In de film Kate’s Secret vond ze als zestienjarige een oplossing voor haar eetgrage gedrag en uitdijende lichaam: de vinger in haar keel. Zichzelf uithongeren had ze heus ook geprobeerd, maar al snel ontdekte ze dat ze gewoonweg te veel van eten houdt. Ook toen al had ze eetbuien: als ze moeite had om ergens mee om te gaan, als gewoonte, als ze een soort blindheid voelde en niets anders meer wist te doen om een gevoel van controle te verkrijgen. Een eetbui toonde zich een enorme escape, een verdovend middel… spugen na afloop gaf een gevoel van grote ontlading.
Bang voor de reacties van mensen
Mirjam: “Boulimia is een gevangenis, een eenzame opsluiting van 21 jaar, omdat ik het niemand wilde vertellen. Als de dood was ik voor de mogelijke reacties. Straks zouden ze zeggen: ‘Die is niet goed wijs’. Ik was ongelukkig en wist niet hoe me te verhouden tot jongens, tot meisjes. Ik voelde onvrede over mezelf en verafschuwde m’n lijf. Ik ging door het leven als het meisje met de grote bek en wist in negatieve zin veel aandacht te trekken. Ik had een groot talent voor het kiezen van vriendjes die niet goed voor me waren. Door te eten en weer over te geven, voelde ik me onkwetsbaar. Mijn wisselende overgewicht gaf me bovendien een extra schild tegen de harde buitenwereld. Een keer heb ik mijn moeder verteld over mijn eetbuien en zijn we een traject gestart, maar al snel voelde ik: deze mensen snappen er niets van. Ik ben ermee gestopt en heb mijn moeder wijs gemaakt dat het over was en dat ik er niet meer met haar over wilde praten.”
“Zo heb ik jarenlang afgetobd. Tot ik in 2012/2013 de bodem bereikte in een relatie met een man die al heel lang niet goed voor me was. Ik biechtte hem op dat ik een eetstoornis had en mijn grootste angst kwam uit: ‘Je bent gek’, zei hij. Dankzij onze relatietherapeut kwam ik terecht bij Stichting Human Concern – centrum voor eetstoornissen. Ondertussen verslechterde de situatie met mijn (ex-)vriend en woonde ik noodgedwongen nog steeds samen terwijl ik de relatie beëindigd had. Iets in mij was strijdbaar. Ik laat me niet kapot maken, dacht ik steeds.”
Wielrennen in plaats van overgeven
“Met windkracht 12 tegen heb ik mijn boulimia overwonnen. Mijn eerste stap naar herstel zette ik in januari 2013, toen ik nog op de wachtlijst stond bij Human Concern. Ik had net alles eruit gegooid en keek mezelf aan in de spiegel. Geloof me, dan zie je er niet fraai uit. ‘Nu is het klaar’, zei ik. En dit is de laatste keer geweest dat ik heb overgegeven. Dat ik in die periode constant extreme bloedneuzen had en bang was dat ik een hersenbloeding zou krijgen als ik zo doorging, speelde een grote rol. Ik wilde nog niet dood.”
“Maar makkelijk was het zeker niet. M’n eetstoornis was m’n houvast geweest en ik zat in zo’n moeilijke situatie. Ik besloot meer te gaan wielrennen en ontdekte al snel hoe fijn het was om een nieuwe, gezondere uitlaatklep te hebben. In mei startte ik de behandeling en direct ervoer ik (h)erkenning en een grote klik met mijn therapeute. Ik vond het zo fijn dat zij een ervaringsdeskundige therapeut is. Zij wist waar ze het over had en waar ik het over had. Zij kon me aanvullen als het mij even niet lukte. De sessies kwamen vaak diep bij me binnen, omdat ze zo confronterend waren. Ik zag in hoe ik steeds van mezelf weg ging. Nooit eerder had ik me afgevraagd hoe iets voor mij is en daardoor ging ik vaak over mijn grenzen heen.”
“Ik leerde ook hoe ongelooflijk neerbuigend ik tegen mezelf sprak. Zo moest ik eens bijhouden welke negatieve gedachten ik over mezelf had. Binnen een uur had ik twee A4’tjes vol en wist ik: maar zo wil ik niet langer met mezelf omgaan. Dit verdien ik niet. Ik leerde aandacht te geven aan wat ik wel mooi vind aan mezelf. Ik ben zoveel zachter geworden met haar hulp. Ik keur mezelf niet meer af en kan nog steeds emotioneel worden als ik aan die zelfkastijding terugdenk.”
Ik was het niet waard om van te houden
“Ik heb spijt van wat ik mezelf heb aangedaan al die jaren. Tot aan het moment voor de spiegel was ik doelbewust bezig om mezelf kapot te maken. Natuurlijk wist ik dat een eetbui schadelijk is voor je gezondheid, maar toch deed ik het. Diep in mij had zich het gevoel genesteld dat ik het niet waard was om van te houden. Ik deed er niet toe. En dit werd ook steeds bevestigd. Het feit dat mijn biologische vader nauwelijks een rol heeft gespeeld in mijn leven, heeft sporen achtergelaten. De therapie bij Human Concern heeft me doen beseffen dat ik zeker iets waard ben. Ergens wist ik dit, want altijd als het tegen zat, voelde ik: mij krijg je er niet onder. Ik wist altijd weer op te krabbelen, hoezeer en hoe vaak het ook tegenzat. Een goede vriendin zei laatst tegen me: ‘Jij bent net een feniks. Elke keer verrijs je weer uit de as en komt er een nog mooiere vogel voor terug.’ Dit vond ik een groot compliment. Ik ben echt trots op mijn veerkracht.”
“De documentaire ‘Emma wil leven’ heeft veel verdriet bij me losgemaakt. Verdriet over Emma en het feit dat het haar niet gelukt is. Maar ook verdriet over het langdurige en zware gevecht dat ik leverde totdat ik met Human Concern in aanraking kwam, totdat ik besloot dat het klaar was en dat ook ik wilde leven. Nu ik aan de andere kant sta, weet ik dat dit een geweldige beslissing is geweest. Het lijkt misschien alsof je een vrije val gaat maken, maar in de praktijk valt dit mee. Ik heb mezelf tot op het bot leren kennen en alle bouwstenen weer bijeen geraapt: waarom ben ik zoals ik ben? Waarom handel ik zo? En door hierachter te komen, heb ik de eetstoornis niet meer nodig.”
Boulimia: geheime, onzichtbare ziekte
“Ik denk weleens dat boulimia een grote, geheime, onzichtbare ziekte is. Er wordt weinig over gesproken en is makkelijk voor jezelf te houden. Dat maakt het zo eenzaam. Van mij weten ook nog veel mensen het niet en eigenlijk vind ik dit jammer, omdat deze eetstoornis juist meer in het licht mag komen. Daarom praat ik er nu openlijk over. Anorexia wordt al moeilijk begrepen, laat staan boulimia.”
“Nadat ik mijn behandeling had afgerond in 2014, heb ik een tatoeage van een racefiets op de binnenkant van mijn bovenarm laten zetten: mijn ‘life saver’. Ik leef nu echt en kan intens genieten. Inmiddels heb ik een ontzettend lieve vriend, iemand die echt voor mij heeft gekozen en naast me staat. Kort geleden heb ik ook afscheid genomen van een baan die niet goed voor me was: ik wilde trouw zijn aan mezelf.”
