Bij Human Concern wordt niet alleen gekeken naar het verstoorde eetgedrag, maar ook de onderliggende problemen. Hierdoor weet Esther inmiddels goed te vertellen waar de wortels van haar eetstoornis liggen. Ze vertelt: In de eerste fase van mijn behandeling bij Human Concern ben ik veel te weten gekomen over hoe en wanneer mijn eetstoornis is ontstaan. Ik heb een vrij onveilige jeugd gehad. En ook ben ik hooggevoelig. Mijn vader was manisch depressief en daar ging binnen ons gezin veel aandacht naar uit. Mijn broer en ik hebben in onze jeugd zeker wel voldoende liefde en aandacht gehad, maar op emotioneel vlak was er niet de juiste support om uit te groeien tot een zelfdenkend individu met voldoende eigenwaarde. Daarbij kwam dat mijn tijd op de middelbare school niet prettig was. Ik werd gepest en dat knaagde aan mijn zelfbeeld. Toen mijn eerste vriendje ook nog eens kritisch was op mijn uiterlijk, leidde dat er voor mij toe dat ik mijn zelfbeeld steeds meer liet afhangen van de mening van mensen in mijn omgeving. Gevolg hiervan was dat mijn eigen ik niet tot ontplooiing kwam. Later, zo rond mijn 20e, volgde ik mijn eerste dieet en achteraf gezien bleek dit een eerste aanzet voor mijn eetstoornis. Het diëten lukte heel goed en ik viel veel af. Daarna kreeg ik heel veel angst om weer aan te komen. Dat zorgde ervoor dat ik nadat ik gegeten had, ging compenseren.’
Mentale problemen
Jaren voordat Human Concern in beeld komt, is Esther al in behandeling geweest voor mentale problemen. Dit is enige tijd nadat ze haar vervolgopleiding heeft afgerond. Ze komt in de zoektocht naar een baan terecht bij het arbeidsbemiddelingsbureau en via hen wordt ze voor verschillende soorten werkzaamheden uitgezonden. Dit blijkt telkens geen succes te zijn en na een aantal gesprekken bij het arbeidsbemiddelingsbureau wordt de conclusie getrokken dat Esther mentaal gezien niet klaar is om te gaan werken, maar eerst met zichzelf aan de slag moet. En zo komt Esther terecht bij een dagbehandeling binnen de GGZ. Ze vertelt: ‘Twee jaar lang ben ik in behandeling geweest voor verschillende mentale problemen. Bij die instantie is destijds ook officieel vastgesteld dat ik boulimia had. In die periode heb ik veel geleerd over wat mijn grenzen zijn en om deze ook te durven stellen. Ook kreeg ik therapie voor de eetstoornis, maar dat heeft mij destijds niets gebracht. Al heb ik toen wel steun gevonden en ook veel geleerd, het heeft niet tot volledig herstel geleid.
Ik heb dan misschien wel voor altijd boulimia
Na het afronden van de dagbehandeling ging ik door met therapie en had ik ambulante gesprekken bij een psycholoog. Ook hier was mijn eetstoornis onderwerp van gesprek. Deze persoon had daar een duidelijke persoonlijke mening over en die was dat er drie groepen mensen met een eetstoornis zijn: één groep heeft maar even een eetstoornis, de andere groep overlijdt aan zijn/haar eetstoornis en de laatste groep heeft voor altijd te maken met de eetstoornis. Toen heb ik mezelf al snel in de laatste groep ingedeeld en daarbij bedacht: ik heb dan misschien wel voor altijd boulimia, maar ik ga er wel mee leren leven En met dat besef gaat Esther vervolgens het leven aan. ‘Ik heb een baan gevonden, ik heb vrijwilligerswerk gedaan, ik heb mijn man leren kennen en een gezin gesticht. Dat laat zien dat ik ondanks het hebben van een eetstoornis toch veel moois heb weten te bereiken. Tot mijn 46e wisselden periode zich af, enerzijds boulimia, anderzijds diëten. De boulimia leek dan verdwenen te zijn, maar als de restricties wegvielen kwam hij weer de kop op steken. De boulimia was sluimerend aanwezig, diëten was een verlengstuk ervan. Pas toen ik het achterliggende stuk aanging en aan pakte verdween de boulimia en ontdekte ik een grijs gebied. Ik hield dit altijd verborgen voor mijn omgeving en daardoor voelde de eetstoornis als een schaduwleven. Ik vond het heel lastig hier iets over te delen en kreeg het naar mijn idee ook nooit goed uitgelegd. Bovendien schaamde ik me ook voor mijn gedrag en wilde ik mijn gezin er niet mee belasten. Het gaf me een eenzaam gevoel. Op een gegeven moment ging ook mijn lichamelijke gezondheid lijden onder mijn boulimia. Dat was het eerste moment waarop ik bedacht dat ik graag wilde herstellen, ik wist alleen niet goed hoe. Alle zelfhulpboeken had ik inmiddels wel gelezen en hadden er niet voor gezorgd dat ik mijn weg naar herstel vond.’
