(en hoe kom je ervan af)?
Het is een fabel dat er een causaal verband zou zijn tussen het mode/ideaalbeeld en het ontwikkelen van een eetstoornis. Ik zelf was 12 jaar toen ik anorexia nervosa kreeg en helemaal niet bezig met mode of modellen. En toch kreeg ik een forse eetstoornis.
Het komt voort uit een veel diepere laag. Een combinatie van persoonlijkheid, karakter en dingen die je meemaakt. Een opmerking over een dikke kont kan wel een trigger zijn om een zich in de kern ontwikkelende eetstoornis net dat zetje over de rand te geven. Maar ook een relatie die uit gaat, ouders die gaan scheiden of een verhuizing kunnen de druppel zijn.
Mensen die aanleg hebben om een eetstoornis te ontwikkelen zijn vaak onzeker over zichzelf en daarmee ook over anderen en de wereld. Ze zijn ook vaak gevoeliger en intelligenter dan gemiddeld, waardoor informatie, prikkels en gebeurtenissen intenser en harder binnen kunnen komen. Daarnaast hebben ze vaak een hoge graad van perfectionisme en ook faalangst. De combinatie van al deze kenmerken is ‘killing’. Eten kan dan een controle mechanisme worden om al die verwarrende en soms pijnlijke gevoelens te beheersen.
Mensen met een eetstoornis moeten leren en accepteren dat ze OK zijn zoals ze zijn, me alles erop en eraan. Leuke eigenschappen en minder leuke eigenschappen. En dat ze niet in staat zijn (en ook niet hoeven) om alle ellende van de wereld op te lossen. Daarbij moeten ze zichzelf beter leren kennen zodat ze op zichzelf kunnen vertrouwen als het aankomt op keuzes maken, grenzen aangeven en daarvoor verantwoording nemen. Fouten maken hoort immers bij het leven en leren mag.
Als ze zich bij zichzelf meer thuis gaan voelen hebben ze hun eten als bescherming en communicatiemiddel niet meer nodig. Dan gaat er een wereld voor ze open… Niet altijd perfect en even rooskleurig maar wel echt en van jou!
Carmen Netten
Algemeen/inhoudelijk directeur
Stichting Human Concern – Centrum voor eetstoornissen
