Stefanie vertelt: ‘Als ik terugkijk op mijn tienerjaren, dan stond deze periode qua eten vooral in het teken van diëten. Zowel mijn moeder als ikzelf waren hier altijd wel mee bezig. Toen ik 18 was, ging ik op kamers, maar achteraf gezien was ik daar eigenlijk nog niet klaar voor. Naast het diëten, verloor ik mezelf in eetbuien, die ik vervolgens weer compenseerde. Met de kennis die ik nu van eetstoornissen heb, kan ik zeggen dat ik veel symptomen van boulima vertoonde. Omdat ik een ‘normaal’ gewicht had, was voor de buitenwereld niet zichtbaar dat ik worstelde met negatieve gedachten en verstoord eetgedrag. Dit voelde enorm eenzaam.’
Vanaf Stefanies 25e volgt een periode van een ‘normaler’ eetpatroon, ze raakt namelijk zwanger van haar eerste kind. En inmiddels mag Stefanie zich trotse moeder noemen van drie kinderen. De wil om een goed voorbeeld te zijn voor haar kinderen, geeft haar voldoende motivatie om beter om te gaan met eten. Ook de eetbuien en het compenseergedrag verminderen aanzienlijk. Maar helaas krijgt Stefanie als ze 37 is te maken met een aantal ingrijpende gebeurtenissen, waardoor ze zich weer verliest in verstoord eetgedrag. Ze vertelt: “Mijn moeder werd totaal onverwachts ernstig ziek en een behandeling bleek niet mogelijk. Na zes maanden waarin mijn zus en ik haar thuis hebben verzorgd, is zij overleden. De relatie met de vader van mijn kinderen liep daarna op de klippen. Ook kreeg onze oudste zoon rond die tijd de diagnose autisme. Ik voelde me niet gezien en het voelde alsof niemand wilde luisteren naar mijn problemen. Omdat ik niet goed in mijn vel zat, was ik heel bang om net als vroeger terug te vallen in eetbuien. Dat gebeurde niet, maar wel probeerde ik steeds minder te eten. Ik vertrouwde mezelf en mijn lijf niet meer. Mijn lichaam en geest waren totaal vervreemd van elkaar.”
Een hoofd vol vragen
Dit was het moment dat er bij Stefanie heel veel vragen opspeelden. Die gingen over het ontstaan van de eetstoornis en de functies die deze had in haar leven. Ook over haar emotionele beleving van zaken die op haar pad kwamen, stelde ze zich vragen. Hoe kwam het dat zorgen voor haar kinderen zo vanzelf ging, maar zorgen voor zichzelf zo anders lag? Waarom was ze toch zo onzeker en bang om fouten te maken, wat was verdriet eigenlijk voor haar en hoe voelde dat? Hoe moest je lief zijn en zorgen voor jezelf in plaats van de focus steeds op haar kinderen te leggen? Ook vroeg ze zich af of ze ook niet haar grenzen meer moest aangeven in plaats van steeds in dezelfde valkuil te stappen. Wie of wat kostte of gaf haar energie? En hoe kon ze de dromen waarmaken die ze voor haar eetstoornis er was, had? Om hier de juiste antwoorden op te vinden, ging ze op zoek na ar professionele hulp.
De stap naar hulp
Stefanie vertelt: “In de periode na mijn scheiding heb ik hulp gezocht voor mijn mentale problemen en ben ik in behandeling geweest bij een Psycholoog. Deze heeft mij geholpen de ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven een plek te geven. Mijn verstoorde eetgedrag en de emoties die hierbij kwamen kijken, werden in die behandeling onvoldoende aangepakt. Toen ik eindelijk ook zelf inzag dat mijn verstoorde eetgedrag mijn levenslust zo enorm beïnvloedde, viel het tegen dat er weinig tot geen passende hulp te vinden was. Een behandeling wilde ik ook alleen aangaan als dit paste naast mijn gezin en drukke baan, die ik niet wilde opgeven omdat dit mij zoveel energie gaf ondanks alles. Via de huisarts kreeg ik twee namen van instanties door. De eerste wilde mij niet in behandeling nemen omdat ik te oud was. Ze hadden er weinig vertrouwen in dat ik zou herstellen. De tweede naam was die van Human Concern en gelukkig bleek mijn leeftijd hier geen belemmering. Ik was zo blij en hoopvol dat ik hier mijn weg naar herstel mocht gaan starten!