Door corona knapte er iets bij mij
Esther herinnert zich nog goed welke situatie er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ze zich heeft laten doorverwijzen naar Human Concern. ‘In de eerste golf in 2020 kreeg ik corona. Hier was ik erg ziek van en ik viel enorm af. Toen de coronaklachten weg waren, was ik blij. Totdat ik me besefte dat ik eigenlijk alleen maar blij was omdat ik zo was afgevallen. Daardoor knapte er iets bij mij en kwam ik bij de huisarts terecht. Via de huisarts had ik een aantal gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts (POH-GGZ), die me vervolgens doorverwees voor gespecialiseerde hulp. Zelf had ik inmiddels al veel online onderzoek gedaan en een voorkeur voor Human Concern. Er waren veel dingen die me
aanspraken: een duidelijke website met goede uitleg. Maar ook meteen de bevestiging dat herstel mogelijk is en dat behandeling niet alleen over eten gaat, maar juist ook over wie jij bent als persoon.’
Pittige intake
Over de behandeling zelf is Esther heel tevreden. ‘De intake vond ik heel pittig. Er werden veel vragen gesteld en ik werd echt met mijn neus op de feiten gedrukt. Ook kwam ik erachter dat ik naast mijn eetstoornis te veel dronk. Later begreep ik dat dit aanverwant was aan de eetstoornis. Alcohol verdooft, dempt en kan een vlucht zijn. Om de behandeling te kunnen starten moest ik hier volledig
mee stoppen, ik ben heel trots dat dat me tot op de dag van vandaag is gelukt. Tijdens de intake kreeg ik ook de ruimte om aan te geven wat voor een soort therapeut helpend zou zijn voor mij. Heel prettig dat daar aandacht voor was. Vanaf het eerste moment heb ik me thuis gevoeld bij Human Concern. Bij elk contact voelde het alsof het hele team er speciaal voor mij was. Dat was enorm prettig. Doordat de Ervaringsprofessionals bij Human Concern persoonlijk ervaring hebben met een eetstoornis, voelde die band ook al snel heel persoonlijk.’
Heel veel geleerd
Esther heeft tijdens haar behandeling heel veel geleerd. ‘Ik heb optimaal geprofiteerd van de behandeling, ik heb alle afspraken met specialisten en mijn therapeut ten volste benut en hard gewerkt. Ik ben heel eerlijk tegen mezelf geweest en me opengesteld. Van de diëtiste heb ik bijvoorbeeld weer een gezond eetpatroon geleerd en van de ervaringsprofessional veel over mezelf en de functie die boulimia voor mij had. Mijn eetstoornis was een copingmechanisme om om te gaan met het leven. Zo had ik een aantal kernwaarden voor mezelf ontwikkeld, die heb ik in mijn therapiesessies kunnen ontrafelen en ontkrachten: ‘ik ben niet de moeite waard’ is geworden ‘ik ben wél de moeite waard’, ‘ik hoef niet gezien te worden’ is nu ‘ik mag gezien worden’ en ‘ik ben kwetsbaar’ werd ‘ik sta in mijn kracht’. Nu ik mijn behandeling heb afgerond kan ik zeggen dat ik compleet anders in het leven sta. Ik sta veel meer in verbinding met mezelf en met mijn omgeving. En boven alles kan ik zeggen dat ik na al die jaren hersteld ben van boulimia.’
Mijn grote droom
Ook kijkt Esther met een positieve blik naar de toekomst. ‘Mijn grote droom is om mijn ervaringsdeskundigheid op het gebied van eetstoornissen in te kunnen gaan zetten om anderen te helpen.’ Een mooie stap heeft ze hiertoe al gezet door op dit gebied trainingen en workshops te volgen. Wat Esther graag mee wil geven aan mensen die nu tegen zaken wat betreft mentale gezondheid aanlopen zou ze willen zeggen: Zoek professionele hulp. Je hoeft je problemen niet in je eentje op te lossen. Neem een vriend, vriendin of de huisarts in vertrouwen. Er is zoveel meer begrip en wil om je te helpen dan je denkt!
