Toch kan iedereen dit anders invullen. Voor mij is écht leven genieten, liefde, verdriet, geluk, en alle emoties die een mens kan ondervinden. Dit is niet altijd vanzelfsprekend geweest. Ik was bang, doodsbang. Bang om verantwoordelijkheid te nemen, bang om voor mezelf op te komen, bang om te falen, bang om mezelf lief te hebben en bang om sociale contacten aan te gaan. Deze angst zorgde voor een terughoudende houding naar iedereen om mij heen. Ik isoleerde mij volledig van de buitenwereld om de confrontatie met mezelf te voorkomen. Ik bouwde een muur die niemand kon doorbreken en waardoor de eenzaamheid ieder moment toenam.
Contact
Op weg naar mijn herstel begon ik steeds meer te beseffen dat ik die muur zelf moest doorbreken om in contact te komen met mensen. Ik wilde heel graag écht leven, terwijl ik op dat moment nog niet wist wat dit inhield. Wel wist ik dat ik mijn ogen moest openen om de angst met het sociale te verbreken. Aan de ene kant onwijs spannend, maar aan de andere kant werd ik ook nieuwsgierig naar hoe het leven zonder eetstoornis zou zijn. Stap voor stap durfde ik contact te leggen met leeftijdsgenoten. Dit kwam volledig uit mezelf en het belangrijkste, ik deed het voor mezelf. Het is een belangrijke keuze geweest in het proces van mijn herstel. Iets voor mezelf doen en niet voor een ander. Voor vele zal dit een enorme drempel zijn, maar het is het volledig waard. Ik werd me ervan bewust dat ik er óók mocht zijn. Dit gebeurde niet in één keer. Het is een langdurig proces van vallen en opstaan. Van mensen ontmoeten, plezier maken, liefde en geluk tot verdriet, afscheid en pijn. Juist dit hoort bij het échte leven. Tijdens het herstel van mijn eetstoornis leerde ik alle emoties kennen die ik al die tijd had verstopt. Ik leerde ze niet alleen kennen, maar ik leerde ook om ze te accepteren en er mijn weg in te vinden. Het is oké om verdriet te hebben, het is oké om blij te zijn, het is oké om boos te zijn. En het allerbelangrijkste, het is oké om je gevoelens en emoties te uiten naar je omgeving. Iedereen heeft mij altijd gesteund tijdens mijn worstelingen, echter het verschil was nu dat ik deze steun accepteerde. Langzamerhand stond ik steeds meer open voor contact. Ik maakte vriendinnen, werd verliefd en was meer open naar mijn ouders. Deze positieve relaties zijn een belangrijke factor in het herstel van mijn eetstoornis geweest.
Ik moet eerlijk toegeven dat vrienden maken nog steeds niet mijn sterkste kant is, maar ik kan wel zeggen dat ik een paar positieve relaties heb die mij heel waardevol zijn. Ik denk dat we ons moeten richten op het positieve, omdat het iets is wat je verder helpt. Uit ervaring weet ik dat het ongelofelijk zwaar is om positief te zijn als je in een zwart gat bent beland. Ik dacht dat ik voor altijd een eenzaam gevoel zou hebben. Maar toch is het mij gelukt om mijn eetstoornis te overwinnen. Ik ben dankbaar dat ik deze strijd overwonnen heb. Trots op mezelf dat ik kan doen waar ik gelukkig van wordt. Sporten is bijvoorbeeld een motivatie geweest om goed voor mezelf te zorgen. Als ik goed voor mijn lichaam zorg, dan kan ik doen waar ik gelukkig van wordt. Tijdens mijn herstel ging ik mijn lichaam waarderen om wat ik wél kon. Dat mijn benen mij brengen waar ik wil, dat ik kan voelen met mijn handen, dat ik mijn gezicht kan blootstellen aan de zon en de wind. Ik verlang niet van mezelf om mijn lichaam te aanbidden, maar wel om mezelf te accepteren om hoe ik ben. Ik kan tevreden zijn met mezelf, zowel innerlijk als uiterlijk.
Dichte deur
Op de dag van mijn laatste therapiesessie gooide ik de deur dicht. De deur, de toegang tot mijn eetstoornis. Al die tijd stond die deur nog op een kiertje. Zo had ik het gevoel dat ik altijd nog terug kon naar mijn veilige wereld. Mijn omgeving heeft altijd het vertrouwen gehad dat ik mijn eetstoornis niet meer nodig had, alleen wist ik het zelf nog niet. Maar die dag werd het tijd om de deur dicht te doen, want die eetstoornis had ik niet meer nodig. En zo denk ik er, bijna een jaar later, nog steeds over.
