Vol vertrouwen de toekomst tegemoet

Het verhaal van Remco start met ingrijpende gebeurtenissen op jonge leeftijd: op zijn 7^de verliest hij zijn vader en als hij middenin de puberteit zit op zijn 15^de, overlijdt ook zijn moeder. Halsoverkop verandert zijn thuissituatie en gaat hij met zijn broer en zus bij zijn oom en tante wonen. Hierop terugkijkend is dit voor Remco ook het moment geweest waarop zijn eetstoornis begon: ‘Ik mocht van mezelf niet echt ruimte innemen en had het gevoel dat ik hen tot last was’.  De eetstoornis gaf hem een vorm van controle en zorgde ervoor dat hij in die moeilijke tijd kon overleven.

Een gebrek aan stabiliteit

Helaas blijkt hij bij zijn oom en tante geen stabiele thuisbasis te hebben. Er is veel spanning en onuitgesproken woorden. Naast rouw speelt dat Remco’s oom vreemd gaat en hem anderhalf jaar lang deelgenoot maakt van zijn geheim. Een periode van stiekem doen over eten en zichzelf verstoppen op zijn kamer volgt. Weer zorgt de eeststoornis voor een vorm van controle. Uiteindelijk hakt Remco’s oom de knoop door en het gezin valt uit elkaar. Remco blijft samen met zijn tante achter, wat ervoor zorgt dat hun band groeit en sterker wordt. Iets dat Remco als positief heeft ervaren: ‘We letten op elkaar, zij op mij en ik op haar’. Dat letten op zorgt er ook voor dat er voor het eerst gesproken wordt over hoe Remco omgaat met eten. Toch ervaart hij dit nog niet als een probleem: ‘Ik nam het niet serieus, mijn gevoel mocht er niet zijn.’. Er wordt op dat moment dan ook nog geen stap naar hulp genomen.

Remco gaat op kamers en het gaat in eerste instantie heel goed met hem. Dat verandert op het moment dat zijn relatie uit gaat. Om een gevoel van controle te behouden valt hij terug op zijn eetstoornis. In een paniekaanval belt hij de huisarts en via die weg gaat Remco in therapie. Een eyeopener waarbij hij beseft dat hij een aantal dingen niet goed heeft verwerkt.

De stap naar hulp

De stap naar hulp om van zijn eetstoornis af te komen, komt er vervolgens ook. En die weet Remco zelf te zetten. Na een vervelende periode, beseft hij dat hij lichamelijk last heeft van zijn eetstoornis: ‘Ik voelde mijn hart al kloppen bij een klein stukje lopen’. Met fysieke klachten meldt hij zich bij de huisarts. Ook bespreekt hij daar dat hij te weinig eet en in zijn achterhoofd weet hij dat hij daarvoor ook psychische hulp nodig heeft. De huisarts en de praktijkondersteuner wijzen hem vervolgens op Human Concern. Remco neemt de stap om alle informatie door te nemen. ‘Laat het maar gebeuren’. Bij Human Concern volgt de diagnose anorexia, met ook kenmerken van boulimia.

In behandeling bij Human Concern

De eerste kennismakingen bij Human Concern zijn vanwege Corona allemaal online. Remco vond dit eigenlijk wel prettig: ‘De stap voelde kleiner, ik kon in mijn eigen bubbel blijven’. Wat hij ook als erg prettig ervaart is dat de therapie voor hem eigenlijk als vanzelf gaat: ‘Ik had gewoon een veilige basis nodig die ik niet meer had sinds mijn 15^e. Een veilige basis om dingen te mogen voelen en aan te geven. Dat was voldoende om te leren om mezelf serieus te nemen. De eetstoornis was voor mij een ‘tool’ geworden die ik automatisch aan zette om in de overlevingsmodus te gaan’. Tijdens het toewerken naar het eind van zijn behandeling merkt hij dat hij steeds minder heeft om over te praten: ‘Alle handvatten van de therapie wist ik toe te passen, moeilijke momenten in mijn dagelijks leven kwamen steeds minder voor’.

Remco’s laatste behandeling was uiteindelijk in september 2021. Een raad die hij wil meegeven aan anderen: ‘Tegenwoordig spiegelen we ons teveel aan het plaatje dat mensen online aan ons laten zien. Dit plaatje is altijd de beste versie van iemand. Niemand is elke dag de beste versie van zichzelf. Besef dat je leuk bent, zoals je bent.’. Eén van de doelen die Remco zichzelf stelde tijdens de therapie was om zijn eigen beste vriend te worden. Dat is gelukt: ‘Mijn gevoel mag er zijn en dat mag ik uiten. Daardoor kan ik er ook voor anderen zijn’. Mindere dagen blijven ook bestaan, maar voor die dagen is er het vertrouwen om terug te vallen op lessen vanuit de therapie, fijne familie en lieve vrienden. Vol vertrouwen gaat hij zijn toekomst tegemoet.