Jezelf alleen met jezelf vergelijken

Catoo, hersteld van boulimia, aangenaam!

Samen met mijn ouders, broer en zusje groeide ik op in Voorschoten. Mijn ouders vulden mijn jeugd met cultuur en avontuur. Het was heel ‘rijk’. Daarnaast ervoer ik ook veel spanning. Ik was enorm sensitief voor onrechtvaardigheid en de onuitgesproken spanningen tussen mensen. Zowel in huis als op school. Ik wist als kind niet om te gaan met die extreme gevoeligheid. En de systemen om mij heen klaarblijkelijk ook niet. Het idee dat er iets mis met mij was werd daardoor gevoed. De wortels van mijn boulimia hechten zich in die periode.

Toen ik elf was scheidden mijn ouders en kwamen we in een zeer ingewikkelde mentale en financiële situatie terecht. Dat was heel heftig voor ons gezin en zeker ook voor mij. Omdat mijn lijf veranderde, als puber vlogen de hormonen door me heen, we lagen als gezin in een gigantische crisis én ik ging naar de middelbare school, met alle spanningen van dien. Ik woonde bij mijn moeder maar zij kon geen moeder zijn op dat moment, en die had ik echt nodig. Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat ik op mijn 14^e het huis uit ben gegaan. Eerst naar een woongroep en daarna naar pleegouders.

Ik begon voorstellingen en ‘spoken word’ voordrachten te maken, reisde wat, werd aangenomen op de Regie Opleiding van de Toneelacademie in Amsterdam, de stad waar ik mijn zelf gekozen familie stichtte. Onderweg raakte ik in een grote knoop. Een knoop die ik voelde maar niet durfde te zien. Mijn lieve vriendin M. wel, zij spiegelde mij op de liefste manier: hard in de boodschap, zacht op de mens. Ik voelde me geconfronteerd én gedragen in een zacht veren bedje. Ik schreef me gelijk in bij Human Concern, waar zij zelf ook in therapie zat. Ik was mijn vertrouwen in hulpverlening inmiddels verloren en geloofde in ‘alles zelf kunnen en moeten oplossen, middels een spiritueel pad’. Maar als zelfs M. het fijn had bij een therapeut dan móést ik het ook wel fijn vinden.

Toen werd ik uitgenodigd voor een intake

Toen ik werd uitgenodigd voor een intake, schrok ik want nu kwam het opeens heel dichtbij. Maar goed, daar ging ik, het diepe in. Ik vloog eerst naar mijn toenmalige vriend in Marokko om mijn relatie met hem te verbreken en besloot mijn opleiding tijdelijk te stoppen en met alle ruimte dit proces aan te gaan. De knoop bleek nog groter dan ik dacht. En het was geen makkelijk proces. Het was vallen en opstaan en leren te vertrouwen dat als ik viel, ik ook weer zou opstaan. Het was leren dat ik niet mijn eetstoornis ben. Het was leren mild te zijn voor mijzelf. En dat was zo eng. Jarenlang leefde ik langs een hele set aan regels. Zo kwam ik mijn dagen door. Het was vreselijk verstikkend, maar het gaf me controle en houvast. Om die regels los te laten en mezelf niet af te straffen wanneer ik dat deed, was gigantisch moeilijk. Want waar moest ik dan op leunen? Wat zou dan mijn houvast zijn? Heel langzaam verschoof de balans.

Ik ben nu elf maanden uit behandeling. Nog steeds ‘val’ ik af en toe. Maar ik ben inmiddels genoeg dagen doorgekomen zonder mijn eetstoornis. Dat geeft me een enorm vertrouwen. En als ik dit schrijf en me bewust word van de tijd sinds mijn laatste behandeling, dan laat dit alles me zien hoe ver ik ben. Daar ben ik zo trots op en mijzelf dankbaar voor!

Jezelf alleen met jezelf vergelijken, dat is een voldoenend gevoel

Het is nog altijd leren en leren en leren. Maar daar vind ik nu plezier in, ik durf nu mijn gevoelens ook echt te voelen. Ik durf nu pijnlijke ervaringen aan te raken. En ik weet wie er om mij heen staan om op terug vallen. Het is een belangrijk inzicht geweest: iemand die haar been breekt, zal altijd in meer of mindere mate gevoelig en oplettend zijn op dat been. Zo zal ik ook altijd gevoelig zijn voor eetregels en diëten. En dat is prima. Ik weet het inmiddels een plek te geven. Ik heb geleerd dat er stemmen zijn die je niet hoeft te volgen.

Tijdens mijn eerste therapiedagen deelde ik met mijn fantastische therapeute dat ik bij mijn herstel een chocoladefontein en prachtige lingerie wenste. Én ik wilde een groot, groot feest. Afgelopen mei kwam dat feest, vanwege ‘our dear covid’ niet zo groot als in mijn dromen, maar de chocoladefontein was er, al mijn geliefden, en ik had een prachtig glitterpak aan! Inmiddels deed ik mijzelf ook de lingerie cadeau.