Lieve jij,
Mijn ervaringsdeskundige Therapeut heeft mij in januari 2017 gevraagd om een blog te gaan schrijven voor Human Concern. Dit naar aanleiding van een brief die ik aan mezelf had geschreven en aan haar had voorgedragen. Mijn therapeut was hier door geraakt en vroeg of ik iets dergelijke met jou wilde gaan delen. Maar ik, Rixt, wil dan iets anders maken, iets beters, iets meer gericht op de lezer dan op mijzelf. En zo begon het proces van het willen schrijven van een blog voor jou (als lezer) maar daarbij ook nog om de lat torenhoog te leggen. De motivatie werd minder en het uitstelgedrag nam toe. Mooi gegeven op zich, want wat zit hier onder? Perfectionisme! Jup! Want het liefste wil ik een brief schrijven die lezers doen herstellen van hun eetstoornis. Had ik die kracht maar… en zo verstreken er nog meer dagen en weken (lees; maanden).
Want wat is nou de beste herstelformule? Ik als ex-eetgestoorde zou dit toch moeten weten? Wat als ik op dit moment ga schrijven over hoe fantastisch het leven na een eetstoornis is? Zal dat jou motiveren? Ja, misschien inspireren, maar niet herstellen. En zo gingen er nog heel wat dagen voorbij en was ik alweer bijna vergeten dat ik de vraag van mijn Therapeut kreeg over het schrijven van deze blog. Dit zo bijzonder vond, me zo vereerd voelde. Alleen omdat ik me aan het richten was op hoe perfect hij zou moeten zijn… Zo was het ook bij mijn eetstoornis; het leven ging aan me voorbij omdat ik een bepaald beeld van mijzelf wilde nastreven, wilde worden. Hierdoor wilde ik de controle over eten hebben, dun zijn! Maar eigenlijk, wat hier onder andere onder dreef, was dat ik niet wilde voelen, waardoor ik ook niet het geluk na ellende kon voelen. Het leven ging aan mij voorbij omdat ik mij focuste op eten en niet eten, extreem bewegen en nog meer compensatie gedrag vertoonde om zo uiterlijk perfect te zijn maar innerlijk steeds meer meer af sterven was.
“On the other side of fear, lies freedom”
Misschien ben je op zoek naar hulp? Misschien wil of durf je niet? Misschien heb je al de hoop gevonden om te herstellen of misschien ben je nog op zoek naar die hoop? Waar je ook staat in je proces, welke angsten je ook kent; weet dat deze quote echt waar is! Aan de andere kant van angst bevindt zich vrijheid. Misschien ken je het wel, de vrouwelijke (hysterische) angst voor spinnen. Op een avond zit je heerlijk alleen op je kamer en daar zit het dan; De spin, de angst. Niemand anders kan hem pakken dus je bent op jezelf aangewezen. Vervolgens weet je op wat voor manier ook de spin te pakken/ killen/ z’n vrijheid te geven en voel je je weer op je gemak. Je hebt je angst overwonnen door jezelf de vrijheid/ relaxtheid te geven. Dit is ook wat onder andere bij mij en mijn herstel van mijn eetstoornis heeft geholpen. Stapje voor stapje mijn angsten, oppervlakkig maar ook onderliggende aangaan.
Het begon bij het uitstellen van mijn bewegingsdwang tot dit niet meer nodig hebben, stapje voor stapje. Tot het eten van een snoepje naar het kunnen eten van een pizza. En om uiteindelijk mezelf weer te durven wegen, het getal op de weegschaal zonder angst of schaamte weer te kunnen zien, met ook nog eens een dosis liefde. Klinkt misschien makkelijk, was het niet. Het was een groot, ellendig gevecht. Maar ik wist dat dit, voor mij, de enige weg naar vrijheid zou zijn. Naar een leven zonder eetstoornis. Naar het weer worden van mijzelf, het weer leren voelen, het weer leren leven!
Vaarwel eetstoornis
Graag wil ik nog een heel persoonlijk iets met je delen. Onderstaand een stukje uit de brief die ik naar mijn ex-eetstoornis heb geschreven, toen ik al hersteld was maar er nog één angst was vanuit mijn eetstoornis die ik aan wilde gaan. Dit is een deel van de brief waar ik eerder over schreef. Ik hoop dat het je een inzicht geeft of misschien wel inspireert. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik gun het je zo!