In behandeling bij Human Concern
Bij aanvang van mijn behandeling bij Human Concern was ik opgelucht en hoopvol. Ik zat namelijk tegenover een Ervaringsprofessional die begreep dat mijn eetstoornis en de gedachten die daarbij hoorden, voelden als een verborgen dubbelleven. Er was een persoonlijkheid die zichtbaar was voor de buitenwereld en een persoonlijkheid met eetstoornis die onzichtbaar was en waarvan de gedachten aanvoelden als een soort zware, zwarte schaduw op mijn schouders. En iedere dag werd deze schaduw zwaarder en zwaarder. Samen met mijn Therapeute ben ik gaan zoeken naar wat ten grondslag lag aan dit gevoel. Laag voor laag kwamen we daar in mijn behandeling dichter bij. In het begin kon ik vertellen over mijn eigen verhaal alsof het over een ander ging. Ik was de acteur van mijn eigen leven, maar wist absoluut niet meer welke emoties ik voelde. Zowel wat betreft positieve als negatieve gevoelens was het een chaos in mijn hoofd. Met behulp van tekeningen, schilderijen, verhalen en opdrachten werd ik steeds meer mezelf. Iemand die ik nog nooit had gekend. Mede dankzij de creatieve opdrachten en gesprekken durfde ik open te zijn over mijn leven. Niks was raar en dit voelde als een enorme opluchting en redding. Zo besprak ik voor de eerste keer mijn jeugd en de hindernissen die ik onderweg was tegengekomen. Mijn overgevoeligheid mocht er zijn, werd niet veroordeeld. Doordat ik me veilig voelde tijdens de sessies durfde ik te vertellen wat voor rol eten én niet eten in mijn leven speelde. Maar pas tegen de tijd dat ik dit zelf onder ogen begon te zien, werd de hulp ingeschakeld van een Diëtiste. Mijn angst voor eetlijsten en de weegschaal werd besproken en er werd een passende manier gevonden om mij langzaamaan weer kennis te laten maken met een ‘normaal’ eetpatroon en dito lichaamsbeleving. Wat vind ik lekker om te eten? Wat heeft mijn lijf aan voedingsstoffen nodig? Wie kan me helpen tijdens dagen waarop eten een grote rol speelt en die ik als moeilijk ervaar?
Belangrijke inzichten
De belangrijkste dingen die ik heb geleerd bij Human Concern zijn hulp vragen, je grenzen aangeven en accepteren wie ik ben. Vooral dat laatste was heel erg waardevol, want hierdoor hoefde ik me niet meer te schamen voor mezelf en durfde ik uit te spreken wat er in mijn hoofd omging. Alle negatieve gedachten en twijfels waren de bouwstenen voor mijn eetstoornis. Natuurlijk zijn er af en toe dagen dat ik me niet goed voel, maar deze mogen er zijn. Ik probeer dan ook deze dagen te omarmen en goed voor mezelf te zorgen. Want ondertussen weet ik hoe ik dat moet doen.
Het leven zonder eetstoornis
Human Concern lost niet al je problemen in het leven op, die zullen ook na je herstel komen en gaan. Maar zij geven je de goede richting en laten je zien dat je het leven aankunt met al zijn ups en downs, zónder eetstoornis. Je moet dus wel zelf op het pad blijven lopen en alle kleine en grote hindernissen en obstakels trotseren, maar dat ben je waard. Ik ben hersteld van mijn eetstoornis. En dat is zoveel meer dan ik ooit verwacht had!”
