Eetstoornis NAO
NAO staat voor Niet Anderszins Omschreven en wordt tegenwoordig OSFED (Other Specified Feeding of Eating Disorder) genoemd. Bij OSFED heb je symptomen van anorexia, boulimia en/of eetbuistoornis/BED, maar pas je niet helemaal in de classificatie die de DSM-5 heeft opgesteld. Het niet ‘precies in het plaatje passen’ heeft Jennifer lang dwars gezeten. Jennifer: “Je zag niks aan mij, ik keek wel rond op het internet, op zoek naar verhalen waar ik meer herkenning in zou vinden, maar die vond ik niet. Voor mij voelde de eetstoornis alsof ik niet spoorde en dat mijn problemen nooit meer over zouden gaan.”
Een eetstoornis als buddy
Jennifer is vandaag niet alleen gekomen, haar drie maanden oude zoontje Lenn en hond Noa zijn met haar mee. Bij binnenkomst rent de Jack Russel vrolijk de wachtruimte van eetstoornis behandellocatie Den Haag in. Nadat we even een fotomomentje hebben genomen, nemen we plaats in twee zachte witte fauteuils in de ruime behandelkamer op de begane grond en begint Jennifer te vertellen. Haar eetstoornis ging niet alleen over (niet) eten, haar eetstoornis was als een ‘buddy’ die haar hielp om te gaan met hele moeilijke gevoelens en gebeurtenissen. Jennifer: “Vanaf de dag dat ik naar de MAVO ging werd ik gepest. ‘Manwijf’ hoorde ik de hele dag door en bij alleen schelden bleef het niet… In de pauze zat ik altijd binnen en keek ik via een groot raam naar buiten. Echt naar buiten gaan deed ik niet meer, de pesters hadden dan vrij spel. Binnen, zittend achter het grote raam was ik ‘veilig’, de zon scheen op mijn gezicht zodat ik alsnog het gevoel had een beetje buiten te zijn. Totdat de dag kwam dat ik door het raam zag dat de pesters zich buiten op het plein hadden verzameld en ze allemaal naar mij wezen. Vervolgens liepen ze naar binnen om mij op te komen zoeken…”
Met iemand praten over alles wat haar overkwam deed Jennifer niet. Ze wilde anderen niet belasten met haar problemen en speelde thuis altijd mooi weer. Zonder dat ze er zichzelf bewust van was sloop de eetstoornis in haar systeem. “Ik ontbeet en lunchte niet meer, maar at als ik thuis kwam van school wel hele zakken borrelnoten leeg die in in mijn tussenuren had gekocht.” Haar lijden deelde ze met niemand, haar uitweg was eten en niet eten. Jennifer: “Ik dacht op een gegeven moment alleen nog maar aan eten. Ik was toen 14 jaar oud.”
Jennifer was vanaf kinds af aan altijd al ‘anders’. Geen typisch meisje meisje met haar korte haar en simpele en lekker zittende kleren. Voetbal was haar passie, ze was fanatiek en speelde op een hoog niveau. Maar ook daar werd ze niet geaccepteerd zoals ze was. Jennifer: “Op het veld dreigde een keer een trainer van de tegenpartij mijn broek naar beneden te doen omdat hij wilde weten of ik niet stiekem een jongen was. Ik vond het vreselijk maar deed alsof het me niets uitmaakte.”