los te laten en mezelf niet af te straffen wanneer ik dat deed, was gigantisch moeilijk. Want waar moest ik dan op leunen? Wat zou dan mijn houvast zijn? Heel langzaam verschoof de balans.

“Eerst leunde ik op mijn eetstoornis, maar nu word ik gedragen door mijn dromen en de waarden waarlangs ik wil leven.”

Ik ben nu elf maanden uit behandeling. Nog steeds ‘val’ ik af en toe. Maar ik ben inmiddels genoeg dagen doorgekomen zonder mijn eetstoornis. Dat geeft me een enorm vertrouwen. En als ik dit schrijf en me bewust word van de tijd sinds mijn laatste behandeling, dan laat dit alles me zien hoe ver ik ben. Daar ben ik zo trots op en mijzelf dankbaar voor!

Jezelf alleen met jezelf vergelijken, dat is een voldoenend gevoel

Het is nog altijd leren en leren en leren. Maar daar vind ik nu plezier in, ik durf nu mijn gevoelens ook echt te voelen. Ik durf nu pijnlijke ervaringen aan te kijken. En ik weet wie er om mij heen staan om op terug vallen. Het is een belangrijk inzicht geweest: iemand die haar been breekt, zal altijd in meer of mindere mate gevoelig en oplettend zijn op dat been. Zo zal ik ook altijd gevoelig zijn voor eetregels en diëten. En dat is prima. Ik weet het inmiddels een plek te geven. Ik heb geleerd dat er stemmen zijn die je niet hoeft te volgen.

Tijdens mijn eerste therapiedagen deelde ik met mijn fantastische therapeute dat ik bij mijn herstel een chocoladefontein wenste. Én ik wilde een groot feest. Afgelopen mei kwam dat feest, vanwege our dear covid niet zo groot als in mijn dromen, maar de chocoladefontein was er en mijn vrienden en familie ook!