Miriam Leunig: “Ik maak me nu sterk voor meer openheid en gelijkwaardigheid in de GGZ”
Bij de kennismaking schudde de therapeut van Human Concern haar de hand en zei: “Ik zal je eerst iets over mezelf vertellen.” Haar mond viel open. Dit had ze als cliënt in 20 jaar GGZ nog niet meegemaakt. De tranen stroomden over haar wangen gedurende het hele ervaringsverhaal. ‘Ik zit tegenover iemand die me volledig zal begrijpen’, wist ze. ‘Die niets raar zal vinden en geen oordeel over me zal hebben. Die bovendien zelf genezen is. In haar stoel kan en wil ik ook ooit zitten…’ En dit is gelukt.
De hoop en het vertrouwen die ze uit deze ontmoeting haalde, gaven haar de moed om aan herstel te werken. Het voornemen om zelf op deze stoel te zitten, zorgden voor een ijzeren wil. En dit was nodig, want dat zij, Miriam Leunig (45), in staat zou zijn haar eetstoornis achter zich te laten, had ze nooit durven denken. Op haar elfde begon ze nog enigszins onschuldig met lijnen. In de daaropvolgende jaren troostte ze zich met eten of hongerde ze zichzelf uit. Ook sportte ze overmatig en hield ze haar leefruimte dwangmatig schoon en netjes. Toen ze op haar 24 ontdekte dat haar vader niet haar biologische vader was, raakte ze de kluts kwijt: want wie was ze nu echt? Nog sterker dan anders viel ze terug op dwang en controle, oftewel de eetstoornis. In 1996 volgde een klinische opname, erna met tussenpozen dagbehandeling en/of persoonlijke begeleiding. En soms leek het even beter te gaan.
In de spiegel kijken
Toen ze zich in 2012 met een ander probleem tot de GGZ wendde, zeiden zij: “Pak eerst je eetstoornis aan. Anders is het dweilen met de kraan open.” Op hun advies meldde ze zich bij Human Concern. Miriam: “Mijn therapeut hield me een spiegel voor met haar verhaal. Ik zag in dat ik door m’n angsten heen diende heen te gaan om deze te kunnen loslaten. Ik was als de dood dat ik nog meer van mezelf zou walgen als ik zou aankomen. Kon ik dit aan? Zij gaf me het vertrouwen dat ik het niet alleen hoefde te doen. Met haar hulp zag ik in dat het niet ging over hoe ik eruit zag, maar om wie ik ben en wie ik mag zijn, met al mijn mooie en minder mooie kanten.”
“Al snel kwam mijn jeugd ter sprake en zag ik in dat er nog veel oud zeer zat vanwege mijn jeugd. Hoe onveilig ik me thuis vaak gevoeld heb. Wil ik dit alles weer oprakelen?, vroeg ik me af. En daarbij: het ging juist zo goed met mijn moeder en tussen ons beiden. Toch kon ik niet om mijn gevoelens heen. Ik ging mee naar Portugal voor de klinische boostbehandeling Be-LeeF! Mijn moeder, zusje en lieve vriend steunden me door deel te nemen aan de ouder/partnergroep en gingen zo mee in mijn behandeling. Al deze relaties zijn sindsdien verbeterd en dit heeft zoveel betekend voor mijn herstel. Ik zie nu hoe essentieel het is om het systeem bij de therapie te betrekken.”
Contact maken met gevoelens
“In Portugal heb ik contact kunnen maken met mijn gevoelens, zonder deze weg te sporten of poetsen. Meditatie heeft me hierbij erg geholpen. Ik zag in hoe onveilig en zelfs vies ik me altijd had gevoeld, dusdanig dat ik er nooit naar had durven kijken. De brief die ik voor Be-Leef! aan mijn moeder heb geschreven, was heftig. Ik deed het zodat ze me van top van teen kon leren kennen, niet om haar een nekschot te geven. En dit is goed geweest.”
“Dankzij Be-Leef! wist ik opeens ook heel zeker dat ik mijn oude beroep van kapster wilde loslaten. Ik heb keihard geknokt voor omscholing, omdat me heel helder voor ogen stond wat ik werkelijk wilde: mijn ervaring ten goede laten komen aan anderen, zoals ook de therapeuten van Human Concern deze gebruiken om anderen vooruit te helpen. En ik wil me bovendien sterk maken voor meer ervaringsdeskundigheid in de GGZ. Het is niet erg om als therapeut iets van jezelf te laten zien of je kwetsbaarheid te tonen, juist een open communicatie geeft kracht. Daarnaast wil ik me inzetten voor het belang van systeemtherapie en meer gelijkwaardigheid. Vaak staat een therapeut of verpleegkundige in de GGZ drie stappen boven je. Maar waarom? Juist die gelijkwaardigheid die ik bij Human Concern heb ervaren, heeft ervoor gezorgd dat ik naar mezelf durfde kijken. Er is wat mij betreft nog veel winst te behalen in de psychiatrie.”
De pauzeknop
“Inmiddels ben ik mijn eigen coaching praktijk gestart en werk ik als ervaringswerker op een gesloten afdeling van een GGZ-kliniek. Ik ben zielsgelukkig met wat ik mag doen. En als ik mezelf te ruim in m’n vel vind zitten en de eetstoornis aan me trekt, druk ik de pauzeknop in: ik kijk naar binnen om te voelen wat er aan de hand is. Vaak wringt er dan iets in mijn relatie, werk of opleiding. Iets in mij vraagt om aandacht, waardoor ik weet: ik heb tijd nodig voor mezelf.”
“Ik ben geland waar ik wil zijn en neem het leven zoals het komt. Het valt niet te kneden, weet ik nu. Ik mag er zijn en heb recht op een plekje hier op aarde. Net als jij!”
