Als we Kim vragen naar de periode waarin haar eetstoornis ontstond, vertelt ze: ‘In mijn tienerjaren deed ik op hoog niveau aan topsport, ik zat zelfs in de nationale selectie van de zwembond. Op mijn 18e besloot ik echter om hiermee te stoppen. Voor mij een bewuste keuze, ik voelde me bij de selectie niet voldoende gesteund en ik werd beter getraind bij mijn eigen vereniging.’ Deze keuze leidt ertoe dat Kim minder traint en opeens meer vrije tijd krijgt. Krampachtig probeert ze deze te vullen en dat geeft haar stress, ook voelt Kim zich in deze periode vaak alleen en down. Achteraf gezien had ze destijds veel angsten voor alles wat op haar pad kwam. Deze negatieve gevoelens zorgden ervoor dat ze behoefte krijgt aan een vorm van controle. Die vindt ze in verschillende zaken. Kim vertelt: ‘Er waren heel veel dingen in mijn leven waar ik controle over wilde houden. Zo wilde ik graag mijn studie heel goed doen en had ik daaromheen heel veel regeltjes, bijvoorbeeld over hoeveel uur per dag ik moest studeren. Ook had ik regels rondom sporten en hoeveel uur slaap ik nodig had, zodat ik naar mijn eigen mening gezond zou zijn. En daarbuiten waren veel kleine dingen, zoals vaak het nieuws checken en veel informatieve boeken lezen zodat ik ontwikkeld was. Maar voor mijn gevoel gaf mijn gedrag rondom eten mij de meeste controle, eten is er immers altijd.’
Het herkennen van de eerste symptomen van een eetstoornis
Op een gegeven moment begint Kim bij zichzelf dingen te herkennen waar haar naaste qua symptomen ook mee te maken had: het zorgen maken om haar uiterlijk en de bewuste gedachten over eigen eet- en beweeggedrag. Ze vertelt: ‘Eerst begon het vooral met heel gezond willen eten en allerlei regels daaromheen. En dat ging steeds verder, ik merkte dat ik ook steeds meer bezig was met het plannen van eetmomenten en dat alles wat met eten te maken had mijn gedachten ging beheersen.’ Het duurt ongeveer een jaar vanaf het herkennen van de eerste symptomen van een eetstoornis voordat Kim de stap naar hulp durft te zetten. Zelf zegt ze hierover: ‘Ik vond het moeilijk om aan mezelf toe te geven dat ik problemen had met eten en bewegen. En ook om dat te uiten richting mijn ouders. Ik wist van de situatie in mijn nabije omgeving wat het hebben van een eetstoornis je allemaal afneemt en wat het je allemaal kost. Dat wilde ik mezelf en anderen niet aandoen, ook mijn ouders niet. Daarom heb ik wel de stap gezet en aan mijn ouders verteld dat ik hulp wilde zoeken. Ik kon op dat moment nog voorkomen dat de symptomen erger werden en toen heb ik me via de huisarts aangemeld voor behandeling bij Human Concern. Bij Human Concern volgde ook echt een diagnose voor mijn eetstoornis, atypische anorexia.’
In behandeling bij Human Concern
De keuze voor Human Concern was voor Kim logisch: ‘Ik kende al iemand die in behandeling was bij Human Concern. Daardoor wist ik dat de behandeling hier niet alleen op de eetstoornis gericht is, maar juist ook op de onderliggende problematiek. Voor mijzelf was het al duidelijk dat mijn eetstoornis niet alleen om het eten ging, dat mijn gedrag rondom eten slechts een uiting was van iets anders. Dus daarom leek het mij prettig dat ik dat onderliggende in mijn behandeling kon gaan aanpakken en bespreken.’
De eerste maanden dat Kim in behandeling is, is ze nog heel erg zoekende. Ze vertelt: ‘Ik had een veel te druk hoofd. Daarin ratelde het maar door met allerlei dingen die ik moest, kunnen en of zijn. Om daaruit te komen wilde ik leren om naar mijn gevoel te gaan luisteren, maar ik had geen idee hoe. Als ik dat namelijk al probeerde, kwam vooral naar boven dat ik niks kon en dat alles mis zou gaan, ik was ‘nooit goed genoeg’. Door mijn Therapeute werd mij toen een boek over zelfcompassie aangeraden. Het lezen daarvan heeft mijn herstel een enorm positieve wending gegeven. Door zelfcompassie toe te passen kan ik nu makkelijker afstand nemen van al mijn gedachten van zelfkritiek . En daardoor lukt het me om rust te nemen of mijn angst te laten voor wat het is, zonder terug te grijpen naar controlesystemen zoals mijn eetstoornis. Waarom ik die controlesystemen dacht nodig te hebben zijn we ook gaan onderzoeken. Samen met mijn Therapeute kwam ik tot de conclusie dat ik een hooggevoelig en emotioneel persoon ben. Dat betekent voor mij dat ik mezelf moeilijk kan afschermen voor andermans gevoel en dat ik snel het idee heb dat ik dingen moet oplossen voor anderen. En ook dat ik veel angst heb over van alles in het leven. Daarom ontstond de behoefte om controle te hebben en ergens op uit te oefenen.’ In de behandeling leert ze hier op een andere manier mee om te gaan. Dat haar Therapeute een ErvaringsprofessionalⓇ is, geeft Kim veel rust: ‘Dat er iemand tegenover je zit die heeft kunnen herstellen van een eetstoornis voelt heel fijn en geeft ook vooral vertrouwen dat het goed kan komen. En dat iemand ook écht begrijpt wat je bedoelt en doormaakt voelde heel prettig.’
Een toekomst zonder eetstoornis
Op een gegeven moment is ze zo ver in de stappen die ze heeft gezet, dat ze haar behandeling bij Human Concern met succes afrondt. Om haar mentale gezondheid goed te blijven monitoren is ze nog veel bezig met mindfulness. Met nu normale, gezonde spanning gaat ze de toekomst tegemoet, waarin nog genoeg mooie uitdagingen op haar wachten. Het is bevrijdend dat ze dit zonder een eetstoornis kan doen.
