Client van Human Concern in AD

Ingrid (25), die vanwege privacyredenen haar naam liever niet in de krant wil, is één van de cliënten die in de kliniek in Bilthoven werd behandeld. Aan de buitenkant zie je niks aan haar. Ze ziet er gezond uit. Ze is kleuterjuf op een basisschool. Eén dag in de week gaat ze naar de therapie. Dat ging een halfjaar zo, op 31 december was ze klaar.

De anorexia heeft lang in Ingrid gesluimerd. De eetproblemen begonnen op haar twaalfde en uitten zich in fases waarin ze bijna niets at en heel veel sportte. In de pubertijd at ze bijvoorbeeld alleen avondeten, want daar kwam ze door haar familie niet onderuit. Na de middelbare school ging ze een mbo sportopleiding doen. Daarna kwam ze in een sportschool te werken, waar de dwanggedachten vanuit haar psychische ziekte alleen maar erger werden. ,,Eens in de drie weken stapte ik daar op een speciale weegschaal, woog ik mezelf en rekende ik mijn vetpercentage uit. Als dat ook maar een klein beetje hoger was, kon ik wel janken.”

Ook tijdens het gesprek is duidelijk dat Ingrid het lastig vindt om over dit onderwerp te praten. Ze kijkt veel naar haar handen en antwoordt gesloten. Dat ze hier überhaupt over durft te praten, is knap, maar natuurlijk vooral heel confronterend. Door de eetstoornis was ze continu in strijd met zichzelf.

Ze had twee stemmen in haar hoofd: ,,De één zegt: ‘Eet, zoals ieder normaal mens’. De ander: ‘Je wil toch dunner worden? Doe het niet’.” De laatste stem won te vaak, waardoor Ingrid geregeld in een dip belandde. Ze besloot drie jaar geleden om hulp te vragen bij de huisarts. Die zond haar door naar een instantie waar ze haar niet konden helpen. Ze kwam weer terug en werd opnieuw doorverwezen, deze keer naar Human Concern.

Vanwege de polis van haar zorgverzekering moest ze een jaar wachten voor ze zich bij Human Concern kon melden. In het nieuwe jaar belandde ze op een wachtlijst en moest ze vervolgens ongeveer vier maanden wachten tot ze een intakegesprek kreeg. Dat vond ze zelf niet zo erg. ,,Zo kon ik nog even aan het idee wennen.” Dankzij de inspanningen van Human Concern is er nu een wachtlijst van maximaal vier weken bij hun klinieken.

Tijdens het intakegesprek werd er gekeken wat ze nodig had. Een arts, diëtist, cognitieve therapie, ambulante therapie? Ze deed een groepssessie en hield individuele gesprekken met een therapeut. ,,Ik zat in een groep met mensen met eetstoornissen waar ik nog nooit van had gehoord. Binge-eating, bijvoorbeeld. Dat vond ik wel even gek.”

Tijdens die afspraken onderzochten ze niet alleen de uitingen van de anorexia, maar vooral waar deze uit voort kwamen. In het begin was Ingrid sceptisch: de sessies maakten haar ziekte alleen maar erger. ,,Ik moest me ook wegen, wat ik al heel lang niet had gedaan. Dan dacht ik: hoe kan ik voor die tijd zoveel mogelijk gewicht verliezen?”

Maar al snel ging het beter. ,,Ik snapte eerst niet waar de anorexia vandaan kwam, want ik heb een goede opvoeding gehad en ben nooit iets tekortgekomen. Maar ik was heel perfectionistisch en onzeker. Als ik iets deed, ging ik er volledig voor. Er zat geen rem op mij. Door de therapie zie ik dat nu in.”

Ook bij Human Concern nemen ze het gewicht en eetgedrag van patiënt mee, maar er wordt ook gekeken naar waar dit vandaan komt. ,,We zeggen niet: eet die boterham, maar vragen: waarom heb je de boterham niet opgegeten?”

Nu wordt er volgens haar nog te vaak puur naar het lichaam gekeken, in plaats van de reden dat mensen doen wat ze doen. ,,Er kan van alles aan ten grondslag liggen. Een persoonlijkheidsstoornis, een persoonlijke gebeurtenis, een manier om de controle in je leven terug te krijgen. Het gaat er vaak niet eens om dat je dun bent. Voor mij bewees de anorexia dat ik iets kon.”